Jólakvöld - 01.12.1928, Blaðsíða 9

— í klausturklefanum er kyrt og hljótt, raddir heimsins ná
ekki þangað inn, engin áhrif utan að valda hér truflun, En hvað
er það þá, sem vekur óróa í sálu hins unga munks?
Með örfáum dráttum tekst málaranum að lýsa sálarangist og
kvíða unga einsetumannsins í klausturklefanum. — — —
Að næturlagi, í rekkju sinni, rís hann við olnboga og starir á
rökkrið skelfdum augum, sem enginn blundur hefir liknað um
langt skeið.
Hvar mun sál þín öðlast hvíld, ungí maður? — —
Svarið kemur á næstu mynd:
Æruverður aldurhniginn munkur situr við beð hins unga
manns, annari höndinni drepur hann við öxl vinar síns, með hinni
heldur hann á bók, það er biblíati, sem hann les fyrir sálarþjáð-
an klausturbróður. Og hann hlustar, hlustar eins og söngvin sál
á unaðsfulla óma, — teigar orð lífsíns eins og svalandi drykk! En
úr augunum brennur óttablandin ákefð — má treysta þessu? Er
óhætt að reiða sig á það, sem Staupnitz vinur hans er að lesa.
um fyrirgefning syndanna, sem fæst einungis fyrir trú á Jesúm
Krist, án verka lögntálsins?
Eg kannast ofurvel við þessa drætti úr æftsögu Marteins Lú-
thers, eigi að síður eru myndir þessar mér mikils virði, mér finst
eg þreift á almáttugri hönd og orð skáldsins komu í huga minn:
»{ hendi Guðs er hver ein tíð,
í hendi Guðs er alt vort stríð,
hið minsta happ, hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár«.
Eg stend í dagstofu Lúthers. Húsgögnin hans eru þar ennþá.
Borðið, sem hin hagsýna og hyggna frú Katrín bar á vistir fyrir
gesti þá, sem bar þar að garði, og það þótt stundum væri fremur
lítið fyrir framan höndur hennar. En frú Katrín var manni sinum
samhent í gestrisninni, hún áleit það helga og háleita skyldu sína,
að gjöra »doktornum« sínum alt til geðs. En ekkert er það ólik-
legt að hún hafi stundum haft áhyggjur útaf veitingum handa
gestafjöldanum, sem safnaðist við borðið þeirra, og sennilegt að
hún hafi einmitt þessvegna farið að spila upp á eigin spítur til
7 '