Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.2007, Blaðsíða 39

DV Sport
FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2007 39
„Það var mjög skrautlegt tímabil. Við vorum báðir með tveggja ára samning
og peningar félagsins voru í raun búnir fyrir áramót. Þetta var gífurlega gott
lið með marga landsliðsmenn og það var bara sagt strax um áramótin að það
eina sem hægt væri að gera til aðnáí pening væri að verða Evrópumeistari.
Við urðum að lokum Evrópumeistararen aldrei kom peningurinn, nema verð-
launapeningurinn. En þetta var skemmtilegt og lærdómsríkt tímabil."
inn til að fara til Frakklands að spila
en það var mjög gaman og mjög lær-
dómsríkt. Gaman að búa þar líka þó
að ég sé meira fyrir að lifa í minni
borgum. Það gekk ágædega í París.
Við vorum með ungt lið og vorum að
byggja upp. Við náðum engum títíum,
vorum kannski eldd með lið í það. En
við vorum í 3. til 6. sæti deildarinn-
ar. Ég var langt frá því að vera yngsti
maðurinn. Það voru margir á svipuð-
um aldri og yngri, meðal annars var
Jackson Richardson þama. Hann lék
með mér tvö af þessum þremur árum
og átti eítir að verða stjama," segir Júlí-
us.
Júlíus lék fyrst í tvö ár í París en hélt
árið 1991 til Spánar. Þar lék hann í eitt
ár hjá Bidasoa og segist hafa kunnað
vel við sig þar en Bidasoa-liðið er stað-
sett í bænum Irún í Baskahéraði. Júlí-
us átti hins vegar eftir að fara aftur til
Parísar eftir eitt tímabil með Bidasoa.
„Irún er landamærabær við landa-
mæri Frakklands og Spánar. Það var
mjög gaman að búa á Spáni, bæði
upp á menninguna og tungumálið.
Ég lenti eiginlega í smá vandamálum
með klúbbinn. fsland var að spila á
þessum tíma í B-keppni í Austurríki,
Spánn var ekki í þeirri keppni og það
kom smá togstreita upp á milli mín,
klúbbsins og HSf. Þetta var ekki al-
veg að smella saman og ég spilaði
ekki fyrstu leikina í Austurríki vegna
þess að ég fékk ekki heimild ffá félag-
inu. Niðurstaðan varð svo bara að ég
fór frá félaginu eftir tímabifið. Það var
bara sameiginleg niðurstaða hjá mér
og félaginu, ég var ekki fullkomlega
ánægður og félagið ekki heldur," seg-
ir Júlíus.
Gjaldþrota Evrópumeistarar
Eftir eitt ár til viðbótar í París ákvað
Júh'us að snúa aftur tíl Spánar og gekk
í raðir Valencia-liðsins CBM Alzira
Avidesa. Þar lék hann í eitt ár, tíma-
bihð 1993 til 1994, með góðvini sínum
Geir Sveinssyni. Það ár var skrautíegt
í meira lagi því félagið varð Evrópu-
meistari um vorið og fór á hausinn
skömmu síðar.
„Það var mjög skrautíegt tíma-
bil. Við vorum báðir með tveggja ára
samning og peningar félagsins voru í
raun búnir fýrir áramót. Þetta var gíf-
urlega gott Uð með marga landsliðs-
menn og það var bara sagt strax um
áramótin að það eina sem hægt væri
að gera tíf að ná í pening væri að verða
Evrópumeistari. Við Geiri áttum sem
dæmi möguleika á að fara tíl fslands í
janúar, en þá var liðið komið á svo gott
skrið og allir svo ákafir að ná árangri
að það fór enginn, þrátt fyrir að eiga
möguleika á því. Við urðum að lok-
um Evrópumeistarar en aldrei kom
peningurinn, nema verðlaunapen-
ingurinn. En þetta var skemmtilegt og
lærdómsríkt tímabU," segir Júhus, sem
fékk engin laun greidd frá Alzira-lið-
inu frá áramótum tíl loka tímabUsins.
„Það voru ákveðin vonbrigði að
þurfa að fara frá félaginu. Þó að þetta
væri öðruvísi staður en Baskahéraðið,
öðruvísi fólk, en virkUega gott lið og
góður mannskapur. Við Geir ólumst
upp í Val og konurnar okkar voru góð-
ar vinkonur, þannig að það var ljúft
að lifa þama. Þetta voru því viss von-
brigði en það var líka mjög spennandi
að fara til Þýskalands," segir Júlíus,
sem fór tíl Gummersbach árið 1994
oglékþarítvöár.
„Vtð áttum alveg frábæran tíma
í Þýskalandi, fyrir utan það að þessi
tími einkenndist svohtíð af meiðslum
hjá mér. Ég var mjög óheppinn með
meiðsl og það eiginlega í eina skiptið
á ferlinum. Ég var að brjóta mig í tíma
og ótíma. Ég fingurbrotnaði í tvígang
og handarbrotnaði í tvígang á tæpum
þremur árum. Ég er með langa frngur
og því brothættari, en þeir hafa alltaf
verið þetta langir. Þetta eru bara týp-
ísk handboltameiðsli, maður skýtur,
höndin fylgir á eftir og maður lemur í
andstæðinginn, yfirleitt í höfuðið eða í
búkinn. Ekkert viljandi. Þetta gerist oft
á ferlinum en í fá sldpti brotnar hönd-
in. Ég þurfti að fara í aðgerð í öll þessi
skipti. Það er alltaf leiðinlegt að meið-
ast en það var bagalegt að það skyldi
allt gerast á þessum stutta tíma," segir
Júlíus, sem hreifstmikið afÞýskalandi
eftir veru sína þar í landi.
„Ég lenti í svipaðri stöðu hjá
Gummersbach og í Frakklandi. Þar
voru ungir leikmenn, margir þeirra
frá Austur-Þýskalandi og höfðu marg-
ir spUað í mörg ár með þýska lands-
hðinu. Þannig að ég lenti í svipaðri
stöðu en var að vísu töluvert eldri
en þeir. Meðal annars spilaði Stefan
Kretzschmar með mér þessi tvö ár"
segir Júlíus.
Heillaður af Sviss
Júlíus eignaðist son í Þýskalandi
ásamt eiginkonu srnni Helgu Helga-
dóttur og eftir veruna hjá Gummers-
bach lá leið fjölsky'ldunnar tíl Sviss,
þar sem Júlíus lék með TSV St. Otmar
St. GaUen. Það er auðheyrt á tali Júlí-
usar að hann kunni einstaklega vel við
sig í Sviss.
„Ég heillaðist af Þýskalandi en enn
meira kannski af Sviss. Okkur leið vel
á öllum stöðum en maður fór að meta
meira þetta öryggi og horfa aðeins
öðruvísi á þetta því eldri sem maður
varð. Þá fór maður að horfa á þetta út
frá öryggi um að fá launin borguð og
öryggi með að tryggingar og sjúkra-
kerfið væri í lagi. Ástæðan var kannski
að maður var orðinn eldri og þrosk-
aðri og líka að við eignuðumst strák-
inn í Þýskalandi og því fylgdi meiri
ábyrgð. Þá vUl maður að þessir hlutír
séu í lagi. Þessir hlutir voru ekki alveg
efst á blaði hvorki í Frakklandi né á
Spáni," segir Júhus.
TSV SL Otmar St GaUen reyndi
að fá Júlíus tíl sín á níunda áratugn-
um, áður en hann fór til Frakklands
og áður en hann varð íslandsmeistari
með Val. „Þeir hringdu í mig þrjú ár í
röð þegar ég var hér heima. Sá sami og
hafði samband við mig þá var enn þar
þegar ég kom tíl liðsins. Þetta er með
betri klúbbum sem ég hef spUað fyrir."
Júlíus segir að hann hafi átt völ á
því að vera áfram í Þýskalandi eftir að
samningur hans við Gummersbach
rann út. „Ég var farinn að huga að því
að koma heim og taldi að þessu færi
að ljúka. Þessi tvö tímabU hjá Gumm-
ersbach voru erfið, út af meiðslun-
um. Ég átti kost á því að vera áfram
í Þýskalandi en þeir klúbbar sem
komu til greina heUluðu mig ekki al-
veg nóg. Niðurstaðan var að við fór-
um tíl Sviss og sáum ekkert eftir því.
Vissulega var þetta lakari handbolta-
deild í Sviss en í Þýskalandi. En ég sá
fram á að þetta yrðu síðustu árin og
ég fór í mjög góðan klúbb. Við vorum
að berjast í toppbaráttunni öll árin og
liðið varð meistari árið eftír að ég fór.
Hvort sem það voru einhver skilaboð
eða ekki. En við vorum í úrslitaleikj-
um öll þessi þrjú ár og ég gerði fi'n-
an samning. Fjölskyldunni leið vel.
Þetta var ijölskylduklúbbur með allt á
hreinu. Á þessum árum og líka í dag,
þá koma launin ekki endUega á rétt-
um degi inn á reikninginn, en þarna
komu launin jafnvel viku eða hálf-
um mánuði fýrir tilskilinn dag inn á
reikninginn. Þetta er auðvitað hluti
af þessu. Okkur leið mjög vel og ég er
enn í miklu sambandi við stjórnina
sem var á þeim tíma og við erum enn
alveg heilluð af landinu," segir Júlíus.
Afturtil fslands
Júlíus kom aftur tíl íslands árið
1999 og hóf að leika með Valsmönn-
um á nýjan leik. Hann lék með Val fr á
1999 til ársins 2001 og snéri sér þá að
þjálfun. ÍR var fyrsta liðið sem júlíus
þjálfaði og þar byrjaði samstarf þeirra
Júlíusar og Finnboga Grétars Sigur-
björnssonar, sem er aðstoðarþjálfari
Júlíusar hjá kvennalandsliðinu í dag.
„í raun kom ég bara heim til að
enda ferilinn. Ég var ekkert á leið
út í þjálfun. En eftir þessi tvö ár var
kominn smá áhugi á að prófa þjálf-
un og fyrstí og eini maðurinn sem
talaði við mig var handboltaforset-
inn Hólmgeir Einarsson. Hann sem
sagt hringdi í mig og ég gekk til f R. Ég
spilaði reyndar fyrstu tvö tímabilin,
aðallega í vörninni. Ég var búinn að
heita mér því að vera ekki í stuttbux-
um og inni á velli fertugur. Þannig
að ég hætti 39 ára," segir Júlíus, sem
gerði fR að bikarmeisturum 2005.
Eftír bikarmeistaratítUinn fór í gang
ákveðin endumýjun á liði ÍR. Margir
ungir strákar skipuðu lið ÍR tímabU-
ið 2005 tíl 2006, markmiðið var sett á
að halda sætí sínu í deUdinni og það
tókst. Júlíus og Finnbogi Grétar skiptu
um hlutverk fyrir tímabilið, það er að
segja Finnbogi Grétar gerðist aðal-
þjálfari liðsins og Júlíus varð aðstoð-
arþjálfari.
Júlíus og Finnbogi Grétar hættu
báðir að þjáffar ÍR árið 2006 og Júlíus
hugðist talca sér frí frá þjálfun, þrátt
fyrir að hafa kunnað vel við sig í því
starfi.
„Ég hef aUtaf haft gaman af þessu.
Maður er ekki bara þjálfari, því þú ert
hvern einasta dag með liðinu og það
eru ýmis vandamál sem koma upp,
sem eru bæði tengd og ótengd hand-
boltanum. Þú ert í raun eins og hálf-
gerður sálfræðingur eða félagsráðgjafi
og það er mjög lærdómsrUct að fara í
gegnum svoleiðis, meta það hvernig
á að tækla hina og þessa hlutí og síð-
an að meta hvort þú teljir þig hafa gert
það rétt eða ekki. Það er mesta áskor-
unin í þessu. Þetta var mjög skemmtí-
legur tími hjá fR. Við vomm að byggja
upp og árangurinn varð alltaf betri
og betri, sem endaði með títli. Þá
var markmiðinu virkilega náð. Ég er
reyndar á því að ef við hefðum haldið
sama liði hefðum við farið mjög langt.
Ég ætlaði að hætta þjálfun. Síðasta
árið, sem aðstoðarþjálfari, var kom-
in viss þreyta í mig og ég vUdi fara að
sinna öðmm hlutum en að vera fast-
ur hvert einasta kvöld á æfingum. Þess
vegna tók ég að mér aðstoðarþjálfara-
starfið, sem var rólegra og ekki eins
mikil yfirlega," segir Júlíus.
Var blautur á bak við eyrun
Þrátt fyrir að hafa ætlað sér að
hætta ákvað Júlíus að taka að sér þjálf-
un kvennalandsliðs íslands í hand-
bolta í október 2006. Júlíus kom hreint
fram þegar tUkynnt var að hann yrði
landsfiðsþjálfari og viðurkenndi að
hann vissi lítíð um kvennahandbolta.
„Það var eiginlega Einar Þorvarð-
arson (framkvæmdastjóri HSÍ) sem
varð tíl þess að ég tók þetta að mér.
Hann byrjaði að skjóta þessu að mér
og ég hló nú að þessu og hunsaði þetta
í byrjun. En svo hélt hann áfram og úr
varð að ég tók þetta að mér. Ástæð-
an var sú að ég hafði alltaf haft gam-
an af að þjálfa og var kannski ekki al-
veg búinn að klára þann hluta og svo
heUlaði það mig að prófa að þjálfa án
þess að vera í daglegri þjálfrm. Þetta
er langt frá því að vera eins mUdl yfir-
lega og félagsþjálfun. Ég reyndar tók
þá ákvörðun strax að ef ég tæki þetta
að mér myndi ég vUja hafa Finnboga
með mér. Við Finnbogi unnum sam-
an í fjögur ár og þekkjum styrkleika og
veUdeika hvor annars. Finnbogi hafði
reynslu af því að þjálfa kvenfólk en ég
eldd.
Ég var blautur á bakvið eyrun og
tók við þessu svolítið seint um haust-
ið. Það var stutt í næsta verkefni og
nóg að gera í að fylgjast með leikjum
og átta sig á því hvernig þetta væri
allt og hverjar hentuðu í landsliðið.
Það var mikið um að vera og mik-
ið að læra. Ég leit á það þannig að
þetta væri áskorun. Það er ekki eins
og maður hafi fengið hrós frá mörg-
um af kollegum manns, hvorki hér á
landi né erlendis, þegar maður sagð-
ist vera að þjálfa kvennalandslið. En
það er nú meira í nösunum á mönn-
um sem eru að stríða manni. Ég leit
hins vegar á þetta sem áskorun því í
raun koma að hluta til sömu vanda-
málin upp og þú þarft að tækla þau
og tækla þau rétt. Reynslan sem ég
hef gerir það að verkum að ég á auð-
veldara með að setja sig í hlutverk
leikmannsins, en það er öðruvísi
þegar kvenfólk á í hlut. Maður þarf
að tækla sömu vandamálin en á ann-
an hátt," segir Júlíus.
Fyrsta stóra verkefni Júlíusar sem
landsliðsþjálfara var að fara með liðið
í undankeppni HM í desember 2006,
en undankeppnin fór fr am í Rúmeníu.
Liðinu gekk ekki sem skyldi á því mótí
en nú, ári síðar, tryggði íslenska lands-
liðið sér rétt tíl umspils um laust sæti
á EM eftír að hafa lent í öðru sætí síns
riðils í undankeppni EM sem fram fór
í Litháen um síðustu helgi.
„Fyrstu verkefnin fóru í að skoða
mannskapinn og setja inn þá hlutí
sem maður vildi setja inn. Það var svo
sem ekld fullklárað í Rúmeníu. En þeg-
ar leið á síðasta vetur og í vor, þá var ég
nokkuð öruggur um hvemig ég vildi
gera þetta. Ég fór í að yngja liðið meira
og meira upp og er með talsvert ungt
lið í dag. Mér fannst það gera meira
fyrir boltann, þó það þyrftí kannski að
bíða aðeins lengur eftir árangri. Ég tók
svo ákvörðun um að yngja aðeins upp
en hafa samt einhverja reynslubolta
með. Reynsluboltamir í dag em bara
27 ára og em mjög fáir. Það hafa líka
verið affóU, meiðsU og ólétta, þannig
að hópurinn er í raun breiðari en
hann h'tur út fyrir að vera," segir Júh'-
us og bætír við að hann horfi ekkert of
mUdð á það í hvaða sætum Uð lands-
liðskvennanna eru í deUdinni.
„Ég er bara að leita að góðum leUc-
mönnum og ef þeir em að spUa vel í
sínum félagsliðum og em réttu kar-
akteramir, þá er mér alveg sama í
hvaða liði þeir spila, það skiptír ekki
öllu máli. Þetta þurfa að vera sigur-
vegara-týpur og þurfa að vera tílbún-
ar að leggja mikið á sig," segir Júlíus,
sem gerði sér í fyrstu ekki almenni-
lega grein fyrir því hve góður árangur
það var að ná öðm sætí í sínum riðli í
undankeppninni í Litháen.
„Ég geri mér eiginlega meira grein
fyrir því núna þegar þetta er yfirstaðið.
Eg sagði að þetta yrði mjög erfitt og að
hver leUcur yrði eins og úrslitaleikur.
Okkur gekk ekkert frábærlega í Hol-
landi í æfingamótinu í haust. En þetta
smaU aUt núna. Ég hafði alveg trú á því
fyrir mótið að við myndum ná þriðja
sætínu. En ég átti svo sem ekld von
á því að þetta yrði eins „auðvelt" og
raunin varð," segir Júh'us.
Var tæknilega mjög lélegur
Eins og áður hefur komið ffarn á
Júlíus að baki 288 landsleiki sem leik-
maður. Fyrstí leikurinn sem hann
spilaði var gegn ítölum árið 1983 og
Júlíus segist muna vel eftir þeim leik,
en þá var hann nítján ára.
„Ég áttí nú engan glæsUeik. Ég
spilaði í tíu mínútur eða korter. Bog-
dan var að þjálfa og nýliðarnir máttu
vera heppnir ef þeir fengu einhverjar
mínútur. Ég skoraði eitt mark og það
var úr vítí. Ég fékk að fara á punktínn
bara af því að ég var nýliði. Ég minn-
ist leiksins nú bara út af þeim mínút-
um sem ég var inni á og stressinu sem
fylgir fyrsta leik en þetta var fyrstí af
mörgum," segir Júlíus.
Bogdan Kowalczyk var þjálfari ís-
lenska landsliðsins þegar Júlíus var
að stíga sín fyrstu landsliðsskref. Bog-
dan þótti nota sérstakar aðferðir og
sitt sýndist hverjum um þann ágæta
mann. „í raun kynntíst maður Bog-
dan aldrei. Ég kom þarna inn sem
nýliði ‘83 og var í raun í öUum verk-
efnum eftír það. Hann bæði hélt leik-
mönnum, og þá aðaUega yngri leik-
mönnum, aðeins frá sér og svo talaði
hann aðeins „þýsku" eða bogdönsku
eins og við kölíuðum það og ég kunni
það tungumál ekki. Þannig að í raun
þurftí ég að læra hans tjáningu og
hans tungumál. Hann var gífurlega
fær og náði miklu úr mannskapnum
en það var ekkert endilega eitthvað
sem heillaði mig. Ég, jú, tek eitthvað
frá honum en aðferðirnar heUluðu
mig ekki sem þjálfara. Enda var þetta
gamli tíminn og hann létýmisleg út úr
sér við leikmenn sem maður myndi
ekki gera," segir Júlíus, sem var með-
al leikmanna sem unnu B-keppnina í
Frakklandi 1989.
„Ég segi alltaf að maður hafi orðið
heimsmeistari en tek það ekkert sér-
staklega ffam að þetta hafi verið B-
heimsmeistarakeppni. En þetta var
alveg gífurlega sterkt mót á þeim tíma,
fyrirkomulagið var þannig. Frakkarn-
ir voru að koma mjög sterkir inn, Pól-
verjar voru mjög sterkir og Vestur-
Þjóðverjar voru einnig á þessu móti,
þannig að þetta var alveg hörku mót,"
segir Júlíus, sem telur B-keppnina
1989 upp sem eitt eftirminnilegasta
mótíð sem hann hefur tekið þátt í.
„Þetta mót, Ólympíuleikarn-
ir 1992, HM hér heima ‘95 og '97 í
Kumamoto, þetta eru eiginlega mótín
sem standa upp úr með landsliðinu,"
segir Júlíus og bætír við að gengið á
HM hér á landi árið 1995 hafi verið
mikið áfall.
„Þetta var samt gífurlega skemmtí-
legt. Auðvitað er skemmtilegra því
meiri sem árangurinn er, en það var
mikill undirbúningur, mikil umfjöll-
un og pressa. Svo gekk þetta ekki
sem skyldi en maður græðir á þessu
vissulega, þetta er bara reynsla að
ganga í gegnum svona. Við þurftum
að standa upp eftir mótið og viður-
kenna að það hafi allt farið á annan
veg en reiknað var með. Ég man al-
veg vel eftír þessu og hef reynt að taka
hlutí úr þessu tíl að læra af þeim og
nýta," segir Júlíus.
En hvernig myndi Júlíus lýsa sjálf-
um sér sem leikmanni? „Það eru ef-
laust mjög margir í dag sem muna
bara eftir mér sem varnarmanni og
það er kannski eðlilegt. Frá 1997 var
ég farinn að spila meiri vamarleik en
sóknarleik með landsliðinu. Ég held
að ég getí alveg sagt það beint frá
hjartanu að ég var ekki mikið tækni-
tröll, ég gat ekki tekið snúninga og
var ekki tæknilega góður. Ég var bara
tæknilega mjög lélegur. Það kom mér
stundum á óvart ef ég náði að gefa
góða línusendingu. Þetta var bara
ekki mitt en ég hafði margt annað. Ég
tel mig hafa verið góðan varnarmann
og hef líkamlega alltaf verið sterkur,
bæði út af því að ég var duglegur að
æfa og æfði mikið lyftingar þegar ég
var yngri. Svo held ég að þetta sé svo-
iítíð náttúrulegt. Ég fór svona meira
á kraftinum en tækninni, í gegnum-
brotum og skotum að utan," segir
JÚIÍUS að lokum. dagur@dv.is