Húnavaka - 01.05.2013, Blaðsíða 98

H Ú N A V A K A 96
Enn og aftur talaði hann áður en hann hugsaði. Þetta helvítis skap hans,
hvenær myndi hann læra að bara þegja þegar hann reiddist? „Andskotinn!“
- - - - -
Hún kipptist við þar sem hún stóð við eldavélina og hrærði í sósupottinum.
Hann hafði komið aftan að henni og hún ekki orðið hans vör, verið niðursokkin
í sínar eigin hugsanir um þetta endalausa stríð þeirra á milli. Hann greip um
mitti hennar og þrýsti sér upp að henni. Hún fann gamalkunnan viskíþefinn
út úr honum og reyndi að snúa sér undan því henni fannst þessi lykt alltaf jafn
vond.
Þurfti hann endilega að halda svona fast, hún var helaum í neðstu rifjunum
í vinstri síðunni, en hélt aftur af sér þegar þörfin fyrir að öskra undan
sársaukanum var við það að gera út af við hana. Mest langaði hana til að snúa
sig úr örmum hans en þar sem hún vissi hvað það þýddi notaði hún allan sinn
innri styrk til að standa kyrr. Hvað þurfti hún að gera til að hann yrði ánægður?
Hún ákvað með sjálfri sér að nú yrði það í síðasta sinn sem hún notaði þessa
aðferð, síðasta sinn. Aldrei aftur! Hún sneri sér blíðlega að honum og þáði
kossana sem þöktu andlit hennar. Aldrei aftur – og nú myndi hún standa við
það... alveg örugglega.
- - - - -
Hún dró andann djúpt að sér. Þessi ilmur var svo ómótstæðilegur. Móðir
náttúra vissi sko alveg hvað hún var að gera þegar hún hannaði lyktina af
ungbörnum. Það var ekki annað hægt en að halda á þessum dásamlegu verum
og annast þær eins vel og mögulegt var. Hún hagræddi drengnum í fangi sér á
meðan hún losaði brjóstahaldarann. Hún var svo vansvefta að hún gerði þetta
allt með lokuð augun. Samt var hún svo ótrúlega vakandi. Aldrei hefði hún
trúað því að hún gæti vaknað svona um miðjar nætur og sinnt grátandi barni.
Hún sem vaknaði ekki einu sinni við símhringingar, glaðvaknaði núna við
minnstu stunu úr vöggunni við hlið sér. Alveg hreint magnað.
Mamma hennar hafði eitthvað talað um að næmt væri móðureyrað
Móðir náttúra. Ætli það sé tilviljun að náttúran, jörðin og sólin séu allt
kvenkyns orð? Allt sem nærir og hlýjar og sér til þess að við vöxum og döfnum.
Nei, hún var viss um að svo var ekki – þetta var engin tilviljun.
Hún lagði son sinn að brjósti sér og fann hvernig mjólkin fór að streyma
fram.
Lífið yrði ekki öllu betra en þetta, nema kannski þegar hún fengi að sofa
heila nótt aftur. Hún brosti með sjálfri sér og lagði vangann að hárlausum
kollinum í fangi sér og þefaði.
Þessi ilmur.
- - - - -