Húnavaka - 01.05.2012, Page 86

H Ú N A V A K A 84
og kroppinn. Ef einhver hefur séð bíómynd með Mr. Bean þar sem hann er í
svipuðum aðstæðum að þurrka buxurnar sínar þá getur viðkomandi séð
aðstæðurnar fyrir sér.
Á þessum tímapunkti varð ég endanlega sannfærð um að nú væri óhöppum
dagsins lokið, ekki væri í boði annað en að nú yrði bara gaman það sem eftir
lifði dags. Þarna stóð ég undir þurrkunni með klístraðan barminn í blettóttum
kjól í grænum sokkabuxum sem pössuðu engan veginn við kjólinn – en
staðráðin í að skemmta mér. „Pollýanna“ var enn á svæðinu!
Mér til mikillar gleði voru borðin vel dúkuð, salurinn þokkalega rökkvaður
og setið lengi við borðhaldið – sokkabuxurnar vel faldar og grænu blómin á
kjólnum náðu ágætlega að fela það sem undan var gengið. Maturinn var
góður og vel útilátinn og ekki varð það heldur til að spilla fyrir. Ég var alveg
að fara að gleyma öllum mínum hremmingum þegar ein ágæt þjónustustúlka
mætti á svæðið til að taka diskana af borðum. Hún gekk afar vasklega í verkið
og áður en ég vissi af var afgangur af kartöflusalati sem sessunautur minn
hafði leift kominn yfir vinstri síðuna á mér og niður á gólf. Majónesið lak
fremur óvirðulega niður kjólinn en ég gat ekki annað en hlegið. Þetta var bara
of ótrúlegur dagur.
Ég bað vini mína vinsamlega um að muna eftir að taka mig með heim
þegar veislunni lyki, það vantaði bara að ég yrði skilin ein eftir hér úti í miðju
hrauninu og yrði að klöngrast ein á háhæluðu pæjuskónum mínum heim.
Allt fór þetta þó vel að lokum, ég var ekki skilin ein eftir í veislulok og enginn
skaðaðist alvarlega, nema kannski stolt mitt.
Nokkrum dögum eftir að ég kom heim aftur datt mér í hug einn daginn að
nota grænu sokkabuxurnar við svartan skokk. Ég skellti á mig fínni nælu sem
yngri dóttir mín hafði búið til í skólanum og tónaði mjög vel við þessar flottu
grænu sokkabuxur og fór til vinnu í skólann, hin ánægðasta.
Um miðjan morgun þurfti ég að hafa afskipti af einum nemanda og kallaði
á viðkomandi að koma til mín inn á skrifstofu. Ég stóð í dyrunum á skrifstofunni
til að taka á móti nemandanum og sá að hann hikaði aðeins þegar hann sá
mig. Ég spurði bara hvort ekki væri allt í lagi og þá spurði hann, alveg forviða:
„Ertu í grænum sokkabuxum?“ Ég hélt það nú og spurði þá á móti hvort það
væri ekki allt í lagi. Þá kom þetta ógleymanlega svar: „Ég hélt að maður væri
bara í grænum sokkabuxum þegar maður væri að leika banana á grímuballi!“
Við þessu átti ég auðvitað ekkert almennilegt svar - en mikið er ég búin að
brosa og jafnvel hlæja upphátt þegar ég hugsa til þessara samskipta.
Brúðkaupsdagur vina minna, þann 10. september 2011, mun mér seint líða
úr minni og er í raun rifjaður upp í hvert sinn sem ég fer í grænu sokkabuxurnar
– sem og bananaathugasemdin dásamlega.