Lögmannablaðið - 01.07.1998, Blaðsíða 4

um sagt sitt síðasta orð um efnið.
Þegar ritari þessara lína var að al-
ast upp, meðal annars í leikjum á
Landakotstúninu, fyrir fleiri árum
en sanngjarnt er að rekja, voru það
óskráð lög að ekki mætti veitast að
þeim, sem ekki gætu svarað í
sömu mynt. Ekki hafa heldur þótt
góðir mannasiðir að segja eitthvað
um einhvern á bak, sem maður
ekki vildi segja beint framan í
hann. Allir lögmenn skilja gremju
yfir því sem menn telja rangar
dómsniðurstöður. Slíkar niðurstöð-
ur er sjálfsagt að gagnrýna með
rökum eða rökleysu eftir hætti
hvers sem kýs. Þótt hver þjóðfé-
lagsborgari, og líka lögmenn, segi
mest um sjálfan sig með fullyrðing-
um um lágar hvatir, sem liggi að
baki gerðum, sem honum mislíka,
tel ég að lögmenn verði að stilla
gremju sinni í hóf. Beita hvassri
gagnrýni á niðurstöður, sem þeir
telja rangar, en láta vera að
telja að þær byggist á öðru
en því sem dómarar telja rétt-
asta lögfræðilega niður-
stöðu. Í þessum orðum mín-
um er, eins og endranær,
vandratað meðalhófið. Dóm-
stólar þurfa vissulega að-
hald, hvöss gagnrýni er
nauðsynleg til þess að halda
þeim við efnið. Trúa mín er
að árangursríkara sé að
freistast ekki til þess að gera
dómurum, frekar en öðrum,
upp hvatir sem maður sjálfur
vill ekki að stjórnuðu sér. Í
þessu verður hver að vera
dómari í sjálfs síns sök. Vera
má þó, að sérstök ástæða sé
til að endurskoða ákvæði
siðareglnanna um framkomu
lögmanna við dómstóla, til
þess að taka af allan vafa um
það, að áskilnaður um virð-
ingu sé ekki til þess ætlaður
að leysa dómstóla, frekar en
aðrar opinberar stofnanir,
undan hvassri gagnrýni og
hörðum gildisdómum.
4 Lögmannablaðið