Morgunblaðið - 22.05.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 2015
✝ Greta JóhannaIngólfsdóttir
fæddist á Eskifirði
8. júlí 1933. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Ísafold
14. maí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ingibjörg Jóns-
dóttir, f. 18. ágúst
1909, d. 20. júní
2008, og Ingólfur
Fr. Hallgrímsson, f. 24. mars
1909, d. 24. mars 1989. Systkini
hennar eru: Þórunn Jónína, f.
13. október 1936, d. 20. sept-
ember 1942, Friðný, f. 25. des-
ember 1945, Auður, f. 27. júlí
urbjörnsdóttur, félagsmála-
stjóra. 3) Jóhanna, sjúkraliði, f.
6. júlí 1960, gift Ásbirni Ó.
Blöndal, verkfræðingi. 4) Þórir,
verkfræðingur, f. 17. desember
1962. Barnabörn Gretu eru 13
og barnabarnabörn 10.
Greta var í Alþýðuskólanum
á Eiðum á árunum 1948 til 1950
og fór síðan í Verslunarskóla Ís-
lands þaðan sem hún lauk versl-
unarprófi 1952.
Greta starfaði hjá Shell í
London í rúmlega ár og síðan
hjá Skeljungi í Reykjavík þar til
börnin fæddust. Eftir að börnin
komust á legg vann Greta á
ýmsum stöðum, svo sem hjá
Skeljungi, Asiaco og Dímon. Þá
sá hún einnig um að færa bók-
hald fyrir ýmsa aðila þar til hún
hætti að vinna árið 2003.
Útför Gretu fer fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag,
22. maí 2015, og hefst athöfnin
kl. 13.
1947, Ingólfur, f. 9.
apríl 1953. Ingólfur
átti einnig Krist-
ínu, f. 26. mars
1956, með Jónu
Jónsdóttur.
Hin 18. júní 1956
giftist Greta Guð-
mundi Guðmunds-
syni, f. 12. janúar
1926, d. 4. mars
1995. Börn þeirra
eru: 1) Ingólfur,
rekstrarhagfræðingur, f. 2.
mars 1957, kvæntur Sjöfn Þrá-
insdóttur, þroskaþjálfa/-
sérkennara. 2) Guðmundur,
verkfræðingur, f. 10. desember
1958, kvæntur Bergljótu Sig-
Nú hefur kvatt þennan heim
elskuleg tengdamóðir mín á 82.
aldursári. Glæsileg þótti mér
hún þegar Jóhanna dóttir henn-
ar kynnti mig fyrir henni, fyrir
hartnær 30 árum. Það sem ég
vissi ekki þá var að Greta var
ekki bara gædd þessum eigin-
leikum heldur hafði hún mann-
kosti aðra sem hjálpuðu henni á
lífsleiðinni og mótuðu hennar
lífshlaup.
Þegar ég hugsa til síðustu ára
hennar eru mér þolinmæði og
þrautseigja efst í huga. Hún átti
við að etja illvígan sjúkdóm sem
fór hægt af stað en tók sífellt
meiri toll af kröftum hennar.
Stolt hennar og virðing fyrir sér
og lífinu fór ekki milli mála, allt
til hins síðasta.
Eftir því sem tímar liðu urðu
hjálpartækin, sem hún þurfti, æ
umfangsmeiri og frjáls för því
erfiðari. Þessari staðreynd tók
Greta sem sjálfsögðum hlut í
lífsbaráttunni. Ekki eitt orð um
íþyngjandi tilveru. Þrátt fyrir að
vera áþreifanlega hömluð í lokin
náði hún meira að segja að fá
endurnýjað ökuskírteini sitt fyr-
ir skömmu og undirstrikaði
þannig, að enn væru tækifæri í
framtíðinni. Hún fór því ekki
próflaus í hinstu förina.
Greta hafði unun af því þegar
börnin hennar og barnabörnin
voru saman komin til fagnaðar,
hvort sem var í sumarbústaðn-
um við Meðalfellsvatn, um jólin
heima eða í ófáum veiðiferðum
sem oftar en ekki urðu að fjöl-
skylduferðum. Fátt var eins gef-
andi og að vera með henni og
Guðmundi, meðan hans naut við,
við veiðar í einhverri ánni austur
í Meðallandi. Þar var hún í ess-
inu sínu, fiskin vel og gefandi
okkur góð ráð, sem vorum að
stíga fyrstu skrefin í veiði-
mennsku á sjóbirtingsslóðum.
Þarna liðu góðar stundir. Með-
alfellsvatnið var sömuleiðis tekið
föstum veiðitökum enda laxavon
í því vatni og Greta ein af þeim
sem landað hafa slíkum þar.
Hreinsunar- og brennudagar við
vatnið sem og veiðidagar eru
margir hverjir ógleymanlegir,
með chili-con-carne í soltna
maga að kvöldi, frómas í eftir-
rétt, síðan glatt á hjalla í lokin
og þá helst undir einum umgangi
í brids sem hún kunni góð skil á.
Einu sinni heimsótti ég Gretu
í heildsölu sem hún starfaði hjá.
Það leyndi sér ekki að hún
stjórnaði þar skrifstofuhaldinu,
allt var í röð og reglu og bjartur
blær yfir skrifstofunni.
Hún var heiðarleg, áreiðanleg
og einbeitt fyrir hönd þeirra fyr-
irtækja sem hún vann fyrir,
gætti hags þeirra og kappkost-
aði að allir hlutir væru í lagi.
Unga sál hafði Greta alla tíð
og varð eiginlega ekki gömul.
Það sýndi sig vel þegar þær
mæðgur voru saman, við á ferða-
lagi eða hún í heimsókn, þá voru
þær miklu fremur góðar sam-
rýmdar vinkonur en móðir og
dóttir. Það var þægilegt að hafa
Gretu með okkur og var hún au-
fúsugestur á heimilinu, varð
fljótt ein af fjölskyldunni, enda
umhugað um velferð afkomenda
sinna. Það er auðvitað margs að
minnast frá liðinni tíð sem kem-
ur til með að færa Gretu nær
okkur. Þar mun hún eflaust fara
um meðal annarra sem við minn-
umst, keik og glöð og með þeim
glæsileik og reisn sem einkenndi
hana hér. Hafðu þökk fyrir,
kæra mín.
Þinn tengdasonur,
Ásbjörn.
Nú þegar elsku amma mín
hefur kvatt þennan heim er
margs að minnast.
Fyrstu minningar mínar um
hanaeru frá því þegar hún bjó í
íbúðinni á móti Kringlunni. Það
var svo skrítið þegar amma flutti
þaðan og aftur í sinn uppáhalds-
bæ, Garðabæinn.
Jólaboðin hjá ömmu voru allt-
af stórglæsileg. Öll stórfjölskyld-
an mætt í mat og boðið upp á
bæði heitt og kalt hangikjöt, ís
og nammi.
Margar eru minningarnar af
henni frá samverustundum uppi
í sumarbústað við Meðalfells-
vatn. Sögur af afa Guðmundi
sem var stoltur af einum flott-
asta bústaðnum í Kjósinni.
Amma passaði alltaf að vel væri
hugsað um bústaðinn. Hún fór
oft þangað með mig og Bjarna,
þá var alltaf stoppað í Olís á
Kjalarnesi. Þar var keypt nammi
og ís fyrir okkur systkinin. Við
fengum svo að hlusta á sögu á
Rás 1 í bílnum á leiðinni, sem
var kannski til þess að svæfa
okkur ormana.
Núna síðustu mánuði höfum
við frændsystkinin verið að grín-
ast með hvað amma var orðin
mikill CandyCrush spilari. Hún
bað um ný líf frá okkur mörgum
sinnum á dag, þetta var nú orðið
ansi þreytandi. Í dag gæfi maður
hvað sem er til að gefa elsku
ömmu líf í leiknum sem hún
eyddi ansi mörgum klukku-
stundum í að spila.
Amma var ákveðin kona og
þótti mörgum hún kannski köld
og hörð, en amma var hinsvegar
ljúf kona. Þó var það þannig að
þegar henni líkaði ekki eitthvað
þá lét hún alveg vita af því.
Þannig var amma og hefði hún
aldrei komist svona langt nema
út af hörkunni. Hún var sterk
kona, það að gefast upp var ekki
til í huga hennar. Ég mun ávallt
taka það mér til fyrirmyndar.
Það er skrýtið að vita til þess
að amma sé farin. Hún hafði að
minnsta kosti 9 líf eins og kött-
urinn, alltaf stóð hún upp með
reisn eins og sönn hetja. Lífs-
kraftur þinn var ótrúlegur, elsku
amma. Ég vil þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig
og kennt mér. Minningin um þig
mun aldrei gleymast og mun ég
passa að varðveita og fræða
mína ættingja um Grétu ömmu.
Þessi myndarlega kona sem var
alltaf svo vel til höfð, sama
hvernig stóð á.
Nú ertu komin til elsku afa
Guðmundar, Ingu ömmu og Ing-
ólfs afa. Ég veit að það eru
margir sem taka vel á móti þér á
himnum enda varstu einstaklega
vinamörg. Þú ert rík kona og átt
einnig marga hér á jörðu sem
munu sakna þín og minnast þín
um ókomin ár.
Ég mun bera nafn þitt með
stolti.
Nú kveð ég þig að sinni þang-
að til að við hittumst aftur.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér.
Skrítið stundum hvernig lífið er.
Eftir sitja margar minningar,
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig,
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig
þar er eins og að losni úr læðingi
lausnir, öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér.
Og ég veit að þú munt elska mig
og geyma mig og gæta hjá þér.
Þó ég fengi ekki að þekkja þig
þú virðist alltaf geta huggað mig.
Það er eins og þú sért hér hjá mér
og leiðir um mig veg.
Þegar tími minn á jörðu hér
liðinn er og þá ég burtu fer,
þá ég veit að þú munt vísa veg
og taka á móti mér.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir.)
Þín,
Gréta Jóhanna Ingólfsdóttir.
Elsku amma okkar og stór-
merkilega kona. Þú sem hefur
kennt okkur svo ótrúlega margt
og ert okkur fyrirmynd þegar
kemur að svo mörgu. Þú sem
sýndir okkur að stundum er nóg
að fá einungis helming af helm-
ingi og sást alltaf til þess að allir
fengju meira en nóg og að fólk-
inu þínu liði vel.
Þú varst engin venjuleg
amma og alveg ótrúlega nýj-
ungagjörn, sem sást meðal ann-
ars á því hversu góð þú varst
Greta Jóhanna
Ingólfsdóttir
✝ Ágústa Mar-grét Freder-
iksen fæddist 16.
júní 1919 í Reykja-
vík og var eina
stúlkan í hópi sex
bræðra. Hún lést
8. maí á Landspít-
alanum í Fossvogi.
Foreldrar henn-
ar voru Aage
Martin Christian
Frederiksen vél-
stjóri, fæddur í Danmörku
12.9. 1887, d. 2.10. 1961, og
Margrét Halldórsdóttir hús-
freyja, fædd á Botnastöðum í
Svartárdal, Austur-Hún.,
29.10. 1885, d. 29.3. 1963.
Bræður Ágústu voru Martin
Christian, Harry Oluf, Halldór
Björgvin, Adolf Aage, Gunnar
Viggó, og Ásgeir Gísli, eru
þeir allir látnir.
Ágústa eignaðist fjögur
börn, elst er 1) Klara, f. 8.12.
1944, gift Ólafi Stephensen, f.
1.2. 1936. Þau eiga fjögur
börn; a) Ingibjörgu gifta Phil-
ippe Arnbonquilat, eiga þau
þrjá syni. b) Stephan, sam-
býliskona Helga Lilja Magn-
úsdóttir. c) Magnús, kvæntur
Bergljótu Thorsteinsdóttur,
eiga þau þrjá syni, og d) Ólaf-
ur Björn. Næstur er það 2)
Grétar Páll, f. 14.2. 1947,
kvæntur Gyðu Ingunni Krist-
ófersdóttur, f. 6.5. 1951, eiga
þau fjögur börn; a) Ágústu
Kristínu gifta Styrmi Geir
Jónssyni, eiga þau þrjú börn:
a) Hafdísi, sambýlismaður Sig-
vík. Hún eignaðist tvö börn,
rétt um og eftir seinna stríð.
Dóttir hennar Klara var alin
upp hjá kjörforeldrum þeim
Klöru og Magnúsi. Grétar Pál,
elsta son sinn, fór hún með í
Dalbæ og ólst hann að mestu
leyti upp hjá þeim Margréti
og Páli. Eftir að Ágústa giftist
Ólafi hófu þau búskap í
Hveragerði, áttu þau saman
Halldór og Reyni, en þau slitu
síðar samvistum árið 1957.
Ágústa vann um tíma á
garðyrkjustöðvum og á
Heilsuhælinu (NLFÍ) í Hvera-
gerði. Í kringum 1972 flutti
hún til Margrétar og Páls í
Dalbæ. Þar sem hún hóf störf
við sláturhúsið á Miðfelli. Eft-
ir að Margrét og Páll brugðu
búi dvaldi hún um tíma ýmist
hjá Brynjólfi og Kristjönu,
Dalbæ 2, eða Jóhanni og
Hróðnýju á Dalbæ. Dalbæj-
arfólkið var henni einkar
hjartfólgið, það reyndist henni
ávallt vel í gegnum tíðina. Oft
dvaldi hún hjá börnum sínum
og aðstoðaði við barnaupp-
eldið á barnabörnunum til
lengri og skemmri tíma. Á
þessu græddu barnabörnin
sem dáðu hana og elskuðu.
Það kom að því að hún flutti
aftur í húsið sitt í Laufskóg-
unum í Hveragerði, þar bjó
hún ásamt Halldóri syni sínum
í mörg ár. Þegar kom á efri ár
flutti hún á Dvalarheimilið Ás
í Hveragerði þar sem hún bjó
í átta ár, síðastliðin fjögur ár
bjó hún á hjúkrunarheimilinu
Grund við gott atlæti, hún lést
á Landspítalanum í Fossvogi
eftir stutt veikindi.
Útför Ágústu Margrétar fer
fram frá Hrepphólakirkju í
Hrunamannahreppi í dag, 22.
maí 2015, kl. 14.
urður Bergmann
Gunnarsson og á
hún fjögur börn,
þar af tvö með
Sigurði. b) Mar-
gréti Henný, gift
Ólafi Elvari
Gylfasyni, eiga
þau tvær dætur
og c) Grétar
Ingva, sambýlis-
kona Erna Knúts-
dóttir, eiga þau
einn son.
Hinn 27.5. 1950 giftist
Ágústa Margrét, Ólafi Lúðvíki
Jóhannessyni, f. 11.8. 1912, d.
3.5. 1973. Þau eignuðust tvo
syni, þá 1) Halldór Þórð, f.
2.2. 1950, kvæntan Guðmundu
Sigfúsdóttur, f. 30.4. 1955.
Sonur hans er Ólafur Þór,
kvæntur Mariya Belan, þau
eiga tvær dætur. Móðir Íris
Ragnarsdóttir. 2) Reynir, f.
27.3. 1952, sambýliskona Jón-
ína Sigmarsdóttir, f. 1.7. 1951,
börn Reynis eru: a) Anna Þor-
björg, m: Þóra Hjartardóttir.
b) Reynir Örn, c) Hildur Berg-
lind og d) fóstursoninn Sig-
ursteinn Arndal, m: Sædís
Arndal.
Ágústa Margrét átti við-
burðaríka ævi, hún ólst upp í
Reykjavík og gekk í Austur-
bæjarskóla, sem unglingur
vann hún við barnapössun hjá
Margréti Guðmundsdóttur og
Páli Guðmundssyni á Dalbæ í
Hrunamannahreppi. Eftir að
hún fullorðnaðist vann hún í
versluninni Gefjun í Reykja-
Minningarnar hrannast upp,
þegar við kveðjum elskulega
ömmu okkar í hinsta sinn. Við
höfum verið þeirrar gæfu aðnjót-
andi og notið þeirra forréttinda
að hafa hana við hlið okkar fram
á fullorðinsár.
Amma var stór hluti af æsku
okkar þar sem hún bjó oft á tíð-
um á heimili okkar á Selfossi og
hjálpaði mömmu að hugsa um
okkur.
Í fyrstu vorum það við syst-
urnar sem fengum að njóta
hennar en svo á unglingsárunum
kom litli bróðir okkar í heiminn
og tveimur árum seinna fyrsta
langömmubarnið, en þau eru
orðin tíu talsins hjá okkur systk-
inunum.
Hún elskaði að fara í sund þó
hún hefði aldrei lært að synda og
tók okkur systurnar iðulega með
sér hvort sem það var í Sundhöll-
ina á Selfossi eða í sundlaugina í
Hveragerði.
Hjá henni lærðum við þá list
að láta okkur fljóta í vatninu, það
er eitt af mörgu sem við höfum
nú kennt börnunum okkar.
Hún lærði aldrei að keyra bíl
og fór því flestallt gangandi eða
tók rútuna þegar svo bar undir.
Það var nú ósjaldan sem hún fór
á puttanum inn í Hveragerði eða
upp í sveit, hún lét ekki slíkt
smáatriði eins og bíl eða farar-
leysi stoppa sig í því að komast
þangað sem hún ætlaði sér.
Hún var dugleg við hannyrðir
og kenndi okkur að prjóna,
hekla, sauma út og stoppa í
sokka. Það var alltaf gott að geta
leitað til hennar þegar handa-
vinnuverkefnin í grunnskólanum
voru eitthvað að flækjast í hönd-
unum á okkur og eru það ófá
verkefni sem við eigum með
hennar hjálp. Á útsaumsmynd-
um hjá henni mátti varla sjá mun
á því hvort væri réttan eða rang-
an á myndinni, vandvirknin var
eitt af því sem hún innprentaði í
okkur. Eins var þegar átti að
pakka inn gjöfum, passa þurfti
upp á að allt væri beint og slétt,
límbandið á réttum stað og fal-
lega brotið upp á endana á papp-
írnum. Þegar við systkinin fáum
pakka hvort frá öðru sem er ekki
„ömmu style“ þá heyrist gjarnan
„það er eins gott að amma sjái
þetta ekki“ eða „ömmu hefði nú
ekki líkað þessi frágangur“. Okk-
ur tókst semsagt ekki eins vel
upp og henni.
Einkennandi fyrir hana var að
hún lét aldrei mat fara til spillis
og var hörkukokkur, pönnukök-
urnar hennar voru þær bestu og
þynnstu í heimi. Hún var dugleg
að gefa okkur verkefni þegar
hún var að baka pönnsur svo við
kláruðum þær ekki strax og þær
komu af pönnunni. Í hvert skipti
sem eitthvert okkar bakar
pönnsur hugsum við til hennar,
hvernig myndi ömmu líka við
þessar pönnsur, ætli þær séu
nógu þunnar, passlega bakaðar
og ekki með of miklum sykri, eða
þessar eru alveg eins og ömmu
pönnsur. Hún nýtti alltaf afgang-
inn af grjónagrautnum í að gera
klatta með rúsínum og sykri ofan
á, bestu klattar í heimi.
Það var alltaf gaman að koma í
litla kotið hennar í Laufskógun-
um í Hveragerði, dunda sér í
garðinum, fara í sólbað eða spila
á spil. Amma var ung í anda og
bar 95 ára aldurinn vel, hún var
alltaf vel tilhöfð, fallega greidd
og vel snyrt. Þegar farið var út
úr húsi var varaliturinn alltaf
mundaður, alveg fram á síðasta
dag.
Hvíl í friði, elsku amma, takk
fyrir allt sem þú hefur gefið okk-
ur og börnunum okkar. Við trú-
um því að sólin hafi tekið á móti
þér.
Ágústa Kristín, Hafdís
og Margrét Henný
Grétarsdætur.
„Ég fer með sólinni“ voru þín
hinstu orð og með sólarlaginu
kvaddir þú þennan heim. Elsku
amma, nú þegar þú ert farin
koma upp í huga mér margar
góðar minningar.
Sú bernskuminning sem kom
fyrst upp í huga mér var sú þeg-
ar ég hjólaði til þín frá Selfossi til
Hveragerðis sem ungur drengur
til að sníkja pönnukökur. Þetta
voru bestu pönnukökur sem ég
gat fengið.
Þú tókst ávallt á móti mér með
opnum örmum og hikaðir ekki
við að dekra við barnabarnið þitt.
Það var ætíð svo vinalegt að sitja
í eldhúsinu þínu.
Síðasta samverustundin okkar
á Grund er mér einnig ofarlega í
huga.
Þá áttum við gott spjall yfir
kaffibolla í matsalnum. Ég kom
með drenginn minn, Jökul Loga,
en við vorum nýbúin að skíra
hann. Við veltum nafninu heil-
lengi fyrir okkur. Mér þótti vænt
um að þér fannst nafnið fallegt.
Minningin um yndislega konu
lifir og mun ylja mér um hjarta-
rætur.
Nú kveð ég þig, elsku amma
mín, og bið guð um að varðveita
þig. Í lokin vil ég og fjölskyldan
mín votta föður mínum, systkin-
um hans og öðrum aðstandend-
um samúð okkar.
Grétar Ingvi Grétarsson
og fjölskylda.
Elsku langamma, mikið á ég
eftir að sakna þín.
Þegar ég var lítil fannst mér
ég alltaf svo rík, ég átti nefnilega
svo margar ömmur. Nú þegar ég
hugsa til baka eru margar minn-
ingar sem brjótast fram. Litla
húsið í Hveragerði þar sem við
sátum í eldhúsinu og þú áttir
alltaf eitthvert góðgæti handa
mér, eða hvað þú varst glöð og
ánægð þegar þú hélst á Ísak
Orra bróður mínum undir skírn,
að ógleymdum jólum, áramótum
og afmælisdögum sem við höfum
eytt saman í faðmi fjölskyldunn-
ar.
Frá því Úlfur Ingi litli bróðir
fæddist hafið þið alltaf haldið af-
mælið ykkar saman heima hjá
mömmu.
Þú varst alltaf svo minnug og
skýr, mundir alla afmælisdaga
og kunnir öll símanúmer í fjöl-
skyldunni, allir sögðu að það
væri af því að þú fórst í sund á
nánast hverjum degi þegar þú
varst yngri.
Þetta er eitthvað sem hefur
setið eftir hjá mér og ég reyni,
eins og þú, að fara í sund eins oft
og ég get, það er svo gott fyrir
minnið.
Eitt skondið atvik sem ég get
ekki gleymt var þegar hann
Grétar Ingvi fermdist, þú vildir
alltaf vera svo fín um hárið og
mamma var alltaf svo dugleg að
laga þig til. Rétt áður en við fór-
um út um dyrnar til að fara í
kirkjuna greipstu „hársprey“-
brúsann og spreyjaðir duglega
yfir fínu greiðsluna. En þetta var
ekki hársprey, þetta var nefni-
lega glimmersprey og svo varstu
svo glansandi fín, glimrandi fínni
en öll fermingarbörnin að mínu
mati!
Síðasta skipti sem ég kom til
þín upp á Grund fengum við okk-
ur kaffi og áttum gott spjall, ég
sagði þér frá því að þú værir að
verða langalangamma seinni
Ágústa Margrét
Frederiksen