Húnavaka - 01.05.2012, Qupperneq 76

H Ú N A V A K A 74
Framundan bænum var nokkuð brött hlaðbrekka. Þegar Lubbi var sofnaður
úti á hlaði og golan lék í hundshárunum dreymdi hann storma og stríð síns
fyrra lífs og lét stundum ófriðlega í svefninum. Hann urraði þá og gelti stund-
um en hraut aldrei. Hrotur hans tilheyrðu hinum draumlausa nætursvefni.
Stundum gerðust draumkindur svo ásæknar í draumtúnin sem honum var
trúað fyrir í draumnum að hann stökk á fætur steinsofandi og rauk niður
hlaðbrekkuna; ungur, grimmur og ægilegur. Hugurinn bar hann þá miklu
hraðar en fæturnir svo hann missti þeirra oftast efst í brekkunni, stakkst á
hausinn og rúllaði niður á jafnsléttu eins og hjól. Þá vaknaði hann og það rann
upp fyrir honum að þetta hafði allt verið draumur, hann var jafn hundgamall
og fyrr og hafði nú enn einu sinni orðið sér til skammar. Hann lámaðist
kindarlegur upp brekkuna aftur, var lengi að því og hundskammaðist sín. Það
sást aftur á móti aldrei vottur af eftirsjá eða skömm á vetrarmanninum S enda
hafði hann sennilega ekki minnsta grun um að einhver vakti kvíðafullur og
vetrarlangt yfir lífsmörkum hans.
Það voru nokkrar lífshættur á Húnsstöðum. Flestar voru svo auðséðar að
varla þurfti einu sinni að benda óvitum á þær; detta í ána, sökkva í fjóshauginn,
ganga fram fyrir sláttuvélina og þess háttar. En ein tengdist þessari sömu
hlaðbrekku og var lúmskari en hinar af því hvað hún leyndi á sér. Það var
garnaflækjan. Ef maður velti sér niður brekkuna fékk maður svima og gat ekki
almennilega staðið upp sem var mjög gaman. Þá vildu hins vegar garnirnar
flækjast saman, jafnvel gat komið á þær hnútur eða rembihnútur. Ef hnútur þá
var bráð lífshætta, ef rembihnútur var maður svo gott sem dauður.
Og það var ekki snyrtilegur dauðdagi. Ameríkanar mundu með réttu kalla
hann „gorí“. Velviljuð frænka, í heimsókn að sunnan, benti mér á þetta og
studdi mörgum dæmum. Fjölmörg börn höfðu sprungið utan af hálfmeltri
fæðu í Reykjavík og var þó lítið um brekkur þar. Hún sagði að maður lenti í
svipaðri lífshættu ef maður gleypti Spearmint-tyggigúmmí, nema hvað þá
kæmi ekki hnútur á garnirnar heldur límdust þær saman. Þetta hafði töluverð
áhrif á mig. Enn þann dag í dag fer ég varlega með tyggigúmmí og velti mér
aldrei niður brekkur. Fyrir bragðið hef ég lifað lengi við góða heilsu.
Það er víða voði á ferðum fólks og margt viðsjárvert í veröldinni. Andspænis
því er ekki ónýtt að hafa lært vel fáein grundvallaratriði um tilveruna á sínum
tíma á vísum stað undir traustu lokinu á heiminum.
❄❄❄