Morgunblaðið - 29.08.2015, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. ÁGÚST 2015
✝ Jónatan Ein-arsson fæddist í
Bolungarvík 1. júlí
1928. Hann lést á
Droplaugarstöðum
17. ágúst 2015.
Foreldrar hans
voru Elísabet
Hjaltadóttir, f. 11.4.
1900, d. 1981, hús-
móðir, og Einar
Guðfinnsson, f. 17.5.
1898, d. 1985, út-
gerðarmaður í Bolungarvík.
Systkini: Guðfinnur, f. 17.10.
1922, d. 2000, kvæntur Maríu
Haraldsdóttur; Halldóra, f. 13.6.
1924, d. 200.7, gift Haraldi Ás-
geirssyni, d. 2009; Hjalti, f. 14.1.
1926, d. 2013, kvæntur Halldóru
Jónsdóttur; Hildur, f. 3.4. 1927,
gift Benedikt Bjarnasyni, d.
2010; Guðmundur Páll, f. 21.12.
1929 d. 2013, kvæntur Kristínu
Marsellíusdóttur; Jón Friðgeir,
f. 16.7. 1931, kvæntur Margréti
Kristjánsdóttur; f.k. Jóns var
Ásgerður Hauksdóttir, d. 1972.
Pétur Guðni, f. 20.8. 1937, d.
2000, kvæntur Helgu Aspelund.
Jónatan kvæntist Höllu Pálínu
Kristjánsdóttur f. á Ísafirði 17.3.
1930, d. 16.8. 1992, 1. júlí 1953.
Foreldrar hennar voru Rann-
veig Salóme Sveinbjörnsdóttir,
f. 9.7. 1895, d. 1968, húsmóðir,
1963, giftur Hörpu Norðdahl.
Dætur: Sigrún Eva og Inga.
Yngst er Sigríður Anna Garð-
arsdóttir, f. 26.10. 1970, gift
Þórarni Guðjónssyni. Börn:
Hrannar, Arnar og Sigrún Erla.
Jónatan lauk námi frá
Verslunarskóla Íslands árið
1948. Hann hóf ungur störf við
atvinnurekstur föður síns og var
lengst af framkvæmdastjóri í
fyrirtækjum Einars Guðfinns-
sonar hf. Þá sinnti hann jafn-
framt ýmsum félagsmálum. Var
hann m.a. oddviti hreppsnefnd-
ar Hólshrepps í 16 ár á miklum
uppgangstímum í Bolungarvík.
Hann var framkvæmdastjóri fé-
lagsheimilisbyggingar og Fé-
lagsheimilis Bolungarvíkur í 17
ár. Hann var í stjórn Fjórðungs-
sambands Vestfirðinga, sat í
stjórn ýmissa fyrirtækja og sam-
taka svo sem Verslunarráðs Ís-
lands, Olíufélagsins Skeljungs
hf., Hafskips hf., Félags ís-
lenskra fiskimjölsframleiðanda,
Fóðurblöndunnar og Versl-
anasambandsins. Jónatan
gegndi ýmsum trúnaðartörfum
fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Jón-
atan unni söng og tónlist, var fé-
lagi í ýmsum kórum og lék á sín-
um yngri árum. Jónatan var
félagi í frímúrarareglunni.
Minningarathöfn um Jónatan
fór fram í Háteigskirkju 27.
ágúst 2015. Útför hans fer fram
frá Hólskirkju í Bolungarvík í
dag, 29. ágúst 2015, kl. 13.
og Kristján Hann-
es Magnússon, f.
4.11. 1890, d. 1961,
verkamaður. Börn
Höllu og Jónatans
eru Einar, f. 27.1.
1954, kvæntur
Guðrúnu B. Magn-
úsdóttur. Synir
Jónatan, Magnús
Már og Kristinn
Gauti, barnabörn
sex. Ester, f. 3.4.
1955, gift Guðmundi S. Ólafs-
syni. Dætur Ragnhildur Guðrún,
Halla Hrönn og Auður Jóna,
barnabörn fjögur. Kristján, f.
28.10. 1956, kvæntur Þorbjörgu
Magnúsdóttur. Börn Trausti
Salvar og Halla Katrín, barna-
börn þrjú. Elías, f. 16.11. 1959,
giftur Kristínu G. Gunnars-
dóttur. Börn Gunnar Már, Berg-
lind Halla og Erna Kristín.
Yngstur er Heimir Salvar, f.
30.11. 1965. Jónatan kvæntist
seinni eiginkonu sinni Sigrúnu
Óskarsdóttur, f. í Reykjavík
26.7. 1937, hinn 11.8. 2000. For-
eldrar hennar voru Guðfinna
Sigurðardóttir, f. 8.1. 1912, d.
2002, og Óskar Steinþórsson, f.
27.6. 1913, d. 2002. Börn Sigrún-
ar eru Karl Garðarsson, f. 2.7.
1960. Börn: Helena og Steinar.
Óskar Örn Garðarsson, f. 25.4.
Ef leyndist þar ljós og fegurð,
var lotningin djúp og hrein,
en væru þar syndir og sorgir,
þá samúð úr tárum skein.
(Jóh. úr Kötlum)
Stundum verða áratugir sem
dagur einn. Stundum láta minn-
ingarnar mann ekki í friði, ögra
og birtast sem skyndimyndir í
huganum. Þannig leið mér í lið-
inni viku þegar ég heimsótti Jón-
atan í síðasta sinn. Manninn sem
ég leit alltaf á sem minn annan
föður. Samt kynntist ég honum
fyrst þegar ég var orðinn rúm-
lega þrítugur.
Það var sumardag einn fyrir
rúmum tveimur áratugum að
móðir mín hringdi í mig og sagði
mér frá manni sem hún vildi
kynna mig fyrir. Nokkrum dög-
um síðar bankaði ég upp á hjá
henni, eftir að hafa orðið starsýnt
á risastóran bláan bíl á planinu
fyrir utan. Þar var kominn Jón-
atan Einarsson. Maður sem átti
eftir að hafa meiri áhrif á líf mitt
en mig óraði fyrir.
Ljóðlínurnar sem þetta grein-
arkorn mitt byrjar á notaði Jón-
atan sjálfur þegar hann ritaði
minningargrein um ömmu mína
fyrir 14 árum. Þær lýsa honum
ekki síður en henni. Fegurð og
gæska einkenndi hann alla tíð.
Virðing fyrir lífinu og náungan-
um. Sjálfur lýsti hann þessu í for-
mála æviminninga sinna á þann
hátt að þó að í lífinu hafi skipst á
skin og skúrir þá vilji hann líta á
hlutina með jákvæðu hugarfari.
Þannig taldi hann að menn næðu
mestum árangri í lífi og starfi. Að-
alatriðið væri að rækta hið góða í
sjálfum sér, því þannig yrði lífs-
hamingja til.
Jónatan lifði eftir þessari sann-
færingu. Góðmennska hans var
einstök, hann var alltaf heiðarleg-
ur við alla. Alltaf kurteis og hóg-
vær. Lífið hafði kennt honum að
njóta stundarinnar og þess sem
maður hefur hverju sinni. Að
rækta hið góða, eins og hann
sagði sjálfur.
Þannig var Jónatan mér
ákveðin fyrirmynd og gerði mig
að betri manni. Hann vissi að það
er ekkert gefið, maður þarf að
vinna fyrir því sem maður hefur
og vera þakklátur fyrir það sem
maður uppsker. Sjálfur helgaði
hann lífi sínu baráttunni fyrir
dreifbýlinu – ekki síst uppbygg-
ingu Bolungarvíkur. Hann var
einn þeirra sem breyttu plássinu
úr litlu fátæku þorpi í leiðandi
bæjarfélag. Umvafinn stórri fjöl-
skyldu bjó hann yfir innri styrk til
að láta víða að sér kveða, ekki
bara í viðskiptum, heldur líka í
stjórnmálum.
Náungakærleikur og um-
hyggja einkenndi Jónatan alla tíð.
Hann tók vel á móti öllum og vildi
allt fyrir alla gera. Enda þekkti
hann marga og var hrókur alls
fagnaðar. Hann var einstaklingur
sem öllum líkaði vel við, enda
glaðvær og skemmtilegur.
Síðustu árin barðist Jónatan
hetjulegri baráttu við alzheimers-
sjúkdóminn. Aldrei kvartaði hann
undan þeim grimmu örlögum sem
fylgja þessum sjúkdómi, frekar
baðst hann afsökunar á að vera
farinn að gleyma hlutum. Hann
tók manni alltaf fagnandi og var
alltaf áhugasamur um hagi mína.
Gladdist þegar vel gekk. Jónatan
ræktaði svo sannarlega fegurðina
og hið góða innra með sér til síð-
asta dags. Meira er ekki hægt að
krefjast af nokkrum manni.
Hvíl í friði kæri vinur. Minn-
ingin um góðan mann mun lifa.
Karl Garðarsson.
Elskulegur tengdafaðir minn
hefur nú kvatt okkur í hinsta sinn.
Margar hlýjar minningar leita á
hugann eftir rúmlega 40 ára sam-
fylgd.
Jónatan var öðlingur og gædd-
ur miklum persónutöfrum. Það
var gott að vera í návist hans.
Hann sendi frá sér jákvæða
strauma, var lífsglaður og kær-
leiksríkur fagurkeri.
Ég var feimin 17 ára skóla-
stelpa þegar ég fluttist fyrst inn á
heimili Jónatans og Höllu. Mér
var strax tekið af einstakri alúð
og hlýju eins og öllum sem þang-
að komu. Á Völusteinsstrætinu
bjuggum við Einar sex sumur á
skólaárum okkar. Fyrir mig var
sá tími sem besti skóli. Heimilið
var myndarlegt og þar var afar
gestkvæmt. Halla var einstök
húsmóðir. Hún var hlý og hafði
stórt hjarta og er eftirminnileg
öllum sem henni kynntust. Af
henni lærði ég margt sem ég bý
enn að.
Jónatan var stórhuga athafna-
maður og fyrir Bolungarvík og
Bolvíkinga vildi hann ávallt það
besta. Á þessum tíma var Jónatan
framkvæmdastjóri ásamt því að
vera oddviti. Hann var gestrisinn
og gat treyst því að Halla töfraði
fram veislu, þegar á þurfti að
halda.
Ég starfaði í verslun fyrirtæk-
isins og kynntist því vel, hve Jón-
atan var vinsæll yfirmaður og
flinkur í mannlegum samskipt-
um.
Mikill kærleikur og virðing
hefur ávallt ríkt á milli barna Jón-
atans og Höllu og hef ég eignast í
þeim trausta vini. Þau áttu í báð-
um foreldrum sínum góðar fyrir-
myndir. Það hefur reynst þeim
dýrmæt arfleifð í lífinu.
Jónatan hafði þýða og fallega
tenórrödd og hafði unun af söng.
Honum fannst engin veisla án
söngs og þannig enduðu flestar
veislur á Völusteinsstrætinu.
Þegar hann dvaldi síðast hjá okk-
ur söfnuðumst við að hljóðfærinu
og sungum uppáhaldslögin hans,
eins og við höfðum gert í meira en
fjóra áratugi.
Árin upp úr 1990 voru fjöl-
skyldunni erfið. Halla tengda-
móðir mín lést árið 1992, aðeins
62 ára gömul. Á sama tíma steðj-
uðu miklir erfiðleikar að fjöl-
skyldufyrirtækinu. Róinn var líf-
róður. Ákvarðanir þeirra sem
höfðu líf fyrirtækisins í hendi sér,
um að fara ekki að tillögu stjórn-
endanna, urðu til þess að gjald-
þrot varð ekki umflúið. Þetta var
reiðarslag fyrir Bolvíkinga og af-
ar þungbært fyrir Jónatan, bræð-
ur hans, börn og stórfjölskylduna,
þótt sagan hafi rækilega sýnt að
þessar örlagaríku ákvarðanir
voru ekki réttar á sínum tíma.
Lífsneistinn dofnaði um tíma
hjá Jónatan við þessi áföll. En
einstakt lundarfar hans og lífsvið-
horf hjálpaði honum að takast á
við erfiðleikana og hann lagði
aldrei árar í bát. Hann kynntist
yndislegri konu, Sigrúnu Óskars-
dóttur. Þau bjuggu sér fallegt
heimili og gengu saman lífsveg-
inn síðustu 20 ár Jónatans. Þau
nutu lífsins saman, ferðuðust
mikið og sóttu leikhús og tón-
leika. Börn Sigrúnar og fjöl-
skylda hennar öll tók tengdaföður
mínum og fjölskyldu hans afar
vel.
Jónatan greindist með alz-
heimer-sjúkdóminn fyrir meira
en áratug. Það var honum og okk-
ur öllum áfall. Af æðruleysi tókst
hann á við vágestinn og var vel
studdur af Sigrúnu, börnum sín-
um og fjölskyldum.
Við munum áfram syngja
uppáhalds lögin hans.
Guð blessi minningu Jónatans.
Guðrún Bjarnveig
Magnúsdóttir.
Elsku afi minn er nú farinn frá
okkur. Eftir sitjum við með
ógrynni góðra minninga og heil-
ræða sem lýsa okkur leið.
Við brotthvarf afa er mér efst í
huga þakklæti. Ég er þakklátur
fyrir allar góðu minningarnar. Ég
minnist gönguskíðaferðana okkar
í Tungudal. Æfinganna í hugar-
reikningi og þá sérstaklega þegar
þú kenndir mér; 25x25 eru 625,
35x35 eru 1225 … o.s.frv. Hvernig
þú skemmtir okkur barnabörnun-
um og síðar barnabarnabörnunum
með því að setja aðra augabrúnina
upp en hina niður á sama tíma.
Hversu hratt þú gast talið aftur á
bak frá 20. Þegar þú tókst barna-
börnin og síðar langafabörnin í
fangið og kitlaðir þau í magann
með kollinum. Þegar þú söngst
„you are my sunshine“. Tröllatrú
þín á suðusúkkulaði sem allra
meina bót og þegar þú sóttir
súkkulaði inn í fataskáp og gafst
okkur til huggunar. Sameiginleg
ást okkar á rjómaís og svo mætti
lengi telja.
Þegar ég var 16 ára gamall
flutti ég til Reykjavíkur og inn á
heimili ykkar Sigrúnar í Hörgs-
hlíðinni. Það hefur vafalaust verið
átak fyrir ykkur að fá aftur ung-
ling inn á heimilið, en ég er óend-
anlega þakklátur fyrir að hafa átt
þann tíma með ykkur báðum. Frá
þeim tíma er mér sérstaklega
minnisstætt eitt skipti þegar þið
Sigrún fóruð til Tenerife og ég var
að passa íbúðina. Við höfðum sam-
mælst um það að senda sms okkar
á milli ef nauðsyn krefði, þar sem
það væri mikið ódýrara en að
hringja. Þegar svo fyrsta sms-ið
frá afa barst var því fylgt eftir með
símtali til að athuga hvort það hefði
ekki örugglega borist.
Afi var alltaf virðulegur og sér-
staklega formlegur. En hann var
jafnframt ástríkur, vingjarnlegur
og afar stoltur og áhugasamur
gagnvart öllu því sem við barna-
börnin tókum okkur fyrir hendur.
Það var alltaf gaman að fá spurn-
ingar frá afa um verkefni líðandi
stundar, því sama hvert svarið var
skein úr andliti hans áhugasemi,
velvild og stolt.
Fyrir mér var lífshlaup afa að
mörgu leyti ævintýri líkast. Hann
var frumkvöðull og hafði mikla
ástríðu fyrir sveitarstjórnarmálum
og uppbyggingu í Bolungarvík.
Hann innrætti okkur afkomendum
sínum jákvæðni og góðvild og ekki
man ég til þess að hann hafi lagt
styggðaryrði til nokkurs manns.
Sagt er að börnin læri það sem
fyrir þeim er haft. Ég er þakklát-
ur fyrir að hafa haft Jónatan afa
sem fyrirmynd og mun ég leitast
við að vera mínum afkomendum
sú fyrirmynd sem afi var mér.
Magnús Már.
Í dag kveðjum við elsku Jón-
atan afa. Afa sem við systurnar lit-
um upp til, og lærðum svo margt
af.
Þótt við systurnar séum á ólík-
um aldri þá eigum við margar
svipaðar minningar um afa. Allar
munum við eftir honum lyfta okk-
ur upp í ljósakrónuna í stofunni
hjá þeim Höllu ömmu á Völó og
greiðunni sem alltaf var á sínum
stað í rassvasanum. Við munum
eftir regluseminni, t.d. þeirri ófrá-
víkjanlegu reglu að leggja sig að-
eins eftir hádegismatinn. Jafnvel
þótt hann þyrfti að leggja sig í
kjarrinu þegar við vorum í berja-
mó. Afi var myndarlegur maður,
flottur og snyrtilegur til fara, oft-
ast í jakkafötum. Hann notaði
meira að segja gömul jakkaföt til
að heimsækja síldarverksmiðjuna
í Bolungarvík eða þegar hann
dyttaði að heima á Völó. Það er því
ekki skrýtið að við systur héldum
að ef hann færi í líkamsrækt þá
væri hann líklegast í jakkafötum.
Minningar um söng og píanó-
spil heima hjá okkur í Kringlunni
eru afar dýrmætar og ekki síður
eftir að minni hans tók að hraka,
enda hafði afi mikið yndi af söng
og hafði góða söngrödd. Hann
kunni alla texta og ekki bara
fyrsta erindið heldur öll átta ef
þau voru svo mörg. Þegar gleðin
náði hámarki hljómaði gjarnan
„You are my sunshine“ oft og
mörgum sinnum.
Afi var okkur góð fyrirmynd á
margan hátt. Hann var var vin-
gjarnlegur í fasi og hafði góða
nærveru. Hann var einstaklega
barngóður, ræðinn, vel lesinn og
góður hlustandi. Það er þó ekki
síst tvennt sem við minnumst sér-
staklega. Hann sýndi öllum virð-
ingu og talaði aldrei illa um fólk.
Afi varð þeirra gæfu aðnjótandi
að kynnast Sigrúnu eftir að Halla
amma lést, langt um aldur fram.
Afi og Sigrún voru mjög náin,
ferðuðust víða og áttu mjög góð ár
saman. Fyrir það erum við systur
þakklátar. Við eigum góðar minn-
ingar úr Hörgshlíðinni og síðar af
Sléttuveginum.
Afi kvaddi með fólkið sitt í
kringum sig. Söknuðurinn er mik-
ill, en eftir sitja fallegar og hlýjar
minningar.
Elsku Sigrún, þinn missir er
mikill, hugur okkar og samúð er
hjá þér. Að lokum viljum við rifja
upp heilræði sem afi skrifaði til
okkar barnabarnanna:
„Það kemst enginn áfram að
lokum nema af sjálfum sér. Að
þroska hugann, bera virðingu fyr-
ir öllu fólki, að fyrirgefa frekar en
að ala á óvild, þannig finnur maður
veginn til hamingjunnar.“
Ragnhildur G.
Guðmundsdóttir,
Halla Hrönn
Guðmundsdóttir,
Auður Jóna
Guðmundsdóttir.
„Höfum við gengið til góðs göt-
una fram eftir veg?“ Svo spurði
listaskáldið góða í einu af sínum
fegurstu kvæðum. Þeir sem
þekktu Jónatan Einarsson, lífs-
feril hans og athafnir, geta svarað
þeirri spurningu um hann ját-
andi. Hann helgaði Bolungarvík
sína lífsorku. Raunsönn eftirmæli
um hann eru að aldrei síðan hafa
Bolvíkingar staðið í meiri þakk-
arskuld við einn mann. Honum
verður aðeins jafnað við föður
sinn, Einar Guðfinnsson, sem eitt
sinn sagði mér að Jónatan væri
merkur maður. Var hann þó spar
á hólið um börn sín.
Hvað styður slíka staðhæf-
ingu? Á stuttri gönguferð um Bol-
ungarvík blasa við verkin sem
Jónatan hratt í framkvæmd.
Fram yfir miðja 20. öld bjó þessi
elsta verstöð landsins við einhver
erfiðustu hafnarskilyrði sem
hugsast gat þrátt fyrir að lífið í
Bolungarvík hafi ávallt verið
björgulegt. Jónatan var dreginn
inn á svið sveitastjórnarmála
tæplega þrítugur árið 1958. Með
magnaðri ræðu vinnur hann sigur
í baráttusæti sem markaði upp-
haf af sextán ára setu hans sem
oddviti Hólshrepps. Fyrsta verk
hans var að taka upp baráttu fyrir
útvegun fjármagns til að gera
þessa gömlu höfn í Víkinni hæfa
til að þjóna hlutverki sínu. Vart
vissi ég árið 1963, þegar við
nokkrir ungir menn unnum við
hafnargerð í Bolungarvík, að upp-
haf þeirrar vinnu var afrakstur af
einarðri baráttu Jónatans fyrir að
Brimbrjóturinn yrði að lífhöfn.
Framtíðin var mörkuð og trúin á
tilgang verksins var fengin. Nú
stundar glæsilegur floti sjóróðra
frá Bolungarvík. Nýjar kynslóðir
slá eitt heimsmetið af öðru í afla-
brögðum.
Verk Jónatans liggja víðar.
Ungur tók hann við fjármálum
Félagsheimilis Bolungarvíkur og
með sjálfboðavinnu hans og ann-
arra reis eitt glæsilegasta félags-
heimili landsins árið 1952. Það
hefur nú verið endurbætt og
framtíðarsýn Jónatans endurvak-
in. Það var honum ekki síður mik-
il ánægja mörgum árum síðar að
vígja íþróttavöll Bolungarvíkur
sem síðan hefur eflt heilbrigt líf
ungra Bolvíkinga.
Í atvinnurekstrinum lét Jónat-
an stóra drauma verða að veru-
leika. Enginn á frekar þau um-
mæli skilið að hafa innleitt nútíma
verslunarhætti í Bolungarvík,
hugsjón sem hann hefur án efa al-
ið mér sér eftir námið í Verslun-
arskólanum. Það féll sömuleiðis í
hans hlut að hafa forystu um upp-
byggingu síldarverksmiðju í Bol-
ungarvík. Dæmigert fyrir stór-
hug hans er að hann leiddi verkið
að breyta olíuskipi í síldarflutn-
ingaskip sem flutti síldina af fjar-
lægum miðum norðan úr höfum.
Engin fyrirmynd var að slíku
stórvirki en tilraunin heppnaðist
og gerði Bolungarvík að alvöru-
síldarbæ.
Hér er aðeins stiklað á stóru í
lífi hugsjóna- og athafnamanns.
Fyrir utan öll verkin geta allir
sem þekktu Jónatan Einarsson
tekið undir þau orð að hann var
hvers manns hugljúfi og börn
hans minnast trausts og um-
hyggjusams föður. Ég þakka af
alhug kynni mín af þessum ljúfa
frænda sem trúði mér kornung-
um fyrir að bera út dagatöl Ein-
ars Guðfinnssonar á Ísafirði. Ég
sendi öllum ættingjum hans og
vinum innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi og varðveiti minningu
góðs drengs.
Ólafur Bjarni Halldórsson.
Mánudagskvöldið 17. ágúst
síðastliðinn kvöddum við Jónatan
Einarsson í hinsta sinn. Hann
fékk hvíldina í faðmi fjölskyld-
unnar eftir langvarandi veikindi.
Þetta kvöld kvaddi einstakur
maður sem hafði miðlað og gefið
svo mikið af sér alla ævi til fjöl-
skyldu og vina og ekki síst til
samfélagsins alls. Hans verður
sárt saknað en hafsjór minninga
um góðan eiginmann, föður,
Jónatan Einarsson
Systir mín, mágkona, móðursystir okkar og
föðursystir,
HELGA INGÓLFSDÓTTIR,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
18. ágúst. Útförin var í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Starfsfólki Foldabæjar og Grundar færum við
þakkir fyrir kærleiksríka umönnun.
.
Árni Ingólfsson, Margrét Jónsdóttir,
Ólöf, Þórarinn, Sigrún og Ingólfur Eldjárn
Steinunn og Ólöf Þorvarðsdætur,
Ingólfur, Jón, Marta og Helga Árnabörn
og fjölskyldur.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HREINN MAGNÚSSON,
Fossvegi 12,
Siglufirði,
lést þann 15. ágúst. Útför hefur farið
fram í kyrrþey.
.
Pálína Sigurðardóttir,
Sigurður Hreinsson, Marita Hansen,
Magnús Hreinsson, Ingveldur Björk Björnsdóttir,
afa- og langafabörn.