Húnavaka - 01.05.2013, Blaðsíða 143

H Ú N A V A K A 141
KLEMENZ GUÐMUNDSSON, Bólstaðarhlíð:
Maður í Svartá
Maður er nefndur Sigurjón Gíslason. Gísli faðir hans fórst í Blöndu þegar
Sigurjón var barn eða unglingur. Það var á þriðja áratug hinnar 20. aldar að
Gísli kom um kvöld mikið drukkinn að vetri til að Blöndudalshólum og ætlaði
að fara á ís vestur yfir ána í Höllustaði. Ís var góður er talið var á hyl neðan
við túnið. Það var komið myrkur en þó fékk Gísli ekki fylgd eða bað ekki um
hana. En hann kom ekki í Höllustaði þetta kvöld og hefir aldrei fundist. Vorið
eftir fannst hestur hans dauður úti á eyrum við Blöndu en lík Gísla hefir aldrei
fundist og töldu menn að það mundi hafa orðið sandorpið einhversstaðar við
ána. En eigi vita menn þetta með vissu.
Liðu svo nokkur ár. Ég var orðinn bóndi í Bólstaðarhlíð en Gunnar Jónsson
bjó á Botnastöðum er Sigurjón Gíslason kom þar og ætlaði vestur yfir Svartá.
Það var um vor og var marahláka og mikil leysing. Svartá var í foráttuflóði,
hafði rutt sig og brotið víða af sér ís. Jakastífla mikil var í henni utan og neðan
við Bólstaðarhlíðartún. Þóttust menn sjá frá Botnastöðum að ísbrú væri á
henni sunnan við Hlíðarána, þar sem hún rennur í Svartá en vatn rann yfir
ísbrúna og var það kolmórautt. Sigurjón vildi endilega reyna að komast yfir
ána á þessari brú en það var ekki þægilegt að reyna ísinn undir vatninu enda
minnir mig að Sigurjón væri staflaus. Hann fer nú út á ísbrúna og teymdi
reiðhest sinn á eftir sér. En á miðri leið brast ísinn undir þeim og hurfu þeir
báðir í ána. Hestur Sigurjóns skreið brátt upp á árbakkann hérna megin en
Sigurjón hékk á jaka er flaut út ána þar til hann stöðvaðist neðan við túnið í
Bólstaðarhlíð.
Þetta sér Gunnar bóndi og kom á harðaspretti hlaupandi hingað og sagði
við mig: „Maður í ánni.“ Tókum við sterk reipi og hlupum niður að ánni.
Sigurjón hékk þar enn á jakanum. Tók þá Gunnar reipi og batt því utan um
sig og ætlaði að vaða út að jakanum og skipaði mér að halda í reipið. Þegar
Sigurjón sér þetta kallaði hann til okkar og bað okkur að gera þetta ekki. Tók
ég þá reipið og gerði það upp í lykkju en hélt í endann í vinstri hendi og henti
svo lykkjunni út til mannsins á jakanum með þeirri hægri og sagði um leið: „Ég
hendi í Jesú nafni.“ Guði sé lof. Reipislykkjan komst til Sigurjóns. Það bjargaði
lífi hans. Þó að hendur hans væru orðnar dofnar af kulda, tókst honum að
vefja reipið utanum sig. Svo drógum við hann til lands og fórum glaðir heim
að Bólstaðarhlíð. Þar var Sigurjón háttaður ofan í rúm og hlynnt að honum.
Föt hans voru þurrkuð. Var hann hér þar til daginn eftir og virtist ekki hafa
orðið meint við þetta.