Dagblaðið Vísir - DV - 25.06.2010, Blaðsíða 28

Í síðasta helgarpistli mínum sagði ég frá „millirifjagigt“ minni og afleitum afleiðing-um minnar eigin sjúkdómsgreiningar sem hafði þær lyktir að ég endaði í tveggja vikna
afplánun á Landspítalanum í Fossvogi. Það skal
strax tekið fram að yfir engu hef ég að klaga hvað
starfsfólk „Lansans“ varðar, það var í öllu
tilliti eins og hugur manns og um-
önnun öll til fyrirmyndar.
Auk þess að fá á Lansanum bót minna meina sem voru, eins og glögga les-endur rámar sennilega í,
ekki millirifjagigt heldur allsvæs-
in lungnabólga með tilheyrandi
kvölum, fékk ég í bónus besta
megrunarkúr sem völ er á. Mér
finnst ekki ósennilegt að ég hafi
misst á milli fimm og sex kíló
þennan hálfa mánuð sem ég lá
á sjúkrabeði. En þessi megrun
veitti mér þó sannast sagna
blendna ánægju því áhöld
eru um hvort ég hafi þurft
að grennast yfirhöfuð; hef
yfirleitt verið grannvaxinn
þó að í seinni tíð, sökum hreyfingarleysis, hafi „sixpack“-ið breyst
í kút, reyndar afskaplega lítinn kút.
Fyrsta máltíð dagsins samanstóð af tveimur brauðsneiðum, grófu brauði og gjarna í þurrari kantinum, ostsneiðum og viðbiti, jógúrtdós af stærð sem ég tengi helst leikskólum og vökva að eigin vali, þó engum áfengum. Einnig var hægt
að fá hafragraut, sem ég afþakkaði pent því án lifrarpylsu á hann
ekki upp á pallborðið hjá mér, annars þykir mér hann kóngafæði.
Jógúrtdós af minnstu gerð, að ég tali ekki um með karamellu-
bragði, minnir mig alltaf á strákinn minn við morgunverðar-
borðið þegar hann var lítill og hef allar götur síðan ekki getað séð
hvað slík dósastærð hefur að gera í hendurnar á fullvöxnu fólki.
Mér er fullljóst að skoðun mín á matseðli Lansans kann ekki að eiga samleið með skoðunum meginþorra alls þess fólks sem rennur í gegnum stofnunina látlaust líkt og elfur á eilífri ferð sinni til sjávar. Ég komst þó ekki
hjá því að hugsa með mér að fæði refsifanga í fangelsum lands-
ins, sem einn fyrrverandi fangi lýsti sem lúxushótelum, tæki
lansa fæðinu fram í einu og öllu. Sólarhringskostnaður per fanga
á Íslandi ku víst slaga hátt í kostnað sólarhringsdvalar á bestu
hótelum.
Eins og kom fram í síðasta helgarpistli mínum bý ég ekki að læknismenntun þó að ég hafi sett mig í læknisstelling-ar fyrir hugsunarleysis sakir. Vel kann að vera að það sem er á boðstólum í hádegis- og kvöldmat, bæði með tilliti til
magns og bragðs, sem í besta falli er hægt að lýsa sem hlutlausu,
sé ákveðið út frá rækilega rannsökuðum læknisfræðilegum for-
sendum sem ég þekki ekki til. Hvað sem því líður taldist til tíð-
inda ef ég kláraði skammtinn, en það var mér til happs að þeir
sem sóttu mig heim meðan á sjúkralegu minni stóð gaukuðu að
mér ýmsu matarkyns.
Vissulega er nánast ómögulegt að elda mat svo öllum líki, svo ekki sé talað um alla þá (Guð má vita hversu marga) skammta sem ekið er með til sjúkrastofnana höfuðborgar- svæðisins, en einhver ástæða hlýtur að vera fyrir því að
starfsfólkið er á öðru fæði. Ég er ekki mikill aðdáandi 1944-rétt-
anna sem framleiddir eru handa „sjálfstæðum Íslendingum“ sem
vart fyrirfinnast lengur á landi elds og ísa, en ég fékk vatn í munn-
inn við tilhugsunina um eitt stykki örbylgjuhitaðan plastbakka
með bjúgum, kartöflum og uppstúfi.
Á Íslandi e.h. (eftir hrun) hefur íslenska þjóðin, sem sam-anstendur af víkingum með þrælslund, ekki farið varhluta af niðurskurði sem einna helst fer fram á þeim sviðum sem síst skyldi. Heilbrigðisstofnanir hafa ekki farið varhluta af
sparnaðaráráttu sem heltekið hefur „ríkisstjórn“ landsins sem
slegið hefur skjaldborg um skuldir heimila á sama tíma og bankar
fitna líkt og púkinn á fjósbitanum.
Ef minni mitt bregst mér ekki þá var ákveðið að minnka matarskammta sjúklinga á sjúkrastofnunum vegna þess að einhver „fagaðili“ komst að þeirri niðurstöðu að sjúklingar væru bara ekkert svangir því þeir kláruðu alla jafna ekki
af matarbakkanum. Hvorki hvarflaði að umræddum fagaðila að
velta fyrir sér hvort fæðið væri ólystugt og bragðvont, né ástæðu
þess að starfsfólk væri á öðru fæði. - Nei. Sjúklingar eru bara ekk-
ert svangir.
Spurning hvort Landspítalinn ætti ekki að bjóða upp á megr-unarkúr, Lansakúrinn, hver veit nema þar sé ónýtt tekjulind sem nýst gæti í harðærinu sem nú ríkir í efnahag þjóðarinn-ar og stofnana, annarra en bankastofnana.
28 umræða 25. júní 2010 föstudagur
Evrópusambandið hefur nú fyrir sitt
leyti samþykkt að hefja viðræður við
Íslendinga um aðild að ESB. Það er
fagnaðarefni. Það er okkur Íslend-
ingum nauðsynlegt og hollt að fá
endanlega úr því skorið hvort aðild
að ESB henti okkur eða ekki, og við
munum ekki fá neina almennilega
niðurstöðu um það fyrr en eftir raun-
verulegar samningaviðræður við
sambandið. Samningaviðræðurnar
munu vissulega kosta sitt og það eru
peningar sem sumir sjá nú eftir, enda
þarf að skera ýmislegt niður hjá rík-
inu þessi misserin, en ég held þó að
þessum peningum verði ekki á glæ
kastað.
Ef svo fer að aðild að ESB verði
talin hagstæð fyrir okkur Íslendinga,
þá munum við alveg áreiðanlega
ekki þurfa að sjá eftir því fjármagni
sem við þurfum nú að eyða í aðildar-
umsóknina.
Og jafnvel þótt niðurstaða samn-
ingaviðræðna við Evrópusambandið
yrði sú að aðild að sambandinu væri
ekki okkur fyrir bestu, þá væri samt
réttlætanlegt að eyða talsverðri fjár-
upphæð til að fá fram þá niðurstöðu.
Því það er deginum ljósara að einn
augljósasti valkostur okkar í þeirri
viðleitni að efla hér á ný stöðugleika
og velsæld, er að ganga í Evrópusam-
bandið. Það væri beinlínis heimsku-
legt og reyndar dónalegt líka að vilja
svipta íslensku þjóðina möguleik-
anum á því að meta þann valkost í
alvöru – og án þeirra sleggjudóma
sem furðu mikið af ESB-umræðunni
hingað til hefur einkennst af. Niður-
staða úr aðildarviðræðum er eina
raunverulega prófið sem Íslendingar
munu geta tekið varðandi það hvort
aðild hentar okkur eða ekki. Það
próf verðum við að taka. Jafnvel þótt
niður staðan yrði sú að við vildum
ekki gerast aðilar að ESB, þá borgar
sig að gangast undir prófið – því ann-
ars verða næstu ár og áratugir undir-
lagðir af umræðum um þetta mál-
efni.
BEST AÐ LJÚKA
ESB-UMRÆÐUNNI AF
Því þeir sem telja okkur best borgið
í samtökum Evrópuríkja, munu ekki
skipta um skoðun. Það er því lang-
best fyrir alla aðila að koma málinu
á hreint. Andstæðingar aðildar ættu
meira að segja að fagna því sérstak-
lega að aðildarumræður fari fram
núna, þegar skoðanakannanir gefa
til kynna að þjóðin hafi miklar efa-
semdir um ESB. Aðildarviðræður
gætu varla farið fram á hagstæðari
tíma fyrir þá, og þeir ættu allra síst að
bera fram illa hugsaðar tillögur eins
og þá að nú ætti að draga umsóknina
um ESB til baka.
Sú tillaga er að sönnu eitt átakan-
legt dæmi um að því miður eru ekki
endilega miklar líkur á að umræður
um kosti og galla ESB-aðildar muni
færast upp á hærra plan á næstunni.
Ástæðan er auðvitað sú að ef Ís-
lendingar færu nú að draga umsókn-
ina til baka, þá myndi ESB hrökkva
svo til baka gagnvart okkur Íslend-
ingum að ekki yrði tekið við aðildar-
umsókn frá okkur næstu áratugina.
Og skiljanlega, því það yrði náttúr-
lega litið á okkur sem hálfgert rugl-
ríki ef við förum af stað með svo
mikilsvert mál sem aðild að ESB en
stökkvum svo til baka ári seinna:
„Ihihi, við vorum bara að plata.“
Þetta þykir Unni Brá Konráðs-
dóttur kannski til marks um gáfu-
legt framferði á alþjóðavettvangi, en
mér þykir það ekki. Mér þykir það
vægast sagt kjánalegt og það er sorg-
legt að sjá Bjarna Benediktsson for-
mann Sjálfstæðisflokksins gefa þess-
ari vitleysu undir fótinn – allt út af
þeirri úlfakreppu sem hann er kom-
inn í innan flokksins. Sem formaður
í þeim stjórnmálaflokki, sem alltaf
hefur gefið sig út fyrir að vera mjög
ábyrgðarfullur í utanríkismálum,
þá þykir mér Bjarni ansi óábyrgur í
þessu máli.
PILTARNIR OKKAR
KVADDIR Í HERINN?
Við höfum því miður séð æ fleiri
dæmi um það upp á síðkastið að það
sé ekki endilega von á mjög gáfulegri
umræðu um ESB. Þó ég hafi í aðra
röndina svo mikla trú á löndum mín-
um, að ég reyni að treysta því að þeir
muni geta rætt um þetta mikilsverða
mál án þess að bullið keyri alveg um
þverbak, þá verð ég að viðurkenna
að stundum læðist að mér efi.
Alræmdasta dæmið um það á
hvílíkar villigötur umræðan um ESB
hefur þegar komist, og út í hvaða
móa hún gæti lent, ef svo heldur
áfram sem horfir, er auðvitað hin
víðfræga auglýsing frá samtökum
ungra bænda. Þar var reynt að koma
því inn hjá þjóðinni að ef við gengj-
um í ESB, þá þyrftu íslenskir piltar að
gangast undir herskyldu í einhverj-
um Evrópuher sem væri í undirbún-
ingi.
Þetta var bara tóm vitleysa og
steypa – eins og ég vona að allir
heiðar legir og vel upplýstir and-
stæðingar ESB geti viðurkennt. Það
stendur ekki til að búa til slíkan her,
það er ekki herskylda í Evrópu (nema
í örfáum löndum) og stendur ekki til
að koma henni á, og Ísland hefur í
áratugi verið þátttakandi í alþjóð-
legum samtökum (Sameinuðu þjóð-
irnar, NATO) sem halda úti herjum,
án þess að piltarnir okkar hafi verið
kvaddir í þá heri.
UPPLOGNAR UPPLÝSINGAR
Þessi auglýsing ungra bænda skaut
svo langt yfir markið að hún var
eiginlega varla svaraverð – nema
af tveimur ástæðum. Í fyrsta lagi ef
ungir bændur vissu sjálfir að auglýs-
ingin þeirra var út í hött. Þeir hljóta
eiginlega að hafa vitað það, því ég
veit ósköp vel að ungir bændur eru
engin fífl. En hafi þeir vitað það, þá
hafa þeir sem sagt farið af stað með
áróður gegn ESB sem þeir vissu
sjálfir að væri bara innantómur
hræðslu áróður og tómt fleipur.
Sem er ekki góður vitnisburður
um það sem í vændum er.
Því þá hefur verið farið af stað í
þeim tilgangi að reyna að planta í
hugum lítt upplýstra landsmanna
upplognum upplýsingum.
En í öðru lagi, hafi ungir bændur
ekki vitað hversu fráleit auglýsingin
þeirra var, þá eru þeir svo furðu-
lega illa upplýstir að það er beinlínis
hrollvekjandi ef svona samtök telja
sig þess umkomin að láta til sín í um-
ræðu sem þau vita svo bersýnilega
svo lítið um.
Ég hef reyndar verið að furða mig
á því að enginn fjölmiðill skuli hafa
spurt unga bændur út í það af hverju
þeir hafi farið af stað með svo vit-
lausa auglýsingu. Vilji þeir berjast
gegn ESB vegna sinna eigin hags-
muna í landbúnaðarmálum, þá er
það gott og blessað, og alveg sjálfsagt
mál.
Sérstaklega ef þeir nota til þess
sína eigin peninga – en ekki fjárstyrki
frá ríkinu.
BULLIÐ ER EKKI TIL
ÚTFLUTNINGS
Ég vona að auglýsingin frá ungum
bændum sé ekki vitnisburður um
það sem koma skal, ekki frekar en
hin arfavitlausa tillaga Unnar Brár.
Við þurfum að taka afstöðu til ESB og
við eigum að gera það á grundvelli
raunverulegra upplýsinga sem fást
í raunverulegum samningaviðræð-
um, sem við göngum til stolt og sam-
hent, en skiljum bullið eftir heima.
Við getum bullað nægju okkar
hér á heimavígstöðvum, bullið okkar
er ekki til útflutnings.
Burt með Bullið!
trésmiðja illuga
Ég vona að aug-
lýsingin frá ung-
um bændum
sé ekki vitnis-
burður um það
sem koma skal.
Illugi Jökulsson vonar að umræðan um aðild að ESB verði vit-
rænni héðan í frá en hingað til.LAnSA-
kúrinn
kolBeinn þorsteinsson skrifar
helgarpistill