Húnavaka - 01.05.2012, Blaðsíða 92

H Ú N A V A K A 90
okkur, hjálpaði við að draga netadraslið
upp á bryggju og hengja það upp á síldar-
flutningastokkana til þurrkunar. Svo var
farið heim enda komið fram að miðnætti
og veður farið að ýfast.
Um morguninn kom pabbi og vakti mig
og sagði að við yrðum að flýta okkur að ná
í netin. Veðrið væri að ganga upp og
nokkrir væru þegar farnir að draga. Ég
flýtti mér svo mikið að ég gleymdi að fara
í annan ullarsokkinn. Þegar við komum
niður í trillu var klukkan um fimm um
morguninn og farið að hvessa á norðvestri
og setja upp sjó. Við fórum beint að netinu
sem lá djúpt og næstum utan skerja. Haugasjór var og erfitt að sjá baujuna.
Pabbi ætlaði að keyra beint að baujunni og grípa hana en um leið kom sjór og
lyfti trillunni svo hann náði ekki baujunni og hvarf hún undir trilluna. Leið nú
talsverður tími og ekki sást baujan. Svo skaut henni upp rétt fyrir framan
stefnið bakborðsmegin. Pabbi sagði mér þá að taka stýrið og stýra að baujunni
en hann ætlaði að grípa hana. Ég hrópaði á móti að ég hefði aldrei stýrt trillu
eða bát en það hjálpaði ekki. Ég tók stýrið og gerði eins og ég hélt að væri rétt.
Sneri stýrinu og setti á ferð beint á baujuna og auðvitað fór trillan beint yfir
hana. Pabbi varð nú fokvondur og skammaði mig eins og fisk. En hvað var nú
orðið af baujunni? Hún sást hvergi? Pabbi kvað upp úr að sennilega hefði hún
fest í draginu á trillunni og kannski rifið það af. Á meðan verið var með þessar
hrakspár skýtur baujunni upp við stjórnborðssíðuna, þar sem ég stend og ég
gríp hana og segi: Er þetta ekki baujan sem verið er að leita að?
Nú lá virkilega á að draga. Kominn var stórsjór og flestir farnir í land. Braut
á skeri rétt utan við okkur og kom brotið alltaf nær. Innanvið sauð orðið þvers
yfir víkina og mér leist nú ekkert á að fara þar í gegnum á bakaleiðinni. Við
drógum eins og óðir en hvað skeður? Það var hellings afli og mikill tími fór í
að innbyrða allar blessaðar grásleppurnar sem greinilega höfðu komið í
briminu um daginn.
Þegar búið var að innbyrða net og afla neitaði vélin að fara í gang. Trillan
veltist um eins og bali þarna stjórnlaus í særótinu og barst í áttina að
Árbakkaklettunum. Pabbi ákvað þá að reisa mastrið og setja upp segl. Tók það
okkur talsverða stund að koma upp mastrinu en þegar fokkan var látin út lét
trillan strax að stjórn. Stefna var nú tekin rétt á vitann á hafnargarðinum. Allt
í einu sá ég brot framundan og því næst tók trillan niðri með miklu höggi svo
hún skalf öll. Við höfðum siglt beint á skerið Brúnkollu. Sem betur fór kastaði
næsta bára okkur langt inn fyrir skerið og inn á víkina í áttina að Hólanesi. Var
trillan nú rétt við og haldið beint inn að trillubryggju. Mér var mjög kalt á
annarri löppinni þar sem ég hafði gleymt að fara í ullarsokkinn. Ég var
auðvitað blautur í báðar lappirnar og stígvélin full af sjó.
Við lögðumst að kranabryggjunni og nokkrir karlar komu röltandi og
Pabbi, Þórólfur Sveinsson og ég.