Frón - 01.01.1943, Síða 39

Sigríður
33
fallegra en öll önnur nöfn í heiminum. Pað er eins og sólskin
yfir lygnan vatnsflöt, droparnir glitra í ótal blæbrigSum.
Daginn eftir er sunnudagur. Sigríður hjálpar til við morgun-
verkin og raular í sífellu. Drengurinn heyrir það út um eldhús-
gluggann og hlustar ósjálfrátt. Hvað syngur hún eiginlega? Hann
heyrir aSeins fáein orS, en röddin er svo skær. PaS er aSeins
eitt erindi; hún syngur þaS aftur og aftur. Nú heyrir hann það
betur. OrSin eru eins og bæn. Hann fær tár í augun.
Pú ert sem bláa blómiS
svo bliS og hrein og skær,
ég lít á þig, og löngun
mér líSur hjarta nær:
mér er sem leggi ég lófann
á litla höfuSiS þitt,
biðjandi GuS aS geyma
gullfagra barnið mitt.
Hann raular lagiS í huga sínum og lærir þaS smátt og smátt og
orðin líka. Svo er kominn matartími, og hann fer inn til þess
aS borSa. Hann skotrar augunum yfir borSiS til SigríSar, hún
brosir ennþá, en hún segir ekkert. Hún er í ermalausum morgun-
kjól, handleggirnir eru fannhvítir og hendurnar smáar, hárið er
aftur fest í stóran hnút í hnakkanum og glitrar í breiðum bylgjum
yfir enninu. Drengurinn verður feiminn og roSnar, veit ekki hvaS
hann á aS gera af höndunum á sér og liggur viS aS svelgjast á
matnum.
Andrés er í góðu skapi. Hann talar og hlær í sífellu og segir
SigríSi frá nágrönnunum og hvernig ]>eir séu í háttum sínum.
Ágætis náungar inn við beinið, en skrítnir, dæmalaust skrítnir og
hálfgerSir sérvitringar. Peir tala aldrei um annað en kindur,
eilíflega um kindur. Peir hafa ekkert vit á fiskiveiSum og vita
ekki, hvaS er aftur og hvaS fram á venjulegum róSrarbát, aS
maSur tali nú ekki um HnuveiSara og botnvörpunga. SigríSur
brosir og kinkar kolli eSa hristir höfuðiS, eftir því sem viS á.
Pórir þegir og hlustar og hugsar um ótalmargt, sem hann ekki
skilur.
Svo er máltíðinni lokiS, og hann stendur upp. Hann fer í
sunnudagafötin sín, eins og hann er vanur, og reynir aS vera ekki
skjálfhentur, þegar hann hneppir treyjunni aS sér. Svo gengur
3