Dagblaðið Vísir - DV - 25.09.2009, Page 24

Dagblaðið Vísir - DV - 25.09.2009, Page 24
sumir rétta upp puttann Í vor bauðst mér að fara í sannkallaða draumaferð. Mér bauðst að fara, fyrir Mannlíf, til Þýskalands þar sem ég fékk tækifæri til að fara á forsýningu á glænýjum og kynngimögnuðum �ors��e �anamera. Og það sem meira var, mér bauðst að sitja í bílnum þar sem �on� um yrði ekið á ógnar�raða um sérút� búna kappakstursbraut. Þrautþjálfað� ur �ors��e�ökumaður myndi sitja undir stýri. Ég var á leið í sannkallaða draumaferð. Eins og fyrirsögnin ber með sér fór ýmislegt úrskeið�is í draumaferðinni. Áður en lengra er �aldið er mér ljúft og skylt að taka fram að ég get ekki að nokkru leyti sett út á það við� mót, skipulag eða þá dagskrá sem þýsku bílaframleiðendurnar �öfðu upp á að bjóða, enda eru Þjóðverjar ókrýndir �eimsmeistarar í skipulagi og fagmennsku. Við vorum tveir í ferðinni; ég og blaðamaður á öðrum miðli. Við vor�um varla lentir í London, þar sem við millilentum, þegar �raðbanki gleypti eina kreditkortið sem ég �afði. Félaginn �afði ekki kreditkort og ekki reyndist nokkur leið að fá kortið til baka. Að bíða matarlaus á flugvelli í sex klukkutíma er ekkert spes en okkur tókst, eftir mikið þref, að fá sent pin�númer á debetkortinu mínu, sem að lokum virkaði í einum �raðbankanum. Fall er farar�eill, �élt ég. Fyrsta kvöldið var okkur (þrjátíu blaðamönnum frá öllum �eims��ornum) ekið að glæsilegu sveitasetri þar sem beið okkar fimm rétta málsverður. Allt það sem borið var á borð var afar framandi og leit út fyrir að kosta meira en allt það sem ég �afði borðað á árinu. Næsti morgun var tekinn snemma. Ég vaknaði klukkan �álfsjö og fór niður í matsal þar sem mætti mér ótrúlegasta morgunverðar�lað�borð sem ég �ef augum litið. Ef ég �efði ekki verið með lítils�átt�ar ónot í maganum �efði ég étið á mig gat. Þess í stað fékk ég mér �reina jógúrt, nokkra bita af safaríkum blóðappelsínum, unaðslega �ind� berjasaft og „nýbakaðasta“ brauð í �eimi. Því næst lá leiðin að �önnunar� svæði �ors��e, skammt frá Stuttgart. Ónotin ágerðust. Eftir að �afa �orft á kynningu á þessum ótrúlega fjölskyldusportbíl var komið að því að sitja í bílnum á meðan �onum var ekið um sérútbúna kappakstursbraut. Ég man ekki �versu mörg �undruð �estöfl bíllinn er en ferðin um þessa braut var svo ótrúleg að ekki reyndist nokkur leið að �alda fókus. Ég �élt framan af að �ver einasta beygja væri mín síð� asta. Þegar ég steig út úr bílnum �ringsner� ist allt en ég gat auðvit� að ekki sagt nei við öðrum �ring. Í það skiptið settist ég í aftursætið í öðrum �ors��e�bíl. Það reyndist vera tur� bo�útgáfan af �inum. Ég ætlaði ekki að trúa því. Það litla sem ég man var að �ringurinn endaði á bremsuprófi þar sem ökumaðurinn negldi niður á 100 kílómetra �raða. Bíllinn stöðvaðist næstum því á punktinum. Ég fann að það var meira en maginn gat með góðu móti sætt sig við. Þegar ég steig út úr bílnum og gekk inn í sýningarsalinn, þar sem allir þrjátíu blaðamennirnir, tuttugu manna starfslið, fyrirlesarar og allir virtustu yfirmenn �ors��e, voru saman komnir fann ég að ég gat með engu móti �amið magann. Ég skimaði í örvæntingu minni að nálægu bað�erbergi en sá ekkert slíkt. Ég setti �endur fyrir vit mér og neitaði að trúa þessu. Þetta var óumflýjanlegt. Með �endur fyrir munni ruddust blóðappelsínurnar, jógúrtin og nýbakaða brauðið út úr mér. Sömu leið fóru fimm fram� andi réttir frá kvöldinu áður. Matarleysið á flugvellinum í London var eina ljósið í myrkrinu. Ef ein�vern tímann �efur mátt �eyra saumnál detta, þá var það í sýningarsal �ors��e þennan örlagaríka morgun. Ég fann �vernig 200 augu límdust á mig þar sem ég stóð útataður í eigin ælu á miðju sýningargólfinu og fann �vernig jógúrtblandaður viðbjóðurinn lak niður í �álsmálið og ofan í buxurnar. Ég viðurkenni að ég roðna meira við að skrifa þetta en ég gerði á því augnabliki. Þetta var of óraunverulegt til að geta verið satt. Fljótlega kom þjónustuliðið �laupandi og fylgdi mér inn í bað�erbergi. Þar mátti ég að skipta um öll föt og þrífa mig í vaskinum. Þegar ég læddist fram á nýjan leik var eins og ekkert �efði ískorist. Búið var að þrífa gólfin og vingjarnlegasta starfsfólk í �eimi bauð mér verkjalyf, kalda bakstra, �raðferð �eim á �ótel og alla þá lækn�isaðstoð sem �ugsast gat. Á því gerðist ekki þörf, þótt ég væri enn �álfringlaður og kominn með bullandi �ita, sem entist mér út ferðina. Það voru því fáir fegnari en ég þegar flugvélin fór í loftið frá Stuttgart daginn eftir. Þar sem maginn þoldi flugtakið með naumindum voru það gríðarleg vonbrigði þegar flugvélin bilaði eftir 40 mínútna flug og þurfti að snúa við til Stuttgart. Ég var með �átt í 40 stiga �ita þeg� ar við lentum aftur á flugvellinum í Stuttgart. Þar biðum við í sjö tíma eftir næsta flugi. Þegar við loks komumst til Stansted�flugvallar í London var næsta flug �eim ekki fyrr en sólar�ring síðar. Lúxusferðin til Þýskalands verður svo sannarlega lengi í minnum �öfð. LúxusæLa Í ÞýskaLaNdi baldur guðmundsson skrifar „Morgnarnir eru erfiðast� ir. Það er mikil traffík og mikið af fólki í vögnunum,“ segir vagnstjórinn Ólaf� ur Björn Heimisson. Ólaf� ur er á morgunvöktum og er vaknaður rúmlega fimm á morgnana: „Þannig að maður þarf að fara snemma í rúmið,“ segir �ann og �lær. Ólafur �efur keyrt stræt� isvagn í 11 ár og líkar mjög vel. Hann segir það vera mikinn mun á því að keyra í dag og þegar �ann byrjaði. „Það er náttúrulega leiðakerfið sem �efur breyst og fullt af öðrum minni �lutum.“ Hann segir að margir fastakúnn� ar nýti sér þjónustuna �já Strætó. „Stundum leitar maður að þeim ef þeir eru ekki komnir á stoppistöðina. Þá fer maður að kíkja. Sumir koma inn í vagninn nánast með buxurnar á �ælunum. Mað� ur �efur séð það,“ segir Ólaf� ur og býður ung� um viðskiptavini góðan dag. Sá er með strætókort og gengur sæll og glaður inn í vagninn. Förinni er �eitið upp í Mjódd. Sumir villast Ólafur segir að �ann eigi enga uppá�aldsleið til að keyra. Tekur bara �verja leið fyrir sig. Hann segir �ins vegar mikinn mun á því að keyra á veturna eða á sumrin. „Hálkan gerir ekki boð á und� an sér. Stundum er maður að keyra leið fyrripartinn og þá er allt í góðu, svo seinnipartinn er komin �álka. Þá er oft erf� itt að keyra.“ Hann segir fólk sem nýtir sér þjónustu Strætós vera upp til �ópa mjög kurteist og skemmtilegt. En stundum fá vagnstjórarnir líka að �eyra það. „Við erum í þessu til að keyra vagna og leysum öll vandamál eins og við best getum. Oft kemur fólk upp í vagnana og spyr einskis, svo keyrir maður af stað og þá �rekkur fólk við. Spyr �vern djöfulinn maður sé að fara. Þá svarar maður að maður sé bara að keyra leiðina og þá lítur það á skiltið og sér að það �efur farið í vitlausan vagn.“ Ólafur segir að stundum komi mjög skemmtileg atvik upp �já vagnstjórum án þess að fara nánar út í þá sálma. Háar fjárhæðir ofan í baukinn Vagnstjórar �já Strætó sjá ýmis� legt skemmtilegt koma í bauk� inn þar sem fargjöldin eru greidd en Ólafur segir að lítið sé um svindl �já farþegum. „Yf� irleitt er fólk að biðja um smá greiða. Lána sér fyrir farinu. Fólk kemur stundum inn aftur í og reynir að sleppa þannig. En yfirleitt borgar fólk farið með glöðu geði. Við erum sveigj� anlegir og sanngjarnir. Það er náttúrulega einn og einn stíf� ur en það er lítið vandamál,“ segir Ólafur og glottir. „Svo eru nokkrir sem setja miklar upp� �æðir ofan í baukinn. Við erum náttúrulega ekki með posa, það þarf alltaf að vera með pening.“ Strætisvagnar �afa forgang í umferðinni og segir Ólafur að yfirleitt séu ökumenn rólegir og þægileg� ir gagnvart gulu flykkjunum í umferðinni. „Við fáum �ins vegar stundum allskyns merki frá bílstjórum. Sumir rétta upp puttann og það er í raun öll flóran tekin á okkur,“ segir Ólafur og �lær að vitleysunni í ökumönnum landsins. „En í flestum tilfellum er fólk kurteist en það er eins þar og annars staðar í mann� legum samskiptum. Það leynast svartir sauðir alls staðar.“ Þarf að nýta vagnana betur Ólafi finnst greinilega gaman að keyra strætó. Hann ber virð� ingu fyrir viðskiptavinunum og þeir fyrir �onum � á leiðinni frá Hlemmi og upp í Breið�olt komu allir inn með bros á vör og buðu �onum góðan dag. Ólafi finnst líka að fólk eigi að nýta sér vagnana meira. „Maður fer með því �ugarfari að það verði skemmtilegt í vinnunni. Ef maður gerir það ekki þá verður bara leiðinlegt. Fólk þarf að nýta vagnana meira, það er í okkar þágu. Okkar allra. Ég sé þegar ég keyri eftir Miklubraut að þá er einn mað� ur í �verjum bíl,“ segir Ólafur og slekkur á leið þrjú – enda kominn á leiðarenda. benni@birtingur.is Vagnstjórinn Ólafur Björn Heimisson var á sjó áður en hann settist undir stýri á 11 tonna strætisvögnum Reykjavíkurborgar. Síðan eru liðin 11 ár og líkar Ólafi starfið vel. Hann er í kórnum og segir að andinn sé góður meðal starfsmanna. Hann segir viðskiptavini Strætós vera upp til hópa mjög kurteisa þó að bílstjórarnir fái sinn skerf af skömmum 24 Föstudagur 25. september 2009 umræða Við vagninn Ólafur hefur keyrt strætó í 11 ár. Áður var hann sjómaður. Góðan dag og velkomin „Maður fer með því hugarfari að það verði skemmtilegt í vinnunni. Ef maður gerir það ekki þá verður bara leiðinlegt.“ Kortið notað Glaðbeittur viðskipta- vinur Strætós að nota strætókortið sitt. Ólafur tók vel á móti honum. Kominn á kaffi- stofuna Ólafur fékk sér kaffi, svart og sykurlaust, eftir rúntinn frá Hlemmi upp í Mjódd. HELGARPISTILL

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.