Húnavaka - 01.05.2012, Side 80

H Ú N A V A K A 78
árum seinna vegna veikinda. Eitt af fyrstu viðfangsefnunum í öðrum byggðar-
lögum var að fara til Þorlákshafnar en þar beið okkar mikið verk við hafnar-
framkvæmdir. Auðvitað lærði maður mest af því að takast sjálfur á við
verkefnin og það var engin fyrirstaða þegar ég fljótlega sótti um aðild að
Kafarafélagi Íslands enda gat ég þá þegar bent á vinnu og verkefni sem ég
hafði átt aðild að.
Þetta er mikill búningur sem hjálmkafari þarf að klæðast og það tekur um
15 mínútur að klæða hann í búninginn hverju sinni. Oftast þurfti að klæða
kafarann úr og í fjórum sinnum á dag, þ.e. fyrst á morgnana og svo eftir
morgunkaffi, hádegismat og síðdegiskaffi. Fyrst var klæðst síðum prjónabuxum
og prjónasokkum en svo farið í sjálfan búninginn sem var úr sterku og þykku
efni og var nokkurskonar samfestingur. Síðan var þung og mikil brynja lögð
yfir axlir, náði hún nokkuð niður á bringu og bak og á henni voru boltar sem
sett var á spöng með þéttikanti áföst við kraga. Að lokum var svo hjálmurinn
settur yfir höfuðið og skrúfaður fastur við efsta hluta brynjunnar.
Á hjálminum var gluggi að framanverðu og svo gluggar á hvorri hlið sem
voru kafaranum nauðsynlegir til að geta athafnað sig við vinnu sína. Þá var
einn stillanlegur loftventill hægra megin á móts við eyrað og með því að halla
höfðinu til hliðar var hleypt út því lofti sem dælt var niður til kafarans. Þá voru
settar tvær þungar blýsökkur á bak og aðrar tvær á bringu til að þyngja
kafarann og svo var belti með blýsökkum sett um hann miðjan. Að lokum var
farið í mikla og þunga járnskó. Á þurru landi gat slíkur kafari vegið um 150
kíló.
Við hjálminn var tengd símalína og loftslanga sem lá upp í kafarabát en þar
unnu tveir menn við að dæla lofti niður og einn var á símanum en sterk
Á leið niður í sjóinn. Köfun undirbúin 1961.