Jólakvöld - 01.12.1928, Blaðsíða 25

urnar flögruðu um þökin. — En þá heyrði eg til hljóðpípunnar
yðar — hún söng tælandi útþrá inn í sál mína. Blóð mitt brann,
hugurinn svall og eg þaut burt frá bókum og búð og kom þar
aldrei framar — —
Nú er framorðið nætur, eg mun ekki tefja lengi fyrir yður úr
þessu og eg heimsæki yður aldrei aftur. Eg hefi leitað á fund
yðar eins og óskilgetið barn, sem faðirinn kannast ekki opinber-
lega við, — samt sem áður langar barnungann til þess að sjá
hann föður sinn einu sinni. — —
»Sjá, herra, vér höfum yfirgefið alt og fylgt þér«. Þér kannist
líklega lítið við bókína, sem þessi orð standa í, eg er ekki sérlega
vel að mér í henni heldur. En þessi orð hljóma í kvöld án afláts
í sál minni.
Já, vér yfirgáfum alt og fvlgdum yður, og vér eigum alls ekk-
ert eftir, ekki bót fvrir skóinn okkar, hvað þá meir, vætan og
forarleðjan klessist við götótta sokkana. Vasinn er galtómur, ekk'
ert lánstraust lengur á kaffihúsunum — eg er máttvana af hungri,
víndrykkju og nætursvalli. Móðir mín hefir lengi þrælað fyrir
þurrum brauðbita með því að skúra og hírða skarn náungans.
Eg stal bókum úr búðinni minni gömlu og seldi þær — réttvísin
heiir haft hönd í hári mínu, eg baðst vægðar, en þeir settu mig
viðstöðulaust í svartholið, — og eftír stundarkorn ætla eg að
nota litla vopnið í vasa mínum og deyja fegurðardauða, einsog
einn rithöfundurinn orðaði það nýlega, þegar hann var að lýsa
sjálfsmorði í sögunni sinni. Og þá verð eg sjálfsmorðingi, dæmd-
ur maður bæði af Guði og mönnum. — Sjá eg hefi yfirgefið alt
og fylgt þér!« —
Ókunni maðurinn þagnar. Dauðakyrð úti og inni. Nóttin
dimm og hljóð. Mennirnir tveir öldungis einir.
Aðkomumaðurinn stendur hjá hurðinni, fölur, grannleiturf
svipþungur, styður hönd sinni á brjóstvasann með byssunni.
Skáldið situr grafkyr á stólnum. Hann heyrir hjarta sitt slá.
Höndur hans eru járnkaldar.
»Já, þetta var það sem eg vildi við yður segja«, sagði gestur-
inn með hljóðri, hæverskri rödd. »Eg gjörí ráð fyrir, að yður þykí
23