Morgunblaðið - 22.05.2015, Blaðsíða 31

stóð ekki á væntumþykju þinni á
þeim öllum. Þegar gaus í Eyjum
1973 var mikið að gera hjá þér.
Það voru margir sem fengu húsa-
skjól hjá þér. Þetta var sjálfsagt í
þínum huga. Í kjölfar gossins
flutti ég og mín fjölskylda á
Jörfabakkann í göngufæri frá
ykkur í Geitastekknum og stutt
var í heimsóknir. Þér fannst sjálf-
sagt að við værum með í laufa-
brauðsbakstrinum. Þú hnoðaðir
deig, flattir út, við skárum út og
þú steiktir. Í lokin var boðið upp á
kaffi og kökur. Þessum góða sið
höfum við haldið, þín fjölskylda
og mín og gerum örugglega
áfram og hugsum til þín. Á Þor-
láksmessu vorum við Þór vön að
fara með krakkana í bæinn eftir
kvöldmat. Á leiðinni heim var
alltaf komið við hjá ykkur. Þar
beið okkar heitt súkkulaði, rjómi
og kökur. Þar með voru jólin
komin. Þessu gleymum við ekki,
Villa mín. Síðustu árin á Þorláks-
messu kom ég til þín á Grund og
alltaf varstu með eitthvað til að
bjóða mér, það var þinn stíll.
Í gegnum árin töluðum við oft
saman um falleg föt, góðan mat
og kökur. Þú varst alltaf vel til
höfð, frábær kokkur og bakari.
Alltaf varst þú með hugann á
réttum stað þótt heilsunni væri
farið að hraka. Ef þú rakst á góða
uppskrift í blaði klipptir þú hana
út til öryggis ef þú hresstist nú
eins og þú sagðir svo oft.
Elsku frænka mín og vinkona.
Það hefur verið svo gott að eiga
þig að öll þessi ár. Að lokum vil ég
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
verið mér og minni stóru fjöl-
skyldu. Ég votta fjölskyldu þinni
samúð mína, hvíldu í friði elsku
Villa. Þín,
Sigríður (Sísí).
Við Vilborg, eða Villa, eins og
flestir kölluðu hana, kynntumst
fyrir hartnær fimmtíu árum þeg-
ar við báðar hófum að vinna á
Orðabók Háskólans, ég á þriðja
ári í háskóla, hún þriggja barna
móðir og reynd húsmóðir. Aldrei
fann ég fyrir þessum aldursmun.
Við gátum talað um allt milli him-
ins og jarðar. Báðar höfðum við
sama viðfangsefnið þennan
fyrsta vetur en það var að raða
orðabókarseðlum í stafrófsröð.
Mörgum kann að finnast þetta
einhæf vinna en það er mesti mis-
skilningur. Hver seðill átti sitt
orð, sitt notkunardæmi. Stefnt
var þá að sögulegri íslenskri
orðabók og mörg og misjöfn
handtök voru nauðsynleg. Hver
lagði fram sinn skerf og ekki var
farið í manngreinarálit. Villa rað-
aði áfram seðlum til starfsloka,
ég kom og fór, vann á sumrin
önnur verk á stofnuninni þar til
námi lauk að ég kom í fulla vinnu
en aldrei slitnaði þráðurinn á
milli okkar.
Á Orðabókinni vann Villa fram
undir eftirlaunaaldur, fyrst í
sama herbergi og eiginmaðurinn,
Jón Aðalsteinn Jónsson, en deildi
því síðar með öðrum eftir þörf-
um. Hún var hæglát en sat ekki á
skoðunum sínum ef því var að
skipta, ákveðin en sanngjörn.
Eftir að Jón Aðalsteinn tók við
sem forstöðumaður kom ekki
annað til greina en að þorrablót
stofnunarinnar væru haldin á
heimili þeirra hjóna í Geita-
stekknum og þannig var það í
nokkur ár. Gestrisni og velvild
lýsti af þeim báðum og hver mað-
ur fann hvað hann var velkominn.
Villa naut þess að taka á móti
okkur og var umhugað um að all-
ir fengju nóg af kræsingunum.
Árin liðu, Villa hætti á Orða-
bókinni, en hún hætti ekki að
hugsa til okkar sem þar unnum
áður með henni. Lengi vel
hringdumst við á nokkrum sinn-
um á ári og alltaf spurði hún um
líðan fjölskyldu minnar og barna,
hvernig gamla samstarfsfólkinu
vegnaði og hvernig verkinu mið-
aði áfram. Úr símtölum dró þeg-
ar aldurinn færðist yfir en við
héldum þó lengstum sambandi.
Ég heimsótti hana í Kópavoginn
og síðast á níræðisafmælinu á
Grund á síðasta sumri. Alltaf var
hún sami höfðinginn heim að
sækja. Eitt af því síðasta sem hún
sagði við mig í afmælinu var:
„Guðrún mín, ertu örugglega bú-
in að fá nóg,“ og síðan kvöddumst
við.
Við fjölskylda mín og gamlir
samstarfsmenn Vilborgar á
Orðabók Háskólans sendum
börnum hennar, tengdabörnum
og barnabörnum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guðrún Kvaran.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MAÍ 2015
✝ Dýrunnn Jós-epsdóttir fædd-
ist á Bergstöðum,
V-Hún. 27. júní
1930. Hún lést 14.
maí 2015 á Dval-
arheimilinu Hlíð á
Akureyri.
Foreldrar henn-
ar voru Jósep Jó-
hannesson, f. 1886
á Hörgshóli í Lín-
akradal, V-Hún., d.
1961, og Þóra Guðrún Jó-
hannsd., f. 1889 á Hofi í Hjalta-
dal í Skagafirði, d. 1973.
Systkini Dýrunnar voru: Jó-
hannes, skrifstofum á Akureyri,
f. 1911, d. 1995, Ingibjörg,
húsm. í Reykjavík, f. 1912, d.
2008, Katrín, saumakona á Ak-
ureyri, f. 1914, d. 1994, Jóhann
Hjalti, bóndi á Hrafnagili, f.
1916, d. 2007, Zophonías, verka-
maður á Akureyri, f. 1920, d.
2006, Þóra Guðrún, húsm.
Tannstaðabakka, V-Hún., f.
1924, d. 2011, og Aðalsteinn,
verslunarm. á Akureyri, f. 1930,
d. 2006.
Dýrunn giftist 1951 Eiríki
Bengt Olsen, f. 1917, d. 2003.
Þau skildu 1960. Börn Dýr-
unnar og Eiríks eru a) Ellen
Þóra Hjördís, f. 1951, bús. í
Noregi, maki Hafliði Jóhann
Haraldss., f. 1952. Börn: Har-
bús. í Mobile, Alabama í Banda-
ríkjunum, maki Hoa Quynh
Nguyen, f. 1963 í Víetnam.
Börn: Hanna Dýrunn Anh og
Ella Quynh Anh. 2) Jósef Auð-
unn, f. 1967, bús. á Stöðvarfirði,
maki Solveig Friðriksd., f. 1970.
Börn: Friðrik Júlíus og Dýrunn
Elín. Dóttir Jósefs og Helenu B.
Magnúsd. er Halla Björk, búsett
í Þýskalandi. Dætur hennar og
Árna Sigtryggss eru Helena
Emma og Sara Marín. 3) Frið-
rik Tryggvi, f. 1970, bús. á Ak-
ureyri, maki Eglé Valiuke-
viciute, f. 1981 í Litháen. Sonur
Friðriks er Christian Dawid og
fósturdóttir Cadisa Garises.
Móðir þeirra er Marta Garises.
4) Bergþór Rúnar, f. 1972, bús.
á Akureyri, maki Dóra Björk
Jóhannsd, f. 1971. Börn: Edda
Kristín, Jóhann Þór og Álfrún
Hulda.
Dýrunn ólst upp í foreldra-
húsum að Bergstöðum í Mið-
firði, V-Hún., fram á unglings-
ár. Hún stundaði nám við
Héraðsskólann að Reykjum í
Hrútafirði veturna 1945-1947
og í Kvennask. á Blönduósi vet-
urinn 1948-49. 1949 fluttist Dýr-
unn til Akureyrar og bjó þar til
æviloka. Þar vann hún á sauma-
stofum samhliða húsmóður-
störfum og barnauppeldi en á
áttunda áratugnum hóf hún
störf hjá Útgerðarfél. Akureyr-
inga og starfaði þar til ársins
1998.
Útför Dýrunnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 22. maí
2015, og hefst athöfnin kl.
10.30.
aldur Eric, f. 1972,
og Ásrún Gígja, f.
1979, bæði bús. í
Noregi. Maki Har-
aldar er Annette
Johanson. Börn
þeirra eru Hanna
Veronika og Sand-
er Joakin. Maki Ás-
rúnar er Hans
Jörgen Petersen.
Dóttir þeirra er
Helene Oda. b) Ei-
ríkur Einar, bús. á Akureyri, f.
1953, maki Hafdís Helga Hall-
dórsd., f. 1954. Börn þeirra eru
Elmar Sindri, f. 1975, og Stein-
unn Ásta, f. 1981. Sambýlisk.
Elmars er Jónína Björk Stef-
ánsd. Börn: Erik Hrafn og Haf-
dís Nína. Dóttir Elmars og Þor-
gerðar Sævarsd. er Andrea
Björg. Sambýlism. Steinunnar
Ástu er Halldór Gauti Kárason.
Dóttir þeirra er Erika Ósk. Son-
ur Steinunnar Ástu og Grétars
Baldvinssonar er Halldór Helgi.
Dýrunn giftist 1963 Friðriki
Kristjánssyni skrifstofumanni,
f. 20. janúar 1920, d. 5. júlí
2013. Foreldrar Friðriks voru
Kristján Guðni Tryggvason, f.
1882 á Sigluvík S-Þing., d. 1945,
og Ingiríður Jósefsd., f. 1895 á
Hamri, A-Hún., d. 1978.
Börn Dýrunnar og Friðriks
eru: 1) Kristján Ingi, f. 1963,
„Þið eigið ekki að syrgja
þegar ég dey, þið eigið bara að
gleðjast og hafa gaman.“ Þau
voru ófá skiptin sem þú sagðir
þessa setningu, gjarnan sitj-
andi á stólnum þínum við eld-
húsborðið með kaffi í bolla.
Kaffi sem orðið var hálfkalt því
þú hafðir engan tíma til að
drekka það þar sem þú varst
önnum kafin við að prjóna eða
bara spjalla.
Vissulega er nóg af góðum
og skemmtilegum minningum
til að gleðjast yfir núna, þegar
þú ert farin, þó að söknuðurinn
sé til staðar.
Það var margt spjallað þarna
í eldhúsinu og þú vildir enda-
laust fá að heyra af því sem var
að gerast í kringum þitt fólk.
Eldhúsið var þinn staður og
þar gastu gleymt þér langt
fram á nótt við að prjóna,
stússa eitthvað, eða bara að
hlusta á góðan þátt í útvarpinu.
Ljóð og vísur voru í miklu
uppáhaldi og það kom ekki upp
það umræðuefni að þú gætir
ekki komið með eina vísu við
hæfi.
Þú hafðir alltaf átt gott með
að læra vísur og sagðir stund-
um frá því að systkini þín voru
alveg hissa hvað þú varst fljót
að læra vísur þegar þú varst
barn. Það var alltaf vel tekið á
móti þeim sem komu í Byggða-
veginn. Þegar barnabörnin
komu blaut í fætur eða ein-
hverjum varð á orði að hann
vantaði einhvern hlut varstu
rokin af stað inn í herbergi í
skápinn góða, sem virtist
geyma allt á milli himins og
jarðar, og komst til baka með
nýja sokka eða það sem vant-
aði.
Ég hef oft kíkt í skápinn af
forvitni og hálfpartinn búist við
að þar inni blasi við eitthvert
leyniherbergi fullt af alls konar
dóti.
Þó þú værir hagsýn og oft
sparsöm fyrir sjálfa þig þá
varstu alltaf afar rausnarleg
við aðra og mjög gestrisin. Það
var alltaf gott að koma og sitja
með þér við eldhúsborðið og
ræða málefni líðandi stundar.
Elsku Dýrunn, takk fyrir all-
ar góðu samverustundirnar og
góða ferð yfir í Sumarlandið.
Dóra.
Hún Dýrunn Jósepsdóttir í
næsta húsi, ævilangur vinur og
nágranni, er dáin og það leita
ýmsar vangaveltur á hugann
við þau tíðindi. Áminning um
fallvaltleika lífsins hefur knúið
dyra og við stöndum eftir með
spurningar en fá svör. Við
systkinin ólumst upp í næsta
húsi við Dýrunni og fengum að
njóta kosta hennar og gæsku í
gegnum okkar æsku og upp-
vöxt.
Lífsgleðin sem ávallt skein
úr augum hennar og skemmti-
leg sýn á lífið gerði það að
verkum að alltaf var gaman að
skreppa yfir í næsta hús og
ræða málin, fá sér kaffi og jafn-
vel sígarettu. Þetta var gamli
tíminn í Byggðavegi og úr hug-
um okkar hverfur hann ekki.
Dýrunn og Friðrik, sem dó
2013, voru nágrannar mömmu
og pabba frá því uppúr 1960 í
Byggðaveginum og tókst strax
sterkur vinskapur þeirra í milli.
Einnig með börnum þeirra
og okkur systkinunum þegar
árin liðu. Samgangurinn var
alla tíð mikill, svo mikill að t.d.
þegar vetur voru snjóþungir og
þurfti að moka til að komast út
á götu, þá var byrjað á að moka
yfir til Dýrunnar og Friðriks
því ekki mátti vera ófært þang-
að.
Vinskapur fjölskyldnanna er
sterkur enn í dag og þess
vegna markar fráfall Dýrunnar
djúp spor í hugi okkar allra.
Við minnumst Dýrunnar með
hlýju og þökkum fyrir sam-
fylgdina. Ella, Eiki, Stjáni,
Jobbi, Diddi, Beggi og fjöl-
skyldur, við biðjum þess að al-
mættið gefi ykkur styrk á sorg-
artímum. Við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Anna, Ármann, Sigríður,
Greta, Eggert og Sævar.
Dýrunn
Jósepsdóttir
samskipti langafabarnanna við
afa Steinar. Langafabörnin elska
hann jafnheitt og við og upp-
lifa sömu spennu og eftirvænt-
ingu fyrir hvern viðburð í Holta-
gerðinu og við gerðum forðum
daga.
Elsku afi Steinar, þú ert okkar
fyrirmynd, við elskum þig og
söknum þín óendanlega mikið.
Þín barnabörn,
Gréta Björk, Þórdís Heiða,
Sonja og Steinar.
Elsku afi, það er skrítið að
standa á gólfinu inni í bílskúr
núna þegar þú ert farinn. Þar
sem áður mátti finna þig er nú
tómt og þar sem áður mátti
hlusta á þig fræða okkur ungu
mennina um lífið er hljótt. Eld-
húsborðið þar sem í gamla daga
var reiddur fram tíu stjörnu
morgunverður og fyrir bara
nokkrum vikum [dögum – mán-
uðum] var kaffi og brauð eftir
góða vinnutörn í bílskúrnum er
núna allt öðruvísi. Amma situr
áfram í stólnum við ganginn og
við á endanum en stóllinn þinn er
tómur. Það verður erfitt að venj-
ast þessu.
Það eru ekki allir jafn heppnir
og við að hafa átt svona mikinn
hagleiks- og uppfinningamann
að. Á hverju vori erum við öfund-
uð í kartöflugarðinum þar sem
við spröngum um með kartöflu-
gatarann sem þú smíðaðir og
setjum niður kartöflur með
undraverðum hraða og ná-
kvæmni.
Og eljusamari einstakling er
erfitt að finna. Tveir frídagar á
ári, jóladagur og föstudagurinn
langi, enda þarf að vinna mörg
handtök til að koma hugmyndum
af blaði í raunveruleikann. Það
hefur þú kennt okkur.
Þeim okkar sem auðnaðist að
fylgja þér í vinnuferðir, hvort
sem það voru sýningar í útlönd-
um eða söluferðir innanlands, á
eftir að endast minningin um
góðan ferðafélaga sem ávallt
virtist eiga sögu í handraðanum.
Og ef það var ekki eigin reynslu-
saga þá að minnsta kosti brot úr
einhverri Íslendingasögunni.
En þú kenndir okkur ekki
bara muninn á Torx- og Philips-
skrúfum heldur líka manngæsku
og tillitssemi. Það hefur haft
mikil áhrif á okkur að fylgjast
með samskiptum ykkar ömmu,
hvernig þið töluðuð saman en
ekki síst hvernig þið höguðuð
ykkur gagnvart hvort öðru. Þar
hefur aldrei sést annað en ást og
umhyggja og hefur verið sér-
staklega gaman að fylgjast með
hvernig þú tókst yfir rekstur og
eldamennsku heimilisins eftir að
sjónin í ömmu dapraðist.
Amma var sérlega hrifin þeg-
ar þú tókst uppá því að gera
fimmfaldan skammt af meðlæt-
inu og geyma í frysti svo aðeins
þurfti smella því í örbylgjuna og
steikja smá fisk eða kjöt til að
hafa fullbúna máltíð.
Takk fyrir okkur, afi, við eig-
um þér margt að þakka og vafa-
laust gerum við okkur ekki grein
fyrir því öllu enn. Og hafðu ekki
áhyggjur af ömmu, við munum
líta eftir henni.
Þínir afastrákar,
Stefán Þór, Halldór, Steinar
og Guðberg.
Hvernig kem ég orðum mín-
um til leiðtoga, leiðbeinanda,
hugsjónamanns og afa sem ekki
gengur lengur á meðal okkar?
Ég ímynda mér að hann sé á
himnum, að verkirnir séu víðs-
fjarri, að móttökunefndin hafi
verið sérlega glæsileg. Ég velti
fyrir mér hvort bænirnar fylgi
honum, hvort fallegu orðin veiti
honum styrk, hvort hugsanirnar
vísi honum leið til almættisins.
Mér finnst óþægilegt að vita ekki
svarið. Helst vildi ég halda á jóg-
úrtdós, með beinum þræði til afa,
svo ég geti spurt og fengið svör.
Afi átti alltaf svar.
Þegar ég var ungur var mikið
sport að heimsækja afa og ömmu
í Holtó. Þegar barnabörnin hóp-
uðust út í bílskúr með afa ákvað
ég að vera inni og aðstoða ömmu.
Mér fannst ég missa úr að vera
ekki í bílskúrnum með þér, missa
af gæðastundum. Sem betur fer
var tíminn með ömmu gulli betri.
Með tímanum jukust tengslin
og spilaði margt þar inn í. Marg-
ar fjölskyldusamkomur ár hvert
hnýttu órjúfanleg bönd enda
ávallt mikil skemmtun og frá
unga aldri voru allir jafn mik-
ilvægir.
Börn, unglingar, miðaldra og
heldra fólk sat allt saman, hló,
gantaðist og lék sér. Enginn var
öðrum æðri og engin hugmynd
slegin út af borðinu. Ósjaldan
gistu barnabörnin og þótti mér
gott að fá að sofa á gólfinu í
svefnherbergi afa og ömmu. Um
daginn var unnið við að leita að
perlum fyrir ömmu í hannyrða-
herberginu, reyta arfa í garðin-
um, smíða í bílskúrnum, ryksuga
eða þvo glugga. Um kvöldið var
tekið hraustlega til matar síns og
í eftirrétt var ísbikar eða ísblóm,
snakk með paprikubragði,
súkkulaði eða annað góðgæti.
Morguninn eftir var svo tíu
stjörnu morgunmatur og frásögn
afa af æsispennandi draumi næt-
urinnar. Allt vann þetta saman
að því að byggja upp tengsl okk-
ar og mynda samheldna fjöl-
skyldu sem er tilbúin að leggja
allt í sölurnar fyrir hvert annað.
Þannig lagðir þú mikið á þig
svo ég kæmist utan sem skipti-
nemi.
Svo mikið að ég hef ekki enn
fyllilega áttað mig á grettistak-
inu sem þú lyftir. Ég er þó af-
skaplega þakklátur því lífs-
reynslan hjálpaði til við að móta
þann mann sem ég er í dag.
Eftir því sem árin liðu þurftir
þú oftar aðstoð við uppfinninga-
vinnu í bílskúrnum. Það var auð-
sótt þegar þú áttir í hlut. Þegar
saga þurfti trefjaplast, snitta
þurfti úr járnbitum, setja þurfti
saman lyftu, prófa þurfti flokk-
ara, skreppa þurfti vestur á firði
til mælinga eða fljúga þurfti utan
á fiskeldissýningu. Allt voru
þetta tækifæri til að endurgreiða
aðstoð fyrri ára, til að sýna þakk-
læti fyrir fallega fortíð, til að
byggja upp nánara samband við
þig.
Það er skrítið að hugsa til þess
að þessi saga verði ekki lengri.
Það eina sem við höfum er að
endurtaka orðin sem hafa verið
sögð. Ég vildi svo innilega óska
þess að börnin mín fengju meiri
tíma með þér.
Spurningar fljúga um í höfð-
inu. Af hverju núna? Af hverju
fengu börnin mín ekki meiri tíma
með þér? Af hverju fór ég ekki
oftar til ykkar? Hvar ertu? Ég er
viss um að þú veist svarið við
þessu öllu. Góða ferð, afi.
Halldór Björnsson.
Með nokkrum línum langar
okkur hjónin að minnast Stein-
ars Steinssonar, en kynni mín
og Steinars hófust fyrir meira
en 50 árum er ég hóf nám við
Iðnskólann í Hafnarfirði, sem
þá var í Mjósundinu, en nokkr-
um árum síðar hóf Sirrý störf
við Iðnskólann sem þá var kom-
inn til húsa að Reykjavíkurvegi,
og allar götur síðan höfum við
bæði verið þess aðnjótandi að
nema og starfa með þessum frá-
bæra heiðursmanni.
Strax í fyrsta tíma mínum
hjá Steinar varð ég þess
áskynja að hér var sérstakur
persónuleiki komin til að kenna
okkur, prúður, ákveðinn og frá-
bær kennari.
Öll þessi ágæti komu enn
betur í ljós þegar Sirrý var ráð-
in við skólann sem fyrsta skrif-
stofuaðstoð skólans, og hefur
hún búið að því alla ævi að fá þá
tilsögn og aðstoð sem nýr
starfskraftur þarf til að kynnast
nýjum verkefnum, þar sem á
móti henni tóku heiðursmenn-
irnir Sigurgeir Guðmundsson
skólameistari og Steinar
Steinsson sem þá var yfirkenn-
ari.
Steinar var ekki bara frábær
samstarfsmaður, hann var líka
einlægur vinur, ráðgjafi og sér-
staklega hvetjandi og uppörv-
andi.
Steinari var mjög annt um
Iðnskólann í Hafnarfirði og
lagði mikla alúð við sitt starf, og
ekki síst eftir að hann tók við
sem skólameistari, en þó hann
væri kappsamur í starfi voru
hans ljúfa eiginkona Guðbjörg,
börnin og barnabörnin alltaf í
fyrsta sæti, þetta sást vel í þeim
fjölmörgu heimboðum sem þau
hjónin héldu oft á tíðum fyrir
samstarfsfólk og vini. Betri og
fallegri samvinnu er varla hægt
að hugsa sér, allir hjálpuðust að,
börn, tengdabörn og barnabörn í
eldhúsinu eða að leggja á borð
og þjóna gestum.
Það eru forréttindi að hafa
fengið tækifæri til að kynnast
slíku ljúfmenni sem Steinar var
og verða vitni að því hvernig
hann miðlaði til fjölskyldu og
vina því besta sem völ er á í
mannlegum samskiptum.
Veislurnar voru fjölmargar og
glæsilegar, og oft var glatt á
hjalla en kátastur var nú Steinar
þegar skötuveislurnar á Þor-
láksmessu voru upp á sitt besta
þá ljómaði okkar maður.
Eftir að Steinar hafði lokið
starfsferli sínum sem skóla-
meistari, þá tók ekki minna við,
nú var loks kominn langþráður
tími til að hanna og smíða vél-
búnað fyrir fiskiðnaðinn.
Hugvit sitt og búnað seldi
hann bæði innan lands og utan,
og þó að hann væri langt kominn
á níræðisaldur var hann enn að,
þó svo að verkefnin væru frekar
við teikniborðið en á verkstæð-
inu.
Að vera samferðamenn Stein-
ars Steinssonar í meira enn
hálfa öld, hefur fært okkur hjón-
unum gleði, hamingju og lær-
dóm, fyrir það viljum við þakka
af heilum huga og biðjum guð al-
máttugan að styrkja Guðbjörgu
og hennar fjölskyldu á þessari
saknaðarstundu.
Blessuð sé minning Steinars
Steinssonar.
Ólafur og Sigríður
(Óli og Sirrý).