Jólakvöld - 01.12.1928, Blaðsíða 13

Gamalt nýjárskvæði.
(Oscar Levertin).
Stefán, Herrans hestasveinn
hesta sína, fjóra og einn,
nýjársnóttu skæra
lífsins brunni leiðir að.
Lausnarinn bauð honum það.
Ljúf er lindin tæra.
Þegar klukkan kallar tólf,
koma þeir yfir steinlagt gólf
allir út á gljána.
Hvelfing Jofts er björt og bJá,
blikar hver ein stjarnan smá,
skín af skörðum mána.
Fremstan ástafákinn ber,
fegri og skærri en sóJ liann er,
búinn brúðkaupstaumum.
Beizlið hans er bJómakranz,
úr bJöðum rósa söðuJJ hans,
ofinn siJfursaumum.
Akaft hneggjar hófaglæst
hamingjunnar FJuga næst,
vön að spretta úr spori.
Þráir óþekt undralönd,
aftanroðans gullnu strönd,
Jjós og Jjóma á vori.
Næstur haltrar náramjór
neyðarinnar bJeiki jór
þreytuskrefum þungum.
Hungurdapurt augað er,
eftir moði fljpann ber
hjarns á hörðum bungum.
En sem vofa svört að sjá
sorgarinnar bJakkur hjá
berum stofni stendur.
Ut í bláinn bJínir hJjótt,
beygðu höfði starir rótt
yfir auðar Jendur.
Hinztur gengur grár á fax,
grár sem skíma feigðardags,
sem er bráðum setztur,
— geigvæn eru hóftök hans,
sem hrynji moJd á kistu manns —
ísgrár HeJjar hestur.
Stefán, Herrans hestasveinn,
hesta sína, fjóra og einn,
lífsvatn drekka Jætur.
Helgibirta af himni skín.
Herra Jesús, Jíkn oss sýn
aJlar nýjársnætur.
Magnús Ásgeirsson þýddi.