Félagsbréf - 01.03.1963, Blaðsíða 31

SVAVA JAKOBSDÓTTIR
Merkið
Endalaus víðáttumikil slétta svo langt sem augað sá og beinir greið-
færir vegir úr öllum áttum þaðan sem mættust himinn og jörð og í
þennan græna garð. í garðinum miðjum var hvítmálað húsið með rauð-
um gluggahlerum og allt í kringum það var grænt grasið og garðurinn
sjálfur var ekki girtur staurum heldur grænu limgerði, sem skildi hann
frá öðrurn görðum og götunni fyrir framan. Innan við limgerðið voru
stór og laufrík tré, en miklu stærst var tréð í horninu, sem var svo
voldugt, að lauf þess skipti sjálfum himninum í hláa, óreglulega reiti
og rendur, stæði maður við rætur þess og horfði upp í gegnum laufið.
Það var sunnudagur á hásumri um hádegisbil. Heiðgul Kanadasólin
hékk beint niður úr himninum eins og risastór ljósapera og lýsti öll-
um stöðum jafnt. í garðinum voru börn að leik. Þau voru næstum nakin
og nekt þeirra í sólskininu var þeim svo eðlileg, að þau greindu ekki,
hvar húð þeirra sleppti og sjálft loftið tók við.
Börnin voru öll í horninu hjá stóra trénu. Þau minnstu gengu í
einfaldri fylkingu með útréttar hendur framhjá því, önnur sátu eða
stóðu hjá, en uppi í trénu sat telpa á viðarfjöl, sem var skorðuð milli
trjábolsins og gildrar greinar. Þar sat telpan og dinglaði fótum og
horfði niður á litlu börnin ganga í fylkingu. Minnsti drengurinn lét
hendurnar falla.
„Billy,“ kallaði telpan, „þú getur ekki verið engill, ef þú ert alltaf
að missa kertið.“
Drengurinn svaraði engu en varð stúrinn á svip.
„Anne, geturðu ekki skammað hann fyrir mig?“ kallaði telpan.
„Nei,“ svaraði Anne, „þú getur gert það sjálf, ef þú endilega vilt.“
„Þú veizt það vel að ég get það ekki. Ég er Guð.”
„Ég get þá verið Guð svolitla stund. Þú ert búin að vera hann nógu
lengi.”
FÉLAGSBRÉF 19