Víkurfréttir - 31.05.2000, Blaðsíða 20

borða. Þama nærðust bæði
hestar og menn. Hestunum
fannst voða gott að bragða á
söltu grasinu í flæðarmálinu.
Þegar allir höfðu étið á sig
gat var ferðinni haldið
áfram. Nú var að fara yfir
brautina umferðarþungu. Ég
var nú hálfkvíðin að það
mundi ekki takast en viti
menn, allt gekk eins í sögu.
Þar komu þaulreyndir hesta-
menn og samstilling hópsins
vel með aðstoð eiginkonu
Óla sem veifaði til bíl-
stjóranna á brautinni og
sýndu þeir okkur tillitssemi.
Nú var ys og þys að baki og
við tók tignarlegt „tungl-
umhverfi” Reykjaness. I
fyrstu var hraunið allsráð-
andi í umhverfinu en svo
grænkaði það þegar innar
dró. Riðið var í gegnum
Höskuldarvelli og þaðan
inneftir. Lækir komu nú í
ljós og há fjöllin sem maður
sá eitt sinn aðeins í fjarska
frá brautinni voru nú beint
fyrir framan mann. Falleg
sjón. Að kvöldi var numið
staðar við Krókamýri sem er
rétt við Vigdísarvelli. Þar
voru hestarnir settir inn í
gamlar réttir og rafmagns-
girðing strengd utan um þá
því réttimar héldu illa. Þama
komu akandi og færðu
okkur veitingar makar þeirra
Óla Gumm og Guðnýjar,
þau Halla Guðmundsdóttir
og Hafsteinn Snæland. Það
var ljúft að renna niður
matnum og hvilast. Annars
er skrítið að mér famist ég
ekkert verða svo svöng á
hestbaki. Við drukkum ís-
kalt vatn í lækjum og maður
varð einhvem veginn saddur
af öllu súrefninu í hreinu
loftinu.
Þessa nótt gistu Óli Gunn og
bróðir hans í tjaldi á staðn-
um. Óla finnst ekkert til-
tökumál að sofa á milli
þúfna undir berum himni
þegar hann er á ferðalagi
með hestana sína. Það gerir
hann oft. Hann er svoddan
náttúrubarn þessi drengur.
Það er eflaust einungis fyrir
harðasta fólk að fylgja
honum effir þegar hann ferð-
ast eins og hann langar. Þá
er jafnvel riðið í marga
marga klukkutíma án hvíld-
ar. Hann hefur mikið úthald
og þarf nánast enga hvíld.
Náttúran engu lík
Frá Krókamýri var haldið af
stað daginn eftir og riðið
sem leið lá yfir fjöll og
fímindi. Ég átti í mesta basli
með uppáhalds hestinn rninn
sem vildi alls ekki bera mig
upp eitt fjallið. Þessi hesta-
stelpa er frekar smávaxin og
létt meri. Hún heitir Ögmn
og það er afskaplega mjúkt
að ríða á henni. Henni fannst
knapinn sjálfsagt allt of
þungur í brattanum. Svo
knapinn varð að gefa sig og
fara af baki og teyma hestinn
upp. Þessu næst skipti ég um
hest og reið á Píu frænku
hennar sem er sterkbyggðari.
Pía kvartaði ekki baun!
Riðið var inn á milli fjalla og
útsýnið kom manni sífellt á
óvart. Þar var bæði grátt
umhverfi, mosavaxið eld-
gamalt hraun og svo græn
engi. Stór vötn og heit hvera-
svæði komu í ljós þegar við
vorum komin á Krísuvíkur-
svæðið. Tignarleg sjón þegar
við sáum fuglalífið í Krisu-
víkurbjargi. A hvítasunnu-
dag endaði ferðin í ísólfs-
skála í Grindavík. Daginn
eftir hélt reksturinn áfram og
lauk í Vogum og svo út á
Mánagrund fyrir Óla og
hestana hans. Ferðalagið tók