Jólakvöld - 01.12.1928, Blaðsíða 16

En nú var hann sem stirðnaður og vegfarendur heyrðu aðeins
muldur eitt.
»Sprellukarl, — — sprellu — —, herra minn«.
Eg keypti einn »karl« af Fritz. Hanu sagðist heita Fritz. Og
hann sagði, að það væri betra að standa kyr í sömu sporum, því
þá volgnaði eðjan, sem komin var inn í stígvélin, við beran fótínn.
Fritz, — þú ert bara einn af miljónum, sem þreyja kyrrar í
sömu sporum, af því »eðjan volgnar við beran fótinn«. — —
Eftir lokunartíma búðanna fer fólksstraumurinn þverrandí.
Hingað og þangað myndast þó enn smáhópar, sem flosna upp og
týnast í allar áttir.
Ljósin eru tendruð í íbúðum manna. Við og við heyrist söng-
ur. En öllu ofar hljóma kirkjuklukkurnar. Hljóðið rís og hnígur
í þungum dutium.
Jólin eru komin. —
Þar kemur að lokum, að engir eru á ferlí, nema lögregluþjón-
arnir, og þeir fáir. Lögregluþjónar og blaðamenn stórborgarinnar
vita, að á jólanótt heldur lífið, hið ægilega, flughraða og hams-
lausa líf, niðri í sér andanum, eins og það sé að hlusta eftir ein-
hverju hljóði utan að, sem leysi það úr álögum.
Engir á ferli, það er of mikið sagt, — altaf eru einhverir
á stjái, — þögular og dularfullar eru þær, þessar verur, sem skunda
leið sína eftir götum borgarinnar jólanótt. Borgin á margvíslegt
brotasilfur í fórum sínum. —
1 veitingasal járnbrautarinnar var margt manna, og andlitin,
sem þar mátti sjá voru ólílt hvert öðru eins og fólkið í látæði og
tali. Þó var ekki um það að villast, að hér voru samankomnir
farandmenn, aðskotadýr — sitt úr hverri áttinni, menn, sem höfðu
lagt land undir fót og settust nú að snæðingi saman stutta stund
til þess síðan að halda áfram þrotlausri ferð sinni. Hér voru og
einstæðingar og heímilíslausir piparsveinar, hér voru allir þeir,
sem hvergi höfðu fest rætur. Jólanótt stofnuðu þeir eitt allsherjar
heimili, — en aðeins eina nótt.
Sessunautur minn var Rússi. Hann var í engu sérlega ólíkur
öðrum, sem þarna voru samankomnir. Eg man betur eítir hon-
14