Frón - 01.01.1943, Blaðsíða 44

38
Guðrún Jónsdóttir frá Prestsbakka
vöngunum, augun eru grá, andlitið skarplegt, næstum hörkulegt.
Hann sezt viS eitt borðið og leggur hattinn sinn og hanzkana á
boröshornið, svo tekur hann dagblað upp úr frakkavasanum og
fer að lesa.
Póri verður litið á SigríSi, og hann verSur alveg forviSa. Hún
roðnar fyrst út undir eyru og svo verSur hún náföl. Hún drekkur
úr bollanum sínum í flýti og setur hann frá sér meS titrandi
höndum; svo fer hún aS láta á sig hanzkana í fáti. HvaS er
eiginlega aS henni? hugsar l3órir og skilur ekki neitt í neinu.
En Andrés hefir ekki tekiS eftir neinu. Hann heldur áfram
aS tala um botnvörpunga og vélbáta og félaga sína í verinu.
SigríSur hneppir hönzkunum aS sér og frá sér á víxl, án þess
að hlusta á þaS, sem hann segir, en hann heldur ótrauSur
áfram aS segja frá og drekka kaffi.
MaSurinn í gráa frakkanum leggur blaðiS frá sér, stendur upp
og fer úr frakkanum, þaS er svo heitt inni. Hann biSur um
kaffi og sezt niSur á ný, um leið og hann rennir augunum yfir
stofuna rólega og annars hugar að sjá. Pórir er á nálum. Eitt-
hvaS er aS gerast í kringum hann, eitthvaö undarlegt, sem
enginn getur útskýrt fyrir honum, eitthvaS, sem titrar í loftinu
og lætur hjartaS slá örara, án þess að hann skilji orsakir þess.
Pau hafa lokiS kaffidrykkjunni, og Andrés borgar stúlkunni
fyrir kaffiö. I’aS er áliSiS dags, og eftir stundarfjórSung á Andrés
aS byrja í uppskipunarvinnunni. I’au ganga fram gólfiS á milli
borSanna, heilsa hinum og þessum úr dalnum, líta til fiski-
kaupmannanna, sem nú hafa opnaS þriSju bjórflöskuna hver,
og fara fram hjá borSi ókunna mannsins.
Eitt einasta augnatillit, hvasst og tindrandi. MaSurinn verður
dálítið dekkri í framan, og augun glampa. Hann segir ekkert,
en Pórir finnur, að augu hans segja því meira, en hann skilur
ekki, hvaS þau segja. Dyrnar lokast á hæla þeirra, og napur
hafgustur blæs inn í andlit þeirra. Andrés kveSur SigríSi og
þakkar fyrir sumariS, biSur Þóri aS sjá um aS hún komist um
borS og dótiS hennar meS henni. Pau ganga eftir þorpsgötunum
og þegja. Börn og unglingar mæta þeim og glápa á þau, hæSast
aS Þóri hátt og í hljóði og fara leiSar sinnar. Hann tekur
naumast eftir því. Þarna gengur hún viS hliS hans. LjósgulliS
háriS bylgjast undir dökkum hattinum og augun eru stór og djúp,
full af undarlegum sársauka. Hún sér hann varla, hún er sokkin
niður í hugsanir sínar. Samt hjálpast þau aS viS aS bera dótiS