Dagblaðið Vísir - DV - 22.11.2013, Qupperneq 32

32 Fólk 22.–24. nóvember 2013 Helgarblað
Þ
að er þyngra en tárum taki
að fylgjast með því hvernig
drengurinn minn hefur
villst af braut. Þetta er ekki
eina klandrið sem hann hef-
ur komið sér í á allra síðustu misser-
um án þess að nauðsynlegt sé að fara
nánar út í það hér. Kjarni málsins er
að það kom rof í trúnaðarsamband
okkar og undanfarna mánuði höf-
um við lítil sem engin samskipti haft.
Hann hefur lokað á mig. Þó ég þekki
ekki Hendrik lengur fyrir sama mann
veit ég innst inni að hann er góður
drengur og ég á mér þá ósk heitasta
að hann sjái að sér. Áður en það verð-
ur um seinan.“
Erfitt að heyra sannleikann
Svo hljóða orð Hermanns Gunnars-
sonar heitins um son sinn Hendrik.
Þung orð og full vonbrigða.
Það hlýtur að vera Hendriki erfitt
að lesa þessi orð sem standa í nýút-
kominni ævisögu um föður sinn. Sér
í lagi þegar orðin standa nú sem loka-
orð til hans eftir sviplegt fráfall.
„Auðvitað er það erfitt. Honum
fannst líka erfitt að hlusta á mig þegar
ég benti honum á vankanta hans. Við
vorum báðir í þessum blekkingarleik
og fannst erfitt að heyra sannleikann,“
segir Hendrik.
Sat í fangelsi vegna fjársvika
Hann er líkur föður sínum, ekki ein-
göngu í útliti heldur einnig fasi. Það
er stutt í brosið og hann leitast við
að létta andrúmsloftið. Hann tekur á
móti blaðamanni í fallegu atvinnu-
húsnæði í Faxafeni. Hann er með
kveikt á kertaljósum og býður upp á
kaffi og súkkulaði. Hann er nýlega bú-
inn að koma sér fyrir. Er aftur að finna
sér stað í samfélaginu eftir að hafa af-
plánað fangelsisdóm.
Hendrik sat drjúgan hluta ársins
í fangelsi vegna fjársvika. Hann sat í
fangelsi þegar faðir hans dó og vegna
ágreinings þeirra feðga í upphafi árs
reyndist Hendriki afskaplega erfitt að
takast á við fráfall hans.
„Ágreiningur reis vegna verkefnis
sem við tókum þátt í saman og pabbi
varð reiður út í mig sem aldrei fyrr í
upphafi árs. Sambandið okkar á milli
var mjög stirt, ég reyndi ítrekað að ná
sambandi við hann aftur og á afmæli
mínu í mars hringdi hann loksins.
Þá töluðum við saman og gerð-
um upp okkar mál og heyrðumst
svo sem eftir það. Hann sýndi mér
væntumþykju í þessu símtali og því
var ekki beint eitthvað sem átti eftir
að segja þegar pabbi dó, en við ætl-
uðum aftur að fara að gera eitthvað
saman og síðustu mánuðir hjá okk-
ur hefðu alveg getað verið betri. Við
vorum nánir áður fyrr og það komu
brestir í sambandið sem ekki voru að
fullu grónir.“
Ástarhaturssamband
„Mamma kom í fangelsið og færði
mér fréttirnar. Það tók rosalega á. Ég
sakna hans,“ segir hann og það er eins
og léttleikinn gufi upp á einu auga-
bragði – um stund. Hendrik horfir
niður þegar hann ræðir um samband
sitt og föður síns.
„Samband mitt og pabba var allt
öðruvísi en samband hans við hin
börnin. Það var ástarhaturssamband.
Við erum svo líkir. Hann er eins og ég,
við vorum báðir brynjaðir og lugum
að ástvinum okkar. Við sáum í gegn-
um hvorn annan.
Við þoldum ekki að fólk sæi sann-
leikann og vildum ekki vera í sam-
bandi við þá sem það gerðu.“
Þegar Hendrik talar um sann-
leikann þá er hann að tala um sjúk-
dóminn sem hann og faðir hans sál-
ugi glímdu báðir við. Alkóhólismann.
„Ég vissi alveg strax hvað klukkan sló,
búinn að vita hvað hann var að gera
lengi. Það vissu systur mínar ekki. Eða
þjóðin. Hann gat blekkt alla aðra, en
ekki mig.“
Pabbi hjálpaði alltaf
Hermann heitinn vildi hjálpa syni
sínum að ná áttum og í samtali þeirra
stuttu áður en hann fór til Taílands
fullvissaði hann Hendrik um að þeir
tveir myndu fara í gegnum erfiðleik-
ana saman eins og þeir höfðu oft gert
áður.
„Ég hef valdið svo miklum von-
brigðum í gegnum tíðina vegna sjúk-
dóms míns og pabbi hefur alltaf viljað
hjálpa mér. Hann kom mér í meðferð
fyrir nokkrum árum og af henni hlaut
ég mikinn bata. Ég hef verið edrú í
nærri þrjú ár. En sjúkdómurinn er
slyngur og hann hefur markað líf mitt.
Það er svo margt sem ég hef gert rangt
og ég verð mörg ár að vinna mig út úr
vandanum og öðlast traust fólks á ný.
Pabbi sagði það við mig að við
myndum fara í gegnum þetta allt
saman eins við höfðum gert áður.
Það var gott að heyra því nokkru
áður hafði hann ekki sagst vilja sjá
mig aftur. Hann var svo reiður út í
mig.
Hann vildi ekki sjá mig fara sömu
leið og hann. Þess vegna hefur hann
hjálpað mér oftar en einu sinni í með-
ferð. Það hefur aldrei komið fyrir mig
á minni lífsleið að hann segði nei.
Hann bauð mér alltaf hjálp.“
Tókust á um drykkjuna
Það er aftur létt yfir Hendriki og það
þrátt fyrir að hann haldi áfram að
ræða erfiða sögu þeirra feðga. Hend-
rik vissi vel þegar faðir hans byrjaði
aftur að drekka og tókst á við hann
þess vegna.
„Það mátti aldrei segja neitt við
hann. Hann var löngu byrjaður að
drekka. Hann byrjaði aftur að drekka
2006 eða 2007. Ég sagðist vita það
og þá tókumst á. Við þekktum hvorn
annan inn og út.
Ég var stuttu síðar kominn í sömu
spor og hann. Komin með þessa skel
og ég nennti aldrei að hlusta á aðra.
Ég gaf ekki færi á mér, þá fékk ég held-
ur ekki óþægilegar spurningar. Það
var mín aðferð og held ég föður míns
líka. Ef ég hélt uppi stuðinu og gamn-
inu, þá náði enginn að tengjast mér,
komast nærri mér.“
Það gefur að skilja að það fer mikil
orka í að verjast öðrum með þessum
hætti og Hendrik, eins og faðir hans,
leitaði í einveruna.
„Þetta tæmir mann og þegar mað-
ur hefur varist heilu dagana vill mað-
ur bara fara og vera einn með sjálfum
sér. Ég var eins og hann. Lokaði mig af
og vildi ekki fá neinn til mín.“
Mátti ekki horfa á Á tali
Samband þeirra feðga var stopult
framan af ævi Hendriks. Hann fæddist
árið 1975 og er sonur Kristínar Bene-
diktsdóttur. Samband Kristínar og
Hermanns gekk ekki upp. Hún tók
seinna saman við annan mann og bjó
um tíma úti á landi, bæði í Búðardal
og Borgarnesi.
Þeir hittust þó nokkrum sinnum
þegar hann var lítill en bundust ekki
sterkum böndum fyrr en Hendrik
var kominn á unglingsár. Fósturfaðir
Hendriks var afbrýðisamur og þoldi
illa þrá Hendriks eftir meiri sam-
skiptum við Hermann. Það setti strik
í reikninginn.
„Ég man eftir því þegar pabbi sótti
mig og fór með mig á fótboltaleik, þá
var ég þriggja eða fjögurra ára gamall.
Stundum fékk ég líka að vera á setti
í þættinum hans Á tali með Hemma
Gunn, en það var þegar ég var orðinn
mikið eldri.
Ég var sem barn mjög forvitinn
um pabba minn en ég mátti samt svo
lítið nálgast hann eða tala um hann.
Fósturfaðir minn var haldinn mikilli
afbrýðisemi og sem dæmi þá mátti
aldrei horfa á þáttinn Á tali í sjónvarp-
inu. Mér fannst þetta erfitt og auð-
vitað var ég uppfullur af reiði vegna
þessa sem barn. Á sama tíma þá þótti
mér svo óskaplega vænt um móð-
ur mína að ég sætti mig við aðstæð-
ur okkar. Við vorum alltaf svo miklir
vinir, ég og mamma og erum enn.
Samt reyndist hann mér ekkert
illa, fósturfaðir minn og ég skil hann.
Þetta hefur líklega verið erfitt fyrir
hann. Pabbi var svo vinsæll.“
Hitti bróður sinn á
handboltamóti
Hendrik vissi ekki af öllum systkin-
um sínum. Honum er minnisstætt
þegar hann hitti bróður sinn Dodda á
móti í Borgarnesi. Honum fannst það
óþægilegt.
Hendrik Hermannsson hefur gengið í gegnum
mikla erfiðleika á ævinni. Til allrar hamingju hefur
hann erft léttlyndi föður síns, Hermanns Gunnars-
sonar. Hendrik sat í fangelsi þegar faðir hans dó og
höfðu stuttu áður gert upp bresti í sambandi þeirra
tveggja. Þeir voru báðir veikir af alkóhólisma og
blekktu vini og ættingja. En þeir blekktu ekki hvorn
annan. Til þess voru þeir of líkir.„Ég var
fullkom-
lega siðblindur
á þessum tíma
„Við
sáum
í gegnum
hvorn
annan“
Kristjana Guðbrandsdóttir
kristjana@dv.is
Viðtal