Són - 01.01.2011, Síða 39

39FÁEIN ORÐ UM RADDGLUFULOKUN . . . .
Hér eru stuðlarnir h í háa og höfin en það sem fer fyrir brjóstið á þeim
sem hafa kv-framburðinn er að höfuðstafurinn er hv í orðinu hvítum,
sem í þeirra máli er borið fram kv. Þeir hinir sömu sætta sig hins vegar
ágætlega við aðra vísu eftir Sigurð. Hún hefst þannig:
Sólin klár á hveli heiða
hvarma gljár við baugunum.
(Sjá Höskuld Þráinsson 1981:113)
Fyrir þeim eru ljóðstafirnir k í klár og svo h (hv) í hveli og hvarma (sbr.
feitletur). Þeir sem ekki hafa vanist kv-framburðinum munu hins vegar
líta svo á að ljóðstafirnir séu h-in þrjú í hveli, heiða og hvarma.
Sólin klár á hveli heiða
hvarma gljár við baugunum.
Í dag er kv-framburður algengur víðast hvar á landinu (Kristján Árna-
son 2005:381) en þegar litið er til þess hvernig skáldin nota hv í stuðlun
virðist vera þó vera allmikil tregða meðal þeirra sem yrkja gagnvart
því að stuðla saman hv og k. Í rannsókninni var tíðni þessarar stuðl -
unar skoðuð og hún sett upp í súlurit.
10. 11. 12. 13. 14. 16. 17. 18. 19. 20.
öld öld öld öld öld öld öld öld öld öld
Fj
öl
di
5
4
3
2
1
0
Tímabil
Mynd 4. Hv í stuðlun á móti k
Í allri rannsókninni fundust aðeins fimm dæmi um stuðlun hv á móti
k, öll frá sama skáldinu, Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi. Að vísu er
vitað um slík dæmi allt frá 18. öld eins og nefnt var hér að framan en
þau virðast vera það fá að þau rak ekki á fjörur rannsóknarinnar. Frá
og með 18. öld til hinnar 21. var skoðaður kveðskapur eftir 11 skáld