Dagblaðið Vísir - DV - 14.09.2012, Qupperneq 28

28 Viðtal 14.–16. september 2012 Helgarblað
E
r þér sama þó við færum okk­
ur, ég er nefnilega vanur að
sitja hér,“ spyr Egill og bend­
ir á bekkinn á móti afgreiðslu­
borðinu. Blaðamaður, sem
hafði komið sér fyrir við innganginn,
setur sig ekki upp á móti því. Við mælt­
um okkur mót á gamalgróna kaffi­
húsinu Mokka á Skólavörðustíg þar
sem Egill er fastagestur. Þeir hittast
þarna reglulega, karlarnir í klúbbnum,
eins og hann orðar það, og ræða mál­
efni líðandi stundar. „Ég var að koma
af æfingu, er búinn að vera að púla
í þrekæfingum í klukkutíma,“ segir
hann, vindur sér að afgreiðsluborðinu
og pantar vatn og macchiato. Segist
eiga að drekka vatn eftir æfinguna og
þorir ekki annað en að hlýða því.
Listir eru hornsteinn
samfélagsins
Þrátt fyrir að Egill lifi og hrærist bæði
í tónlist og leiklist alla daga þá gefur
hann sér tíma til að láta sig ýmis sam­
félagsmál varða. Meðal þess sem hef­
ur átt hug hans síðustu misserin er
grunnskólakerfið hér á landi. Hann vill
að námsskráin verði tekin til gagngerr­
ar endurskoðunar til þess að grunn­
skólarnir skili betri samfélagsþegnum
út í lífið og er mikið í mun að koma
hugmyndum sínum á framfæri.
„Fyrstu ár skólagöngunnar á að
byggja á því að unga fólkið iðki músík,
leiklist, myndlist og sinni bókmennt­
um af öllu tagi, ekki til að búa til lista­
menn í stórum stíl heldur til að þjálfa
samskiptahæfnina. Þannig búum við
til einstaklinga sem hafa það á valdi
sínu að hlusta og einbeita sér að verk­
efnum sem unnin eru í samvinnu.
Börnin læra að tileinka sér hlustun,
tillit og samtak.“ Að hans mati er fólk
orðið of upptekið af sjálfu sér og sam­
skiptum í gegnum tölvur og gleymir
að taka þátt í lífinu. „Þetta er svo sjálf­
hverfur heimur og ég undanskil ekki
sjálfan mig. Ef enginn hefur áhuga á
að tala mig þá fer ég bara í mína tölvu.
Ég held að í bakhöfðinu á öllum
mönnum sé mjög einbeittur vilji til
þess að vinna náið með öðrum mönn­
um. Maðurinn vill vera í samstarfi
við aðra, fá að prófa hugmyndir sínar
með öðrum og fá viðbrögð. Við erum
af einhverjum ástæðum afskaplega
undarlega innréttuð gagnvart mörg­
um hlutum. Til dæmis eins og gagn­
vart menningunni. Við lítum á þetta
sem aukabúgrein og afstaðan er algjör­
lega kolröng. Að listamenn séu afæt­
ur á samfélaginu, sú afstaða er röng.
Þetta eru hornsteinar samfélagsins. Ef
fjölskyldan er einn hornsteinn samfé­
lagsins þá eru listir annar hornsteinn.
Listirnar næra sálina, þar speglum við
okkur og komumst nær því hver við
erum, það er trygging fyrir betra sálar­
lífi. Heilbrigðisstéttirnar vakta lík­
amann og segja okkur hvernig sé best
að haga sér til að halda líkamlegri
heilsu, hvoru tveggja er jafn mikilvægt,
þannig verður heilbrigð sál í hraustum
líkama og af því leiðir betra samfélag.“
Vandamál Hörpu er pólitíkin
Í framhaldi af þessum fullyrðingum
Egils er ekki úr vegi að ræða aðeins
um tónlistarhúsið Hörpu og þá gagn­
rýni sem bygging þess og rekstur hef­
ur fengið. Hann var í níu ár formað­
ur Samtaka um tónlistarhús, sem
voru samtök áhugafólks um byggingu
hússins.
„Vandamálið er að það kemst inn
í þetta pólitík í lok byggingarstigsins,
þegar borg og ríki taka reksturinn yfir
og þegar pólitíkin kemst inn í hlutina
þá er farið að úthluta störfum burt séð
frá því hvort það sé þörf fyrir allt það
starfsfólk. Auðvitað ber að fagna því að
ekki var hætt við að klára bygginguna,
það hefði orðið skelfilegt fyrir alla.“
Það er skoðun Egils að Harpan eigi
í nánustu framtíð að verða hús sem
framleiðir tónlistarviðburði, þar sem
staðið er fyrir framleiðslu á samfelldri
dagskrá yfir tiltekinn tíma.
„Þegar starfi Sinfóníunnar og Óper­
unnar sleppir þá er húsið ekki að fram­
leiða neitt – þannig hefði þurft í byrj­
un að skilgreina betur hvert hlutverk
hússins ætti að vera fyrstu árin og ráða
fólk samkvæmt því. Þess í stað var ráð­
ið inn í húsið eins og það ætlaði sér að
framleiða viðburði.“ Egill bendir hins
vegar á að í dag sé Harpan aðeins að
hýsa framleidda viðburði því tónlistar­
mennirnir standi að allri framleiðslu
sjálfir. „Þetta er eitthvað sem verður að
taka til endurskoðunar og gera á hik­
laust áætlun um að húsið verði fram­
leiðsluhús í allra næstu framtíð, þetta
má gerast í áföngum. Ef þetta er ekki
gert er tekið frá húsinu nauðsynlegt tón­
listaruppeldishlutverk sem svona hús
verður að gegna – þannig að allri tónlist
séu gerð skil með markvissum hætti.“
Egill segir mikilvægi tónlistarupp­
eldis gífurlegt. „Þar lærum við allt um
Aðeins þremur mánuðum eftir að Egill Ólafsson steig fyrst á svið var farið að
tala um hann sem stórsöngvara. Sjálfum fannst honum það ofsögum sagt. Hann
segist alltaf hafa verið með báða fætur á jörðinni og lítur ekki á sig sem stjörnu.
Hann var lengi vel tvístígandi með hvað hann vildi gera í lífinu en er í dag feginn
að hafa valið tónlistina, segir það skemmtilegasta starf sem hægt sé að hugsa
sér. Hann vinnur nú að nýrri plötu sem kemur út í nóvember og er í hálfgerðu ang-
istarástandi þessa dagana að loka textum. Sólrún Lilja Ragnarsdóttir settist
niður með Agli og ræddi um lífið, listina, samfélagsmálin og kjaftasögurnar.
„Ég hef alltaf verið
niðri á jörðinni“„Ég hef verið þekkt-
ur og svona en
ég hef alltaf verið niðri á
jörðinni með það.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrun@dv.is
Viðtal
„Ég átti að vera svo mikill
kvennamaður að ég held
ég hafi náð að sofa hjá tíundu
hverri konu á Íslandi