Dagblaðið Vísir - DV - 08.08.2011, Síða 10

10 | Fréttir 8. ágúst 2011 Mánudagur
Buguð eftir
16 ár í vændi
Þ
etta er venjuleg blokk
í úthverfi Reykjavíkur.
Bílastæðin fyrir utan
standa nánast auð,
rétt komið fram yfir
hádegi á virkum degi og flest-
ir í vinnu. Hér er enginn á ferli.
Sólin skín inn á dökkt gólf-
teppið og ég geng í gegnum
forstofuna og upp eftir þröng-
um göngunum. Íbúðin er á
annarri hæð.
Ég banka og bíð. Eftir
skamma stund kemur dökk-
hærður maður til dyra, svart-
klæddur og með dökka húð.
Hann talar ensku þegar hann
segir að hún eigi von á mér og
býður mér inn, kynnir sig ekki
en leiðir mig í gegnum eldhús-
ið inn í stofu þar sem hún situr
í sófanum. Hún er að tala við
mann. Þau tala saman í lágum
hljóðum. Hann er eldri en hún
og kveður þegar ég kem. Hún
segir að hann sé vinur sinn.
Annar af tveimur.
Stöðug eftirspurn
Myndir af landslagi, fossum
og blævængir skreyta vegg-
ina, lampar eru í hverju horni
og hillusamstæða stendur við
einn vegginn. Þar eru myndir
af börnunum. Hún á fimm, frá
tólf og upp í þrítugt.
Sófinn er brúnn og úr leðri.
Hún hallar sér aftur og set-
ur fæturna upp á borð. „Þeir
eru nýir,“ segir hún og bendir
á strigaskóna. Bleika peysan
líka. „Ég er öryrki en fékk ekki
bæturnar sem ég átti að fá í
gær og ákvað að hefna mín á
þessu liði. Fór og keypti mér
þessi föt. Gaf honum líka skó,“
segir hún og bendir á útlend-
inginn. „Úr líka. Gerði bara
það sem mér sýndist. Núna sé
ég eftir því vegna þess að ég
á bara tuttugu þúsund til að
lifa af út mánuðinn. Ég á eng-
an pening, hvorki fyrir mat né
síga rettum. Þannig að ég ætla
að hitta karl í dag.“ Græna
hlýrabolinn og gallabuxurnar
keypti hún aftur á móti í Kola-
portinu á hundraðkall. „Þar
kaupi ég yfirleitt fötin mín. Það
þekkja mig allir þarna. Og allt
sem þú sérð hér inni er meira
og minna fengið í Samhjálp. Ég
er mjög lunkin í því að finna
gersemar.“ Fjörtíu tommu
flatskjár stingur þó í stúf. Hann
keypti hún einn daginn fyrir öll
launin sín. „Græjurnar þarna,“
segir hún og bendir á hljóm-
tækjasamstæðu. „Ég fékk þær
frá einhverjum karli. Og tölvu.
En ég kunni ekkert á hana.
Kann ekki einu sinni á símann
minn,“ segir hún og kallar á út-
lendinginn. Réttir honum sím-
ann og segir honum að setja
á „silent“. Stendur svo upp til
að taka heimasímann úr sam-
bandi. „Það er svo mikil trufl-
un af þessu. Það er alltaf ein-
hver að hringja. Það hringja
svona sex til sjö karlar á dag.“
Situr ein og grætur
Hún segist vera tímabundin
því hún þurfi að sinna aldr-
aðri móður sinni. Viðurkennir
svo hina raunverulega ástæðu;
kúnni bíður úti. Hann hringdi
óvænt þegar ég var á leiðinni
og sagðist vera kominn. „Ég
var ekki búin að segja honum
að hann mætti koma þannig
að hann þarf bara að bíða.
Hann er á bíl og getur beðið
þar,“ segir hún.
Hún vill deila reynslu sinni
með okkur. „Ég sit stundum
hér ein og grenja. Útlend-
ingnum kynntist ég í meðferð
og bauð honum að vera hér
því hann átti hvergi heima.
Mér finnst gott að hafa hann
hérna því ég er svo einmana.
Ég er búin að komast að því að
þótt ég þekki fullt af fólki þá á
ég bara tvo vini í raun. Annar
þeirra er áttræður. Hinn sástu
hér áðan. Aðrir sem ég þekki
eru falskir, tala illa um mig,
nota mig eða stela af mér. Það
eru ekki vinir mínir.“
„Ég leik leikrit“
Æskan var heldur enginn
dans á rósum. Pabbi hennar
var drykkjumaður og mamma
hennar þjáðist af geðklofa
þannig að þær systurnar voru
sendar í sveit. Þar var hún
beitt harðræði og misnotuð
af manni í áraraðir. Að lokum
flúði systir hennar og hún á eft-
ir, fimmtán ára gömul. „Ég vissi
ekkert um lífið eða borgina. Ég
þekkti engan og vissi ekki neitt.
Tók rútu og endaði á BSÍ þar
sem ég kynntist telpu sem tók
mig að sér og kynnti mig fyrir
vinum sínum. Þetta voru fræg-
ir drykkjumenn í Reykjavík og
ég fór að drekka og dópa með
þeim.
Ég fékk að vera hjá þeim
en í staðinn gerðu þeir mig
stundum út fyrir áfengi. Ég hef
aldrei borið virðingu fyrir klof-
inu á mér, mér er alveg sama,“
segir hún og leggur áherslu á
það með því að endurtaka sig.
„Mér er nákvæmlega sama.“
Hún kveikir sér á sígarettu
og strax við fyrsta smókinn er
hún farin að efast. „Kannski er
mér ekki alveg sama en ég leyfi
mér ekki að hugsa um það.
Þetta truflar mig ekki neitt.“
Hún hikar aftur. „Eða jú, þetta
truflar mig þannig að þennan
mann langar til að vera ást-
fanginn af mér en ég get ekki
orðið ástfangin af honum.
Ég hef heldur aldrei get-
að verið með manni og fengið
eitthvað út úr því. Ég fæ ekkert
út úr þessu ef þú heldur það,“
segir hún, lítur á mig og blæs
frá sér. „Þetta er bara eitthvað
rugl. Ég leik leikrit, daðra og
þykist fá eitthvað út úr þessu.
Í raun er ég bara að drífa þetta
af og reyni að vera eins fljót
og ég get. Ég vil bara að þeir
borgi mér og fari. Ég er orðin
svo flink í þessu, sérstaklega
með þessa gömlu karla, að það
tekur mig bara nokkrar mínút-
ur að klára þá af. En ég vil ekki
sjá þessa ungu stráka sem vilja
hjakka á mér í klukkutíma.“
Andstyggileg árás
Fæstir hafa sérþarfir. Sumir vilja
að hún veiti þeim munnmök
en það finnst henni ógeðslegt.
„Ég geri það ekki. Það eru aðal-
lega þessir ungu sem vilja það.
Þegar strákar um þrítugt hringja
skelli ég á þá. Ekki nóg með að
þeir séu lengur að, þeir eru líka
nískari og beita frekar hörku.
Eins vilja þeir oftar eitthvað af-
brigðilegt en þeir eldri. Einn
bað mig um að míga yfir and-
litið á sér. Ég gat það ekki.“ Sá
var öryggisvörður. Annar kom
fullur og réðst á hana með við-
urstyggilegum hætti. „Hann var
næstum því búinn að ganga frá
mér. Ég grenjaði og grenjaði og
fríkaði út. Einhvern veginn tókst
mér að rífa seðlabúnt af borðinu
hans og hlaupa út. Hann hljóp
út á eftir mér en varð hræddur
og fór þegar ég bankaði upp á
hjá nágrannanum og bað um
hjálp. Hann var búinn að gera
nóg.“ Árásina kærði hún aldrei
og leitaði sér ekki heldur hjálpar.
Klagaði kúnna í konuna
„En flestir sem ég hitti eru bara
eldri menn sem fá það strax.“
Þeir eru upp til hópa giftir.
„Sumir eiga veika konu. Aðrir
eiga konu sem er hætt að vilja
sofa hjá þeim. Enn aðrir fíla
það bara að kaupa vændi. Þetta
er svona alls konar,“ segir hún
kæruleysislega.
En það varðar líka hennar
hagsmuni að fá gifta menn.
„Einu sinni fékk ég svo mikið
ógeð á karli að ég hringdi í kon-
una hans og sagði henni frá
þessu. Hann var sveittur og
ljótur og ógeðslegur. Ætlaði að
láta mig fá pening en gerði það
aldrei. Kom svo til mín og þótt-
ist hafa gleymt veskinu sínu. Lét
mig vera með sér en sagði svo
að hann væri ekki með pening.
Einu sinni bauð hann mér fimm
þúsund kall fyrir. Þá henti ég
honum út.
Konan hans hringdi nokkr-
um sinnum til að fá þetta stað-
fest en hann hringdi aldrei aftur
í mig. Skiljanlega,“ segir hún og
hlær.
Veik af lyfjanotkun
Aðspurð segist hún vera alls-
gáð, nema hvað hún tók rítalín í
morgun, sterkustu gerð að nafni
Uno. Tekur það fram að hún sé
hætt að misnota það og noti það
nú aðeins til að vinna bug á at-
hyglisbrestinum. Aukaverkan-
irnar eru samt talsverðar, segir
hún. „Ég var orðin svo létt, 38
kíló og fárveik á líkama og sál.
Þannig að ég þurfti að fara og fá
næringu í æð.“ Á tímabili mis-
notaði hún líka parkódín forte
en fór í meðferð við því. „Núna
nota ég það bara við verkjum,
tvær til þrjár töflur á dag.“ En
áfengi hefur hún ekki drukkið
frá því að hún fór í meðferð árið
1988.
Á svipuðum tíma kynntist
hún manni og varð ástfangin.
Átti tvö börn fyrir. Sú elsta kom
undir á meðan hún var enn á
götunni og barnsfaðirinn lét
sig hverfa um leið og hann fékk
fréttirnar. Síðan heyrðist ekkert
af honum meir. Næsti lést fyrir
aldur fram.
En með þessum manni bjó
Viðtal
Ingibjörg Dögg
Kjartansdóttir
ingibjorg@dv.is
n Fimm barna móðir í vændi n Ætlaði að hefna sín á sambýlismanninum n Hann
hvatti hana áfram n Sextán árum síðar er hún búin að fá nóg n Buguð, vonlaus og
sér enga leið út n Titrar og skelfur þegar kúnni bíður n „Ég get þetta ekki lengur“
„Ég leik leikrit, daðra og þykist
fá eitthvað út úr þessu. Í raun
er ég bara að drífa þetta af og reyni
að vera eins fljót og ég get. Ég vil
bara að þeir borgi mér og fari.
Börnin vissu af vændinu
„Ég var alltaf að skreppa út og kom
heim með peninga. Þannig að þau
vissu þetta alveg. Barnsfaðir minn
sagði þeim þetta líka,“ segir konan.
Mynd GunnAr GunnArSSon