Húnavaka - 01.05.2012, Page 70

H Ú N A V A K A 68
hljóðið. Allt sem frá Veðurstofunni kom var kallað „skeytin“ og á sumu þaðan
þótti hálfgerður byrjendabragur.
En þetta kvöld skinu þær hástöfum uppi í himinhvolfinu allar stjörnurnar
sem varpa ljósi sínu á Húnavatnssýslur. Fyrir langalöngu trúðu menn að
himininn væri einskonar kúpa sem hvolfdist yfir jörðina og heiminn. Hún var
kölluð festing. Sólin og tunglið og vitaskuld skýin voru innan í kúpunni en utan
og ofan við kúpuna bjuggu Guð og himneskir herskararnir og voru ævinlega
baðaðir sterku ljósi. Fyrir slysni á himnum eða hugsanlega góðsemi Guðs í
garð mannanna höfðu myndast óregluleg göt á festinguna og inn um þau skein
himnaljósið þegar dimmt var á jörðinni.
Þegar ég var að alast upp á Húnsstöðum hafði þessi heimsmynd fyrir löngu
verið afsönnuð en ég hafði ekki frétt af því og fann hana upp sjálfur á nýjan
leik.
Íslensk þéttbýli eru víst einna upplýstustu staðir jarðarinnar. Þaðan er erfitt
að sjá stjörnur og norðurljós á himninum því til að sjá ljósið þarf myrkur. Um
sumt fólk í Kópavogi, þar sem ég bý núna, er sagt að það þekki varla tunglið
í sjón. Norðurljós sjást þar varla nokkurn tíma. En eftir langa fjarveru í
upplýstum bæjum sá ég þetta kvöld aftur almennilegan stjörnuhimin með öllu,
kvöldstjörnunni sem sumir kalla næturfjólu, Pólstjörnunni eða leiðarstjörnunni
og auðvitað Sjöstirninu. Þá rifjaðist það upp fyrir mér, að á Húnsstöðum er
enginn maður berskjaldaður andspænis óendanleika og tómi alheimsins,
heldur er maður þar á vísum stað undir traustu loki sem Guð setti utan yfir allt
mannfólk til þess að passa að það feykist ekki burt í veraldarvindunum.
Það var til svona kúpa á Húnsstöðum til að hvolfa yfir brauð svo flugur
kæmust ekki að því eða mýs. Hún var úr blikki og á hana voru límdar
glansmyndir. Það þurfti ekki að lesa lengra en aftur á 14. síðu í Dísu ljósálfi til
Húnsstaðabærinn. Suðurloftið sem mest skalf í óveðrum til hægri. Grindverkið hét ekki
grindverk heldur stakket.