Víkurfréttir - 31.05.2000, Blaðsíða 18

Það er engin nátt-
úrufegurð á Suð-
urnesjum. Ha, eng-
in? Bara að grínast! Jú,
það er sko heilmikil nát-
túrufegurð á Suðurnesj-
um. Flest okkar sitja þó í
bíl sem keyrir býsna hratt
framhjá fjallahringnum
við Reykjanesbrautina og
sjáum aldrei neitt inn á
milli fjalla. Hestamaöur-
inn mikli ÓIi Gunn í
Njarðvík, (stundum kall-
aður „Sá besti”) fer um
hverja hvítasunnuhelgi í
ferðalag á hestum sínum
um Reykjanes. Óli þekkir
þetta svæði eins og fing-
urna á sér. Hann þekkir öll
örnefni og veit um bestu og
öruggustu rciðleiðirnar
þarna. Hann fer oftast einn
með nokkur hross um
hvítasunnuna, stundum tíu
til tólf hross. Hann er
engum líkur þegar kemur
að hestum og hestarnir
hans hlýða honum í einu
og öilu. Nema auðvitað
þeir sem hafa sjálfstæðan
vilja en þannig hesta finnst
honum einnig gaman að
kljást við.
Rekstur hrossa frá
Mánagrund
Óli gerði undanþágu þetta
árið og hleypti útvöldum
eðalvinum rneð sér í hesta-
ferðina um fjöllin blá. Þetta
fólk voru bæði þaulreyndir
hestamenn og nýgræðingar í
hestamennsku m.a. grein-
arhöfúndurinn Marta Eiríks-
dóttir. Stemmningin í ferð-
inni var afar skemmtileg og
slegið var á létta strengi.
Ferðalagið hófst um kaffi-
leytið á föstudeginum frá
hesthúsinu hans Óla á
Mánagrund. Frá Vogum
kom hestakonan mikla,
Guðný Snæland og hjálpaði
til við reksturinn. Lagt var af
stað með nokkra lausa hesta
og riðið var inn í Voga með
viðkomu í Innri-Njarðvík en
þar bættist Gummi Sigurðs.
söngvari í hópinn með sína
fjóra hesta. I Vogum voru
allir hestarnir settir inn í
girðingu og látnir hvílast til
morguns. í Vogum er lítið
skemmtilegt hestamanna-
samfélag og þar fengum við
notalegar móttökur hjá
Tobba og Önnu Lind.
Morguninn eftir var lagt af
stað með tuttugu og þrjú
hross. Óli Gumm hesta-
maður úr Vogunum og
Gunni Gunn úr Reykjavík
(bróðir Óla Gunn) komu
með í ferðina ásamt Hreini,
ellefu ára gömlum syni
Gumma Sigurðs. Knapar
voru því sjö talsins í ferðin-
ni. Megnið af hestastóðinu
fékk að riða frjálst í upphafi
ferðar og var unun að horfa
á hestagleðina í þeim. Þeir
spörkuðu affurendanum upp
í loft og hneggjuðu í frelsinu
sínu. Þegar reksturinn var
kominn yfir Reykjanes-
brautina þá var nánast öllum
hestum gefið frelsi. Knapar
voru vinsamlegast beðnir að
ríða aftan við stóðið eða
ffarnan við það. Reyndustu
hestamennirnir í hópnum
sáu til þess að hestamir færu
hveigi. Það var tignarleg sýn
þegar maður leit aftur og sá
stóðið hlaupa fijálst á eftir
okkur. Það er makalaust
hvað hestarnir fylgja
straumnum eftir. En þetta
gera þeir. Auðvitað fór
stundum einhver hesturinn
út úr stóðinu og hinir fylgdu
á effir en að mér læddist sá
grunur að alvöru hestamenn
hefðu bara gaman af því. Þá
fengu þeir nefnilega tæki-
færi til þess að hleypa hest-
inum sínum og reka hina
hestana aftur inn í okkar
hóp. Þá vorum við virkilega
í kúrekaleik! Þeir segja mér
gárungarnir að svona fer-
ðalag með fijálst stóð jafhist
á við mánaðartamningu á
ótömdu. Þess vegna vorum
við einnig með ótamin hross
í ferðinni. Stundum tók Óli
Gunn sig til og reið ótömd-
um hestum i ferðinni.
Ótemjumar reyndu að beij-
ast á móti honum og pijóna
með hann sem sat eins og
límdur í hnakkinn. Þeir urðu
þá að beygja af og gefa sig
Óla á vald. Svona ferðalag
er gífúrleg þjálfún fyrir alla
hesta og auðvitað fólk líka.
Með hestastóð yfir
Reykjanesbrautina
Frá Vogum var riðið í
Kúagerði. Þar kom Hulda
Pémrsdóttir, eiginkona Óla
Gunn og gaf öllum að