Frón - 01.01.1943, Side 36

30
Jón Helgason
II
Ég kom þar sem höfundar lásu Ijóð sín í höllum
við lófaklapp fólksins og hrifningu (vonandi sanna),
á fremstu bekkjum sat úrvalslið merkustu manna
og marmaralíkneskjur þjóSskálda hátt uppi á stöllum.
En ég kveS á tungu sem kennd er til frostéls og fanna,
af fáum skilin, lítils metin af öllum;
ef stef mín fá borizt um óraveg háværra hranna,
þá hverfa þau loks út í vindinn hjá nöktum fjöllum.
Svo talaði vitiS. En hjarta mitt hitnaSi og brann.
Á herSum mínum ég dýrmætan þunga fann.
Ég átti mér, þrátt fyrir allt, mína purpurakápu.
I salkynnum þessum var engin sál nema ein
sem agaSi mál sitt viS stuSlanna þrískiptu grein
né efldist aS bragstyrk viS orSkynngi heiSinnar drápu.