Són - 01.01.2011, Síða 54

54 HAUKUR ÞORGEIRSSON
úr holtum stoltum hefur sig brátt
huldufólk með sveina.
Fornar nornir fá þeir séð
fara þær nú til leika,
álfar sjálfir eru þar með
og út á völlinn reika.
Þungan pung réð þengill fá
þeim með silfrið hvíta,
þakka blakkir þegnar þá
er þessa peninga líta.15
Þegar kóngur blæs næst í pípuna koma fram tröll og jötnar ofan úr
fjöllum.
Á tilsvarandi stað í sögunni stendur:
Kóngur hafði eina gullpípu og blés í hana hátt. Þá sá Austvestan
að opnuðust holt og hólar, þúfur og steinar. Komu þar út álfar
og nornir, dvergar og huldumenn. Kóngur tók fésjóð fullan af
gulli og kastaði út á völlinn en þeir tóku við sem úti vóru og
skiptu í sundur með sér að jafnaði.16
Verur sem búa í hólum eru hér settar í einn sarp og eru „blakkir þegn -
ar“ samkvæmt rímunum.
Álfar sem ógn
Hugmyndin um álfa sem hættulegar verur er Íslendingum vel kunn úr
kvæðinu um Ólaf Liljurós. Álfarnir bjóða Ólafi að búa með sér og
drepa hann þegar hann hafnar því. Kvæði þetta er raunar ekki ís lenskt
að uppruna enda er það þekkt í ýmsum afbrigðum um Norð urlönd
og víðar í Evrópu.17
Eitt sérkenni íslensku útgáfunnar er að álfameyjarnar eru settar
fram sem einhvers konar andstæðingar kristninnar. Fyrsta álfamærin
15 Jarlmanns rímur X:62–64. Stafsetning samræmd.
16 Late Medieval Icelandic Romances III 1963:49. Stafsetning samræmd.
17 Vésteinn Ólason 1982:112–126.