Són - 01.01.2011, Síða 48

48 KRISTÍN JÓNSDÓTTIR Í HLÍÐ
Það kom enginn annar í hans stað,
að endingu tókst mér að skilja það
— ein gat ég alveg staðið.
Ég lærði að efla megn og mátt
að meta lífið á nýjan hátt
og tefla á tæpasta vaðið.
Í mannfjölda stundum við mætumst nú
en misst hef ég á hann alla trú
og forðast frekar að sjá hann.
Ég kemst af án hans og hann án mín
og hvorugt dvelur við mistök sín
— þó eitt sinn tryði ég á hann.
Október 2011
Drykklöng stund
Það stendur tygjaður hestur á hlaði,
í hrörlegu koti er sakamaður að kveðja
konu, sem ber honum áfir í aski að drekka.
Þeir verða að komast til skips yfir heiðar með hraði.
Hér er réttvísin bitur og þung eins og sveðja
komin að falli. Og konan grætur með ekka.
Hann missteig sig illa, mannorð hans liggur í svaði.
Í myrkrinu bíða glamrandi hlekkir og keðja.
Því steig hann svo reifur örlítið ógæfuspor?
Svo ríða þeir brott. En barnið fæðist í vor.
Gömul sögn um sakamann sem fékk að kveðja konu sína eftir
að hafa verið dæmdur á Brimar hólm. Síðar kenndi hún honum
barn sem hún sagði hafa komið undir þá stund sem hann
stansaði og var að sögn „nógu löng til að drekka úr þriggja
marka aski“.
27. okt. 2011