Skólavarðan - 01.09.2012, Side 3

3
Skólavarðan 1. tbl. 2012
Kristín Elfa Guðnadóttir
LEIÐARI
Stöndum
með
kennurum
Leikskólar, grunnskólar, tónlistarskólar, framhaldsskólar. Þetta
er Kennarasambandið og hér vinnur obbinn af félagsmönnum
þess. Á þremur skólastiganna er skólastarfið nýlega hafið eftir
sumarið og leikskólinn, þar sem skólaárið er lengra, er að
hefja vetrarstarfið eins og hinir. Í hvaða umhverfi fara kennarar
inn í veturinn? Fáum blandast hugur um að það einkennist af
niðurskurði og að starfið þyngist með hverjum vetri. Skólar
eru sameinaðir án samráðs svo heitið geti. Illa gengur að
fá nemendur í sumt kennaranám og starfandi kennarar eru
vanmetnir, undir of miklu álagi og lítið hlustað á þá. Það er í
þessu samhengi sem KÍ er að berjast fyrir úrbótum og bættum
kjörum og stéttarfélagið þarf svo sannarlega fleira gott fólk
með sér sem er reiðubúið að fórna dýrmætum tíma sínum til
félagsstarfa. Eitt af því erfiðasta að eiga við er kynjamismunun.
Við erum í hópi þeirra þjóða sem eru lengst komnar í jafnrétti en
eigum samt enn svo óralangt í land. Og kennarastéttin líður fyrir
það. Að höndla með peninga er enn álitið miklu mikilvægara en
að mennta börn og ungmenni.
Alþjóðadagur kennara er 5. október. Yfirskrift dagsins að þessu
sinni er Stöndum með kennurum og ég hvet félagsmenn til þess
að gera sér dagamun á þessum degi og vekja á honum athygli.
En ef við stöndum ekki með okkur sjálf þá gerir það enginn.
Við eigum ekki bara að sýna allt það góða starf sem við erum að
vinna – við erum sem betur fer farin að verða duglegri við það
en fyrir nokkrum árum síðan – heldur eigum við að vera óhrædd,
gera kröfur og vera í fararbroddi í allri umræðu um menntun.
Það gerist nákvæmlega ekki neitt ef við sitjum úti í horni og
látum allt yfir okkur ganga. Í Bandaríkjunum er vinsælt að nota
hugtakið „zero tolerance“ á alla mögulega og ómögulega hluti.
Höfum núll umburðarlyndi gagnvart vanvirðingu í garð kennara.