Dagblaðið Vísir - DV - 13.08.2010, Blaðsíða 32

32 viðtal 13. ágúst 2010 föstudagur
Við hittumst á heimili Sigríðar, eða Siggu eins og hún er alltaf kölluð, í Þingholt-unum í Reykjavík. Íbúðin er mjög lítil og kósí, útbúin gömlum, fallegum og
rómantískum munum. Sigga segir mér frá því
að þetta sé meira en nóg pláss fyrir hana, hér sé
allt sem hún þurfi. Kaffivél, rúm, útvarp og útsýni
yfir Esjuna. Þegar við hittumst er hún að undir-
búa tónleikaferð með hljómsveit sinni Hjaltalín.
Hljómsveitin hefur verið á faraldsfæti undanfar-
ið, bæði innanlands og utan, og ætlar sér að vera
úti í um tvær vikur núna. „Jú, við erum búin að
vera að spila mikið en fólk virðist samt halda að
við séum meira að spila erlendis en við erum að
gera,“ segir Sigga og bætir við: „Við vorum að spila
alveg rosalega mikið úti í fyrra en svo hefur að-
eins hægst um eins og gerist. Við erum samt allt-
af á fullu og fórum til dæmis stóran landsbyggð-
arhring í sumar.“ Ásamt því að hafa ferðast mikið
hérlendis og erlendis undanfarið spilaði hljóm-
sveitin á nokkrum tónleikum með Sinfóníu-
hljómsveit Íslands fyrr í ár.
Varð óVart söngkona
Sigga segist hafa sungið frá því hún muni eft-
ir sér en aldrei beinlínis tekið ákvörðun um það
að verða söngkona, hún hafi bara orðið það. „Ég
byrjaði þegar ég var lítil að syngja, svona eins og
allir krakkar. Systur mínar voru allar í Hamrahlíð-
arkórnum. Ég er langyngst af fimm systrum, elsta
systir mín var tuttugu árum eldri en ég og sú sem
kemur næst mér er ellefu árum eldri en ég. Ég fór
rosalega mikið með þeim á kóræfingar og í minn-
ingunni er ég alltaf á kóræfingum.
Ég var strax búin að ákveða það þegar ég
var lítil að ég ætlaði að fara í þennan kór,“ segir
hún og hlær. Sigga stóð við stóru orðin og byrj-
aði í kórnum þegar hún fór í MH. Auk þess að
vera í fullu námi við MH fór hún í Söngskólann
í Reykjavík. „Ég var þar í fjögur ár samhliða MH
og lærði þar klassískan söng. Fór síðan í FÍH og
vissi í raun ekkert af hverju ég var að gera það en
fór þar í djasssöng. Þetta var ekki einhver mik-
il ákvörðun sem ég tók þegar ég var lítil heldur
gerðist þetta bara.“
gömul sál
Þó að hún hafi verið syngjandi frá blautu barns-
beini þá segist hún hafa verið rólegt og gott barn
sem eyddi miklum tíma með eldra fólki. Hún ólst
upp í Laugarneshverfinu í Reykjavík og hlaut að
eigin sögn nokkuð menningarlegt uppeldi. „Ég
var held ég mjög gott barn. Ég upplifi það þannig
sjálf að minnsta kosti. Ég var mjög rólegt barn.
Ég var vön því að vera með mér eldra fólki, bæði
foreldrum mínum og eldri systrum. Síðan var ég
mjög mikið með ömmu minni. Í eitt ár var ég ekki
á leikskóla heldur var ég bara með ömmu á dag-
inn og við fórum í strætó niður í bæ, gáfum önd-
unum, fórum á Kaffivagninn, kíktum í búðir og
svona. Þetta var þegar ég var kannski fjögurra ára.
Ég held að þetta hafi mótað mig svolítið. Ég er
gömul sál og hef alltaf verið,“ segir hún auðmjúk
með sinni silkimjúku rödd. „Mamma og pabbi
voru dugleg að fara með mig á alls konar uppák-
omur. Þau tóku mig með sér í leikhús og mér
finnst eins og ég hafi alltaf verið á myndlistarsýn-
ingum, ég var allavega ekki alltaf heima í barbí,“
segir hún hlæjandi.
kynntust í HamraHlíðarkórnum
En aftur yfir í sönginn. Sigga hélt áfram að syngja
í kórnum og söng með hinum og þessum, samt
ekki í neinu eiginlegu bandi fyrr en Hjaltalín kom
til sögunnar. Hljómsveitarmeðlimir Hjaltalín
eiga það nánast allir sameiginlegt að hafa verið
í Hamrahlíðarkórnum. „Við vorum nánast öll í
kórnum, ekki Rebekka reyndar en strákarnir all-
ir og ég.
Við kynntumst í kórnum. Hljómsveitin byrj-
aði árið 2004 sem svona MH-band. Svo einhvern
veginn gerist það þannig að við förum saman
í skapandi sumarstarf hjá Hinu húsinu — ég,
Högni, Guðmundur Óskar og Hjörtur og í kjöl-
farið fer ég að syngja aðeins með þeim. Svo kom-
um við fram á Airwaves 2006 og það er þá sem ég
byrja. Þá var ég reyndar að syngja bakraddir og
spila á grænlenska trommu ef ég man rétt en ég
hef ekki gert það síðan,“ segir hún og skellir upp
úr.
Síðan þá hefur frægðarsól þeirra risið hratt
og plötur hljómsveitarinnar selst vel. Fyrsta plat-
an kom út árið 2007 og önnur plata þeirra kom
út í lok árs 2009. Hljómsveitin hefur einnig vak-
ið mikla athygli erlendis og ekkert lát virðist vera
þar á.
Enginn lúxus
„Við gáfum út plötu skömmu eftir að við öll
krunkuðum okkur saman. Við byrjuðum svo
mest að fara út 2009 en vorum aðeins byrjuð á
því 2008. Við höfum farið víða og það hefur ver-
ið mjög gaman.“ Hún segir þó að hljómsveitin lifi
ekki neinu lúxuslífi á ferðalögum sínum og að að-
búnaðurinn sem bíði þeirra í hverri ferð sé mis-
jafn.
„Við erum ekki fólk sem hefur efni á að spreða
í lúxus en það fer bara eftir verkefnunum. Stund-
um förum við á hátíðir þar sem þeir borga fyrir
okkur hótel og morgunmat með og okkur finnst
það ótrúlega mikill lúxus,“ segir hún og hlær. „Svo
höfum við verið að gista hjá vinum og á alls kon-
ar stöðum, mörgum mjög misjöfnum. Þetta er
aldrei neitt eitthvað hræðilegt en hins vegar mjög
misjafnt,“ segir Sigga og bætir við að staðirnir sem
þau spili á séu líka misjafnir. „Við höfum verið að
spila á alls konar mismunandi stöðum, stórum
sem litlum.
Svo höfum við verið mikið á tónlistarhátíð-
um í Bretlandi, Þýskalandi og Frakklandi. Þær
eru misstórar og með misjafnar áherslur. Við
spiluðum til dæmis á einni í fyrra sem var frek-
ar fyndið, þar var svona fjölskyldustemning en
mjög skemmtilegt samt. Maður veit ekkert alltaf
hvað maður er að fara að gera en það er líka bara
skemmtilegt.“
mEiri Vinna En fólk HEldur
Hún segir tónleikaferðalögin þeirra ekki vera ein-
tómt djamm en auðvitað fari þau af og til út að
skemmta sér. Þetta sé fyrst og fremst vinna. „Það
er alveg stundum þannig. Fer bara eftir því hvað
við erum að gera og hvar. Ég veit ekki alveg hvern-
ig fólk sér þetta fyrir sér. Þetta er að mörgu leyti
eins og hver önnur vinna en yfirleitt rosa gaman.
Fólk gerir bara það besta úr því sem býðst hverju
sinni. Við förum alveg út að skemmta okkur en
bara í hófi. Fólk verður þreytt ef það er of mik-
ið djamm,“ segir hún. „Í fyrra vorum við stund-
um að keyra rosa vegalengdir, kannski á einum
degi frá Dresden til Austurríkis eða eitthvað álíka.
Það eru kannski fimm tímar, svo þarf að leita að
staðnum. Mjög mikil keyrsla og síðan er lagt af
stað klukkan ellefu eða tíu eða níu eða hvað sem
það var.
Þetta er alveg vinna, ég held að þetta sé
kannski meiri vinna en fólk ímyndar sér. Fólk
hugsar kannski: „Vá, þau eru bara þrjár vikur í
útlöndum.“ Það hljómar rosalega mikið næs og
getur vel verið það en er líka erfitt. Það er ekkert í
boði að það sé einhver einn sem er með einhver
vandamál, það þurfa allir að hafa sitt á hreinu.“
öðruVísi að spila úti á landi
Þau spila þó ekki bara erlendis og eru dugleg að
spila á Íslandi. „Við tókum landsbyggðarhring í
sumar. Það var alveg ótrúlega gaman og dálítið
ólíkt því að spila í Reykjavík. Það var alls staðar
vel tekið á móti okkur.“ Hún segir tónleikagestina
úti á landi vera ólíka þeim sem þau spila fyrir í
Reykjavík.
„Manni finnst stundum á Nasa til dæmis að
það sé mikið til sama fólkið sem kemur. Þetta
var allt öðruvísi. Þetta var alveg nýr hópur af alls
konar fólki. Sumir voru að koma í fyrsta skipti að
sjá okkur, aðrir höfðu komið áður. Þetta var ótrú-
lega breiður hópur og sumir komu meira að segja
með börnin sín með sér.“ Þau spiluðu á mörgum
stöðum, bæði litlum og stórum og fjöldi gesta var
misjafn. „Þetta var mjög misjafnt eftir stöðum.
Við vorum bæði að spila á litlum, sætum kaffi-
húsum og síðan virkilega flottum tónleikastöð-
um sem maður hafði ekki hugmynd um að væru
til. Maður var upprifinn yfir því hvað fólk er að
gera á mörgum af þessum stöðum. Fólk að opna
virkilega flottan stað með jafnvel mikla sérstöðu
á fámennum stað úti á landi. Mér er ofarlega í
huga ótrúlega flottur staður á Patreksfirði, Sjó-
ræningjasetrið. Það kemur manni mikið á óvart
að sjá svona flotta staði í svona litlum plássum.
Þetta var líka skemmtilegt frí fyrir okkur, að fara
og skoða nýja staði.“
umfjöllun í sunday timEs
Hjaltalín hefur verið öflug í landkynningu og
fékk meðal annars styrk frá Útflutningsráði til að
bjóða erlendum blaðamönnum á tónleika með
þeim og Sinfóníuhljómsveit Íslands. Sigga telur
það hafa haft góð áhrif fyrir land og þjóð. „Þetta
var góð kynning fyrir okkur og landið. Við feng-
um heilmikla umfjöllun, meðal annars góða um-
sögn í Sunday Times.
Þeir skrifuðu um okkur og Ísland og hvað fólk
er að gera til að komast út úr ástandinu. Þetta
gæti líka nýst öðrum hljómsveitum. Ég held að
þetta hafi haft góð áhrif. Þetta var í flestum til-
vikum fólk sem hefur ekki komið hér áður. Þetta
mun vonandi skila sér fyrir okkur og aðra ís-
lenska tónlistarmenn líka.“
sár og Erfiður systurmissir
Eins og áður sagði kemur Sigga úr stórum systra-
hópi. Hún segir þær systur vera nánar og sérstak-
lega í seinni tíð. „Kannski líka sérstaklega fyrir
mig því ég er yngri en mér finnst rosalega mik-
ilvægt að vera mikið í kringum þær. Systurnar
voru fimm en í mars í ár var stórt skarð höggvið í
hópinn þegar Ingileif, elsta systirin, lést langt fyrir
aldur fram.
„Hún var búin að vera veik lengi,“ segir hún al-
varleg í bragði. „Hún fékk heilablóðfall fyrir um
13 árum. Síðan var hún komin með heilaæxli en
við vitum í raun ekki hvenær það verður heilaæxli
eða hvort það var alltaf til staðar. Það er afar erfitt
að vita hvað gerist í heilanum. Þetta var ótrúlega
löng barátta hjá henni þó að það hafi ekki verið
barátta fyrir lífinu í öll þessi ár eins og var síðustu
Harmar og sigrar söngkonu
Ljúflingurinn og söng-
konan sigríður thorl-
acius er með mörg járn
í eldinum. Í spjalli við
Viktoríu Hermannsdótt-
ur segir hún frá söng-
ferlinum, barnæskunni,
erfiðum systurmissi,
plötuútgáfunni sem var í
raun afmælisgjöf og frá
hljómsveitarlífinu í einni
vinsælustu hljómsveit
landsins, Hjaltalín.
Þetta var ótrúlega löng barátta hjá henni
þó að það hafi ekki verið
barátta fyrir lífinu í öll þessi
ár eins og var síðustu árin.