Morgunblaðið - 19.09.2016, Síða 13

Fjallafegurð „Það var búið að snjóa í fjöll og haustkyrrðin var algjör. Ferðin kom mér aðeins á óvart. Hún var krefjandi og tindarnir flottir,“ segir Hermann um fjallgönguna á Bollafjall.
uð. Saman eiga þau drenginn Jón
Þorra.
Fjöllin toga
Hermanni líður best úti í náttúr-
unni og fjöllin toga alltaf í hann þegar
hann er í landi, en hann er sjómaður.
Hermann er einn mánuð á sjó í senn
og annan mánuð heima og hann segir
því drjúgan tíma gefast til að klífa fjöll
þegar hann er í landi. Skipið sem hann
er á landar oftast tvisvar á þessum
mánaðartíma í Neskaupstað.
„Ég hef verið mjög duglegur að
ganga á fjöllin umhverfis Norðfjörð og
er búinn að afgreiða þau flest líka. Á
mánaðarúthaldi er það voðalega nota-
legt að geta komist til fjalla og jafnvel
farið í sund á eftir,“ segir Hermann,
sem er alltaf með gönguskóna við
höndina hvar sem hann er.
„Ég er löngu búinn að sjá það að
ef skórnir verða fljótt ónýtir bendir
það til þess að maður hafi verið dug-
legur að hreyfa sig frekar en að skórn-
ir séu ekki nógu góðir,“ segir hann
spurður hvort hann sé ekki búinn að
gatganga mörg pör af gönguskóm.
Hermann hefur alltaf stundað
mikla útivist og ýmist gengið eða riðið
um landið, en hann stundar einnig
hestamennsku. Í seinni tíð hefur hann
tekið fjallamennskuna fastari tökum,
eins og bókin ber glöggt vitni um.
„Mér fannst ég gjarnan finna til í
hnjánum og hvorki geta gengið né
hlaupið á fjöll. Svo breytti ég hugar-
farinu og lét bara meira á hlutina
reyna og þá fór allt að smella saman
þótt ég þurfi að gá að mér varðandi
þessa þætti. Nú er ég farinn að flétta
aðeins inn í hreyfinguna fjallaskokk
og hjólreiðar og vinna þessir þættir
vel saman,“ segir hann spurður hvern-
ig verkefnið hafi gengið. Inntur eftir
því hvort hann hljóti ekki að vera í
fantaformi segist hann vel geta komist
á milli bæja.
Flestar fjallgöngurnar voru
dagsferðir fyrir utan tvær og voru
þær farnar á öllum árstímum. „Það er
ekki síðra að vera á fjöllum á veturna,
í svartasta skammdeginu þegar sólin
er lægst á lofti. Þá hittir maður oft líka
á frábært göngufæri. En á sum fjöll
hentar sumarið betur.“
Vaxandi ljósmyndaáhugi
Hermann tók sjálfur allar mynd-
irnar sem prýða bókina á litla Canon-
myndavél sem auðvelt var að hafa
meðferðis. Áhugi hans á ljósmyndun
vaknaði í seinni tíð samhliða fjallgöng-
unum. Hann tekur fram að ef hann
hefði haft hugfast frá upphafi að hann
myndi gefa ferðalýsingar sínar út á
bók hefði hann líklega hagað mynda-
tökunum öðruvísi.
„Ferðin þegar ég
gekk á Lútina og Bolla-
fjall,“ segir hann spurð-
ur um uppáhaldsferðina
sem lýst er í bókinni og
bætir við: „Ég var á
ferðinni í október. Það
var búið að snjóa í
fjöll og haustkyrrðin
var algjör. Ferðin
kom mér aðeins á
óvart. Hún var
krefjandi og tind-
arnir flottir.“
Hann er
fljótur að nefna sem
uppáhaldsferð líka gönguna á
Háu- og Lágu-Þóru sem eru fjöll í
Fjörðum og tilheyra Blæjuhringnum
svokallaða, en í þeirri ferð gekk hann
einnig umhverfis Keflavíkurdal. Í
Fjörðum er eyðibyggð full af sögu og
þess má geta að í fjörukambinum í
Botni í Þorgeirsfirði má sjá brak af
rússnesku skipi sem strandaði þar um
1950.
Kyrrðin og einveran er
ekki síst það sem Her-
mann sækist eftir í
fjallgöngunum. „Þegar
maður er kominn á fjöll-
in úti í Fjörðum er mað-
ur kominn úr byggð, frá
öllu, og upplifunin er ein-
stök. Það er þetta samspil,
maður er einn, fjarri
mannabyggð og ekkert sem
raskar rónni,“ segir hann.
Í leiðarlýsingu hans upp
á Háu-Þóru segir m.a.: „Suð-
vesturöxl Háu-Þóru er hvað
mest krefjandi hluti leiðar-
inn- ar. Sem aldrei fyrr er það ró
hugans sem skiptir máli.“ Ljóst er að
einbeiting og rór hugur er það sem
gildir öðru fremur í fjallamennsku, að
mati Hermanns.
Mér fannst ég gjarnan
finna til í hnjánum og hvorki
geta gengið né hlaupið á
fjöll. Svo breytti ég hugar-
farinu og lét bara meira á
hlutina reyna og þá fór allt
að smella saman
DAGLEGT LÍF 13
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. SEPTEMBER 2016
Við flytjum snilligáfu til þeirra sem rækta hana
VIÐ KOMUM ÞVÍ TIL SKILA
16
-2
68
8
–
H
VÍ
TA
H
Ú
SI
Ð
/S
ÍA