Frón - 01.01.1943, Síða 43

Sigríður
37
djöfull maður! Allar þær ferÖir út á miðin og grenjandi rokið á
leiðinni heim, þó lagt væri af stað í logni. Einu sinni urSu þeir
aS slá undan inn á HafnarfjörS og máttu þakka sínum sæla aS
komast í land. Einu sinni lágu þeir matarlausir og kolalausir fyrir
utan höfnina og gátu ekki komist inn fyrir brimi í tvo daga.
»Vi5 höfSum landa og vatn á tunnunni, og hvaS hefSi svo sem
átt að geta orðiS aS okkur?« segir hann og hlær. Nei, þaö voru
nú karlar í krapinu. Hann sökkvir sér niSur í minningarnar og
hlær vandræSalega. Nú, jæja. ÞaS var nú í þá daga. Nú er hann
giftur og býr á daljörð og fóðrar rolluskjátur vetur eftir vetur.
Til hvers er aS fást um það, þó hann sakni þess öðru hvoru aS
finna bátinn vaggast undir fótum sér og hafgoluna fylla munninn
fersku saltbragSi.
Pórir ríður í hægðum sínum og hlustar öðru hvoru á samtalið.
Kuldinn smýgur í gegn um hann, svíður í bakinu eins og sár.
Hann reynir aS hlýja sér á höndunum við að kreppa hnefana
til skiptis, en þaS gagnar litið. NiSri í kaupstaSnum fer hann
af baki og hjálpar til við að reka féS inn í nátthagann, svo
fylgist hann meS Andrési og SigríSi inn á veitingahúsiS; þaS eru
tveir timar þangað til Fossinn fer.
Pau setjast viS borð út við gluggann, og Andrés biöur um
kaffi. Stúlka í svörtum kjól meS hvíta svuntu kemur til þeirra
með bollapör á bakka og segir, að kaffiS komi alveg strax. I5aS
er gestkvæmt á veitingahúsinu. Nokkrir farþegar af Fossinum
sitja viS borS og tala saman og drekka öl. I’aS eru fiskikaupmenn,
segir Andrés, hann þekkir suma þeirra. Peir eru feitlagnir og
rjóSir í andliti af hitanum og ef til vill einhverju fleiru.
í*au fara að drekka kaffiS, sem stúlkan kemur meS, og borða
kökurnar. Þórir reynir að gleyma verknum i bakinu við heitt
kaffið, en þaS gengur illa. I5aS er undarlegt, hvað honum er oft
illt í bakinu upp á síSkastiS, hann á oft bágt meS aS vinna fyrir
verknum í því. PaS er auSvitaS ekki annaS en vaxtarverkur, þaö
segir Andrés; en þaS er undarlegt, aS þaS skuli vera svona sárt
aS vaxa. Ef til vill er þaS af því, aS bakiS á honum er bogiS,
en ekki beint, eins og á öSru fólki. I5aS er sjálfsagt þessvegna,
aö hann verður svo fljótt þreyttur, ef hann reynir eitthvaö á
sifi. og aS hann er svo oft máttlaus i öllum kroppnum, næstum
Því hlægilega máttlaus, svo hann á bágt meS aS hreyfa sig.
Dyrnar opnast og maður í gráum frakka kemur inn. Hann
er hár og þrekinn meS dökkt hár, sem er orSiS hæruskotiS í