Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.2007, Qupperneq 117

guðsríkið einskorðað við hinn ytri veruleika og skilið sem veraldlegt ríki
sem menn reyna að koma á með því að stjórna atferli og hegðun manna
(þ. theokratie), hins vegar er heimurinn skoðaður í ljósi fallsins og lagður
undir yfírráð djöfulsins - hann er jafnvel lagður að jöfnu við sjálft helvíti.
Sjónarhorn fagnaðarerindisins rýfur þessa einingu og skipar veruleikanum
í tvö megin svið með tveggjaríkjakenningunni. Hér er um tvö ríki að ræða
sem liggja ekki í hinum ytri veruleika, heldur ganga í gegnum manninn
miðjan. Hann greinir fyrir trúna hversu spennuhlaðin tengslin eru og ferl-
in sem þau lúta. Vandinn sem menn standa frammi fyrir er að ríkin, and-
legt og veraldlegt, vilja sífellt renna saman í eitt. Trúin setur aftur á móti
hvert svið á þann bás sem því ber. Hún bindur lögmálið sem Qualitáts-
gefuge við dóminn yfir syndinni og endurlausnina í Kristi sem nálgast
manninn í orði fagnaðarerindis og er meðtekið í trú. Svið þess beinast að
innri veruleika mannsins, að hjarta hans og samvisku. Baráttan milli rík-
is Guðs og djöfulsins er af þessum sökum barátta milli fagnaðarerindisins
og dóms lögmálsins í hjarta og samvisku mannsins. Baráttusvæðið er því
ekki í hinum ytri veruleika, heldur er innri veruleiki. Fagnaðarerindið vís-
ar lögmálinu út úr hjarta mannsins og bindur það við hinn ytri veruleika
eða lögmálið í fyrstu notkun þess sem Seins- og Sollgefiige (mynd 9).
Baráttan stendur á milli þess hvort maðurinn er skilgreindur af lögmál-
inu (Qualitátsgefuge einskorðað við lögmálið) eða fagnaðarerindinu (Qu-
alitátsgefuge einskorðað við fyrirgefningu og náð). Mikilvægt er að átta sig
á því að Qualitátsgefúge er hluti af innri veruleika mannsins (þ.e. hjarta
hans og samvisku) og það á að binda það við fagnaðarerindið. Ef maður-
inn tengir sjálfan sig við fagnaðarerindið leiðir það til rétts sambands við
Guð í trú og gefur honum sýn á hvernig samband hans ætti að vera við
sjálfan sig, náungann og heiminn. í trúnni er maðurinn réttlættur og sam-
band hans er heilt við Guð, en í samskiptum sínum við sjálfan sig, heim-
inn og náungann lifir maðurinn í spennu milli lögmáls og fagnaðarerind-
is (1. simul justus et peccator). Stöðugur vandi mannsins og spennuhlaðið
líf hans mótast af því að halda ríkjunum aðgreindum en ekki aðskildum
eða samsettum.
115