Húnavaka - 01.05.2012, Page 85

H Ú N A V A K A 83
með lykkjufallinu. Ég opnaði pakka með nýjum, þær voru af tegund sem ég
þekkti ekki en litu þó þokkalega út. Ég reyndi að vera eins dömuleg og ég gat
þarna inni á salerninu en tókst þó ekki betur til en svo að þegar ég togaði
strenginn upp fór ein nöglin á hægri hönd í gegn, alveg efst uppi!
Ég trúði ekki mínum eigin augum en þar sem ég er nú þekkt fyrir annað en
uppgjöf dreif ég mig í að hringja í eina vinkonu sem ég vissi að fór heim og
bað hana um að koma með naglalakk með sér í veisluna svo ég gæti reddað
þessu máli. Hún sagðist vel geta það en bætti svo við einhverju um að ég væri
nú meiri brussan. Ekki veit ég hvernig hún fékk þá hugmynd.
Ég settist svo hin rólegasta hjá vinum mínum, drakk súkkulaðið mitt og
spjallaði um daginn og veginn. Eftir svolitla stund varð mér litið niður í kjöltu
mína og sá ég þá hvar þetta fína lykkjufall trítlaði niður fótlegginn á mér. Það
hafði sem sagt ekki haldið sig uppi við strenginn eins og ég hafði ráðgert. Það
var þá ekki um annað að ræða en að bregða sér aftur inn á salernið á
kaffihúsinu og skipta yfir í þær grænu.
Mér var nú örlítið brugðið þar sem nú styttist í það að vinirnir ætluðu að
halda í brúðkaupsveisluna, þeir voru þó alveg til í að bíða svolitla stund svo ég
yrði mér nú ekki til skammar með lykkjufall niður allan fótlegginn framanverðan.
Græni liturinn á nýju sokkabuxunum var ekki eins og sá í blómunum á
kjólnum og ég var nú ekki alveg sátt enda höfðu buxurnar ekki verið keyptar
með það í huga að nota þær við þennan kjól. Þarna sat ég svo og bisaði við að
koma mér, ofurvarlega, í þriðju sokkabuxurnar þann daginn. Ekki tókst nú
betur til en svo að þrjár tilraunir þurfti til að koma þeim alla leið upp, þar sem
mér tókst í tvígang að snúa einhvern veginn uppá sokkana og ekkert virtist ætla
að ganga upp. Ég viðurkenni að ég var aðeins farin að ókyrrast og það átti þó
ekki bara við um mig þar sem vinirnir fyrir utan salernið voru líka farnir að
ókyrrast því alltaf styttist í að veislan byrjaði.
Þegar ég loksins kom út af salerninu reyndu vinirnir að sannfæra mig um
að þessar sokkabuxur væru bara fínar. Ég held reyndar að það hafi frekar verið
til að komast í veisluna á réttum tíma en að fegurðarskyni þeirra væri ekki
misboðið.
Ég var alveg sannfærð um að hrakförum mínum væri hér með lokið og dreif
mig með félögum mínum í veisluna sem haldin var í félagsheimili Hauka í
Hafnarfirði. Umhverfið í kringum veislusalinn var hið glæsilegasta, sem og
salurinn sjálfur. Þarna vorum við komin út í hraunið og auðvelt að njóta
náttúrunnar þar sem hún beið manns hrikaleg en jafnframt fögur.
Á meðan beðið var eftir brúðhjónunum var boðið upp á fordrykk. Ég
bauðst til að fara og sækja glas fyrir mig og vinkonu mína sem ég og gerði. Þar
sem ég gekk í hægðum mínum frá barborðinu með tvö glös full af bleikum
freyðandi drykk gerði einn veislugesturinn sér lítið fyrir og bakkaði á mig þar
sem hann var í óðaönn að lýsa einhverjum svaðilförum. Hann var svo djúpt
sokkinn í söguna að hann varð ekki var við að fyrir aftan hann stóð ég með
barminn vel vökvaðan af fordrykknum.
Það var ekki um annað að ræða en drífa sig inn á næsta salerni og standa
dágóða stund undir handþurrkunni á meðan hlýr blásturinn þurrkaði kjólinn