Gripla - 01.01.2002, Qupperneq 261

ANDMÆLARÆÐUR
259
Þá má nefna meðferð óprentaðra heimilda. Aðalheiður vitnar í þrígang í
óprentaða fyrirlestra. Ekkert er við það að athuga að nota slíkar heimildir þeg-
ar fram kemur í tilvísuninni hvað var sagt í fyrirlestrinum. Því er hins vegar
ekki að heilsa í nmgr. 273 þegar Aðalheiður vísar lesanda á frekari fróðleik um
varúlfsminnið í óprentuðum fyrirlestri eftir sjálfa sig. Skipti efni fyrirlestrarins
sköpum fyrir röksemdafærslu á þessum stað hefði doktorsefni átt að reifa það
stuttlega, ellegar sleppa vísuninni.
Beinar tilvitnanir eru teknar upp af nákvæmni og sama er að segja um allan
þann vitnisburð sem dreginn er fram með samanburði handrita. Hann er vand-
lega flokkaður og öll dæmi virðast tekin upp af mikill natni. Framsetning efnis-
ins er því að þessu leyti skýr og skipulögð. Ekki er alveg sömu sögu að segja
um málfar og stíl sem víða er ábótavant. Segja má að það komi ekki að sök í
fræðiriti nema auðvitað þegar svo er komið að ekki er lengur ljóst hvað höfund-
ur er að fara. Um þetta eru því miður nokkur dæmi og sum mun ég tíunda síð-
ar í máli mínu. í bili nefni ég einungis skammstöfunaráráttu sem verður hvim-
leið þegar orðasambönd eins og til dæmis, þar á meðal, með tilliti til, svo sem, ef
til vill, um það bil og að minnsta kosti eru nánast aldrei skrifuð fullum stöfum.
n
En þá að veigameiri málefnum, útgáfu textanna og umfjöllun um handritin og
tengsl þeirra. Of langt mál yrði að ræða ítarlega um öll þau handrit sem Aðal-
heiður fjallar um og hef ég kosið að draga þrjú þeirra fram. Hið fyrsta er
Staðarhólsbók, það handrit sem Aðalheiður leggur til grundvallar útgáfu sinni
á Vargstökum.
Texti Vargstakna í Staðarhólsbók var gefinn út af Finni Jónssyni í Rímna-
safni II (Finnur Jónsson 1913-22:133-169) en uppskrift Aðalheiðar er ná-
kvæmari og frágangur textans yfirleitt til fyrirmyndar. A bls. xxxv telur Aðal-
heiður upp nokkur dæmi þar sem þau Finn greinir á og fellst ég á það með
henni að lestur hennar sé þar yfirleitt betri. Þó er ekki gott að sjá að lestur
hennar á 4. línu í V.19 sé framför frá Finni. Aðalheiður les annað orð línunnar
„hi; Ja“ en Finnur „hn'da“ og hefur sá lestur t.d. stuðning af sams konar les-
hætti í IV.37.3. Ég nefni einnig 3. línu 20. erindis 1. rímu: „kemw;- af skogi
ko;;g;;rin h<r)ein;;“. Þar stendur í handriti „hef‘. Það les Finnur „heim“, og
miðar þá við að skrifari hafi gert villu sem er mjög skiljanleg þegar samhengið
er haft í huga. Villuna leiðréttir Finnur síðan í „h; ei;;;;“. Aðalheiður fer flókn-
ari leið, og að líkindum óþarflega flókna. Hún gerir ráð fyrir að r hafi fallið