Morgunblaðið - 20.09.2016, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. SEPTEMBER 2016
✝ Eiríkur SmithFinnbogason
fæddist 9. ágúst
1925. Hann lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu í
heimabæ sínum,
Hafnarfirði, 9.
september 2016.
Foreldrar hans
voru Sigríður
Benjamínsdóttir, f.
1896, og Finnbogi
Kolbeinsson, f. 1893.
Hann giftist Bryndísi Sigurð-
ardóttur, f. 1929, þeirra börn
eru Sóley Eiríksdóttir, f. 1957,
d. 1994, maki hennar var Jón
Axel Björnsson og
dóttir þeirra er
Brynja Jónsdóttir,
f. 1990.
Smári Eiríksson,
f. 1961, er kvæntur
Birnu Lísu Jens-
dóttur. Smári á
dótturina Tinnu
Smáradóttur, f.
1981, með Heiðu
Hringsdóttur og
dóttir Tinnu er
Kolfinna Ósk Andradóttir, f.
2007.
Útför Eiríks verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 20.
september 2016, kl. 13.
Þegar ég var lítil varði ég
ófáum stundum í Klukkuberginu
hjá ömmu og afa. Heimsóknin
byrjaði á því að fá koss á kollinn
frá afa sem alltaf kallaði mig litlu
lúsina sína. Á yngri árum voru
spjöllin ekki löng en ég tyllti mér
við hliðina á honum fyrir framan
sjónvarpið eða færði honum
kvöldverðinn með bláberjaskyri í
eftirrétt. Afi var mjög einbeittur
við sína vinnu og börnum var ekki
boðið á vinnustofuna. Hann var
mjög ákveðinn en alltaf blíður og
ég bar heilmikla virðingu fyrir
honum en hafði gaman af að ögra
honum pínulítið þegar ég varð
eldri. Súkkulaðiskúffan þar sem
hann geymdi suðusúkkulaði í
bunkum var ekki fyrir hvaða
krumlur sem er, en nokkrir út-
valdir fengu aðgang, hægt og ró-
lega komst ég í súkkulaðifrelsið
hjá afa og sótti gjarnan fyrir hann
fjóra mola í seinni desert. Afi minn
var ekki ísbíltúra-afinn eða bíó-af-
inn. Göngulagið var ákveðið, hann
passaði alltaf upp á að ég kynni að
heilsa kurteisislega og að ég færi
ekki óvarlega með hnífinn þegar
ég var að skera mér brauðsneið.
Það var varla að ég mætti halda á
hníf fyrir 14 ára aldur, svo vand-
lega passaði hann uppá mig.
Þegar ég var í kringum 12-13
ára stakk amma mín upp á sam-
verustund fyrir okkur afa og úr
varð að hann tók mig með sér á
golfvöllinn, en hann stundaði golf
af miklum krafti og var nokkuð
góður. Áður en við lögðum af stað
fann hann til nokkrar kylfur sem
hann mátti sjá af og við skelltum
þeim í gamlan golfpoka sem afi
hafði fært mömmu minni að gjöf
þegar hún var unglingur. Af stað
lögðum við eftir klassískan morg-
unverð, en á hverjum morgni eld-
aði afi hafragraut og lagði á borð
af mikilli nákvæmni. Alltaf tvö
box, eitt með vítamínum, annað
með eplum og áleggi fyrir brauð-
sneið. Þetta var fyrsta skiptið sem
við afi áttum langa samverustund
ein. Hann kenndi mér sveifluna og
sýndi mér mikla þolinmæði, mér
þótti virkilega vænt um þessar
stundir þrátt fyrir að ferðirnar
væru ekki margar þar sem áhugi
minn fyrir golfi var takmarkaður.
Því betur sem ég kynntist afa
og því eldri sem ég varð áttaði ég
mig betur á honum. Ég sá betur
dýptina í honum og tilfinninga-
semina. Fyrst sá ég einbeittan,
ákveðinn mann sem ég vildi helst
ekki ögra, þegar hann varð eldri
varð hann mun mýkri. Svona er
okkar saga, hann á aðra með
Smára syni sínum, aðra með
mömmu minni og þá lengstu með
ömmu sem þekkti hann best allra.
Mikið sem mér þótti vænt um
þig, elsku afi minn, takk fyrir allt.
Við sjáumst í hinni víkinni eins og
amma segir.
Brynja Jónsdóttir.
„Þar sem andi Drottins er þar
er frelsi (2. Kor. 3.18).“ Lífsmyndir
og sköpunarundur, er Eiríkur
Smith dró fram í málverkum sín-
um, vitna bæði um heim efnis og
anda, innri sem ytri veruleika.
Þrátt fyrir kröpp kjör fylgdi hann
ungur köllun sinni og menntaðist
hérlendis og erlendis til stórbrot-
innar listsköpunar. Þegar ég
kynntist Eiríki átti hann mynd-
skeið að baki. Hann hafði vikið frá
óhlutbundnum verkum og popp-
list, glímt við strangflatarform en í
upphafi ferils túlkað lífsbaráttu
fólks til lands og sjávar. Ég kom til
Eiríks og Bryndísar á Stekkjar-
kinn til að kynna mig fyrir prests-
kosningar og hreifst af verkum
hans, einu þó mest er ég hef ekki
séð á neinni sýningu Eiríks. Þar
sjást stjörnuþokur í fjarska bak
við mannsfóstur en fremst stúlka
og piltur í listdansi. Mér þótti sem
það hlyti að heita Sköpun eða
Trúarjátning, því það vekur trúar-
lega lífslotningu. Sýning Eiríks á
Kjarvalsstöðum1981 olli tímamót-
um og sannaði að stórmeistari
væri á ferð. Myndverkin birtu
fjöru og öldur, haf og himin, hverf-
ulleika og umbreytingar á manns-
ævinni en vísuðu líka til annarra
vídda. Eitt þeirra sýndi móður Ei-
ríks, Guðbjörgu Sigríði Benja-
mínsdóttur, halda á honum barn-
ungum sem greypt í fortíðarvegg.
Á annarri mynd sást hún öldruð og
rúnum rist umlukin öldum og him-
inljósi. Innst í Ljósbroti, forsal
Strandbergs, safnaðarheimilis
Hafnarfjarðarkirkju, er mynd eft-
ir Eirík af ljósgeisla kljúfa dökkan
hamravegg og varpa skini á laug.
Fínlegur kross sker hana og birtir
að geislinn er frá Kristi. Eiríkur
gaf kirkjunni myndina til minning-
ar um móður sína. Fleiri myndir
eftir hann eru í Strandbergi og
aðrar hafa verið þar til sýnis. Vorið
2009 fögnuðu Eiríkur og Bryndís
70 ára fermingarafmæli hans í
kirkju sinni, samstiga sem ávallt
enda hún drifkraftur í lífi hans og
listsköpun. Eftir messu færðu þau
mér mynd að gjöf er ber heitið
Strönd. Hún sýnir fjöruborð og
fugl á flugi en einnig gátt líkt og að
öðrum heimi. Myndin prýðir heim-
ili okkar Þórhildar eins og fleiri
verk Eiríks. Þau þökkum við og
vináttu látins drengskaparmanns,
góðar stundir á Stekkjarkinn og
síðar í skjannahvítu húsi þeirra á
Klukkubergi er hæfir að nefna Ei-
ríksjökul þótt hlýtt sé þar og fag-
urt. Yfirlitssýningar á verkum Ei-
ríks í Hafnarborg eftir að hann
færði listamiðstöðinni hundruð
mynda sinna varpa ljósi á sam-
hengið í mögnuðum myndheimi
hans og stöðuga framsækni. Tvær
þær síðustu báru heitið „Tilvist
anda og efnis“ og „Á eintali við til-
veruna“ er var opnuð á 90 ára af-
mælisdegi hans. Þær votta upp-
málað öryggi, frelsi fullþroska
listar því það er sem jörð og him-
inn, hverfulleiki og varanleiki
tengist þar í æðri einingu. „Í
myndum Eiríks litir leiftra og
skína/og ljós sést þar sem opnar
klett og hraun./ Þær fleira en
ásýnd yfirborðsins sýna/ því æðri
víddir birtast þar í raun.“ Guði sé
þökk fyrir líf og list Eiríks Smith
og leiði hann í Jesú nafni inn í þær
lífsvíddir sem myndir hans vísa til
og blessi ástvini hans.
Gunnþór Ingason.
Þegar maður er ungur, þá er
það eitthvað sem er fyrir nefinu á
manni eða kannski frekar fyrir
augunum í þessu tilfelli, sem verð-
ur þess valdandi hvar maður lend-
ir á lífsbrautinni.
Mér finnst ekki ólíklegt að í
mínu tilfelli hafi eitt af því verið
stór og kröftug mynd eftir Eirík
Smith sem ég sá oft á heimili besta
vinar föður sem bjó í Hafnarfirði.
Seinna kynntist ég betur verk-
um Eiríks en hann tók inn í sína
myndlist það sem er á bak við hið
sýnilega og sýndi okkur þann
heim sem þar er. Það er óþarfi að
fara mörgum orðum um myndir
Eiríks þær eru fullkomlega færar
um að gera það sjálfar.
Ég var kominn vel á stað í mál-
aralistinni þegar ég varð þeirrar
ánægu aðnjótandi að kynnast
listamanninum sjálfum og voru
kynni við hann og Bryndísi mjög
ánægjuleg, ég hafði kynnst Sól-
eyju dóttur þeirra í Mynd og
handó en hún var auðvitað sami
ljúflingurinn og foreldrarnir, það
er auðvitað það sem gefur lífinu
gildi að fá að kynnast svona fólki,
ég bið Guð að blessa minningu
þeirra feðgina og Bryndís, ég
samhryggist þér innilega.
Daði Guðbjörnsson.
Látinn er á 92. aldursári list-
málarinn og Hafnfirðingurinn Ei-
ríkur Smith. Eiríkur fæddist árið
1925 og ólst upp í Straumi við
Straumsvík fyrstu árin. Fjöl-
skyldan fluttist inn til Hafnar-
fjarðar árið 1931 og bjó Eiríkur í
Hafnarfirði nær alla tíð síðan.
Hann byrjaði snemma að teikna
skip og báta á pappír sem honum
áskotnaðist. Teikningar hans
vöktu athygli og fékk hann hvatn-
ingu frá kennurum sínum í Barna-
skóla Hafnarfjarðar til að hlúa að
þessum hæfileika. Til er einstök
ljósmynd frá þessum tíma sem
sýnir bekkjarstofu Eiríks
skreytta myndum eftir hann. Ei-
ríkur fór ungur að árum út á
vinnumarkaðinn. Áhugi hans á
myndlist var þó aldrei langt undan
og stundaði hann samhliða vinnu
námskeið og sýningar. Árið 1946
hóf hann nám við Handíða- og
myndlistarskólann og tveimur ár-
um síðar, 1948, hélt hann fyrstu
sýningu sína í Sjálfstæðishúsinu í
Hafnarfirði. Hann stundaði mynd-
listarnám í Kaupmannahöfn og
París en nam einnig prentmynda-
smíði við Iðnskólann í Hafnarfirði.
Eiríkur vann lengst af að list sinni
í Hafnarfirði. Hann fékk aðstöðu í
Barnaskólanum og síðar í Flens-
borg. Eftir að hann byggði sér hús
við Stekkjarkinn á 6. áratugnum,
ásamt Bryndísi Sigurðardóttur,
eiginkonu sinni, var hann ætíð
með vinnustofu heima. Um 1990
byggðu þau sér glæsilegt hús í
Setberginu í Hafnarfirði með
bjartri og rúmgóðri vinnustofu
sem gerði Eiríki mögulegt að
vinna stærri olíumálverk en áður.
Eiríkur var einn stofnfélaga í
Golfklúbbnum Keili og var síðar
stofnfélagi í klúbbnum Setbergi í
Hafnarfirði. Merki beggja klúbba
eru frá honum komin.
Vígslusýning Hafnarborgar
þann 21. maí 1988 var einkasýning
Eiríks. Sýnd voru 33 olíumálverk,
þar af nokkur mjög stór, og 33
vatnslitamyndir frá árunum 1983-
88. Þá voru liðin 40 ár frá því Ei-
ríkur opnaði fyrstu einkasýningu
sína í Sjálfstæðishúsinu. Viðfangs-
efni Eiríks á sýningunni 1988 var
samband manns og náttúru en
einnig þau öfl sem eru ofar skiln-
ingi mannsins. Eiríkur gaf Hafn-
arborg, listasafni Hafnarfjarðar,
veglegt safn verka, alls 341 verk,
115 málverk og 226 verk unnin á
pappír, svo sem vatnslitaverk,
pastel og teikningar sem spanna
allan feril listamannsins, það elsta
frá 1948. Gjöfin var mikilvæg lyfti-
stöng fyrir safneign Hafnarborg-
ar og hefur safnið sett upp fimm
sýningar undanfarin ár sem sýna
margbreyttan feril þessa athafna-
sama og merka listamanns. Á ný-
ársdag 2005 var Eiríkur sæmdur
riddarakrossi fálkaorðunnar fyrir
störf í þágu myndlistar og á 100
ára afmælisdegi Hafnarfjarðar-
kaupstaðar, þann 1. júní 2008, var
hann útnefndur heiðurslistamað-
ur Hafnarfjarðar. Framlag Eiríks
Smith til lista í Hafnarfirði er
ómetanlegt og mun hans verða
minnst sem merks listamanns
sem sannarlega setti sinn svip á
hafnfirska menningu og listir.
Fyrir hönd bæjarstjórnar
Hafnarfjarðar og starfsmanna
sendi ég Bryndísi Sigurðardóttur,
eftirlifandi eiginkonu hans, og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Haraldur L. Haraldsson,
bæjarstjóri
Hafnarfjarðarbæjar.
Í dag er kvaddur Eiríkur Smith
myndlistarmaður. Fyrir hönd
Hafnarborgar, menningar- og
listastofnunar Hafnarfjarðar, vil
ég minnast þessa velgjörðar-
manns safnsins og einstaka lista-
manns. Eiríkur var ungur dreng-
ur í Hafnarfirði þegar áhugi hans
á myndlist kviknaði. Með þraut-
seigju tókst honum að sækja sér
menntun á því sviði bæði hér
heima og erlendis, en hann nam
myndlist í Kaupmannahöfn og
París. Við heimkomuna settist
hann að í Hafnarfirði þar sem
hann bjó og vann að list sinni alla
tíð síðan.
Eiríkur var ætíð óhræddur við
að endurskapa sína listrænu sýn.
Allt frá strangflatarmálverki á 6.
áratugnum til fígúratívra mynda
þess 8. tók hann við áhrifum og
sótti innblástur í tíðarandann,
náttúruna og þá ósýnilegu krafta
sem mæta manninum allt um
kring. Hann setti spor sín í ís-
lenska listasögu. Árið 1990 afhenti
Eiríkur Smith Hafnarborg nær
fjögur hundruð verka sinna til
eignar. Þessi höfðinglega gjöf er
safninu ómetanleg sem upp-
spretta bæði rannsókna og sýn-
inga.
Eiríkur kannaði stöðugt nýjar
slóðir í list sinni og þegar aldurinn
færðist yfir naut hann þess að
vera óháður þeim straumum sem í
gangi voru á hverjum tíma. Eftir
veikindi árið 2008 lagði Eiríkur
pensilinn á hilluna en hafði
ánægju af því að sitja í vinnustof-
unni innan um verk frá löngum og
farsælum ferli. Verk Eiríks hafa
löngum átt greiða leið að hjarta al-
mennings og verk úr safneign
Hafnarborgar hafa gjarnan prýtt
stofnanir bæjarins.
Eiríkur Smith og Hafnarborg
hafa verið samferða allt frá opn-
unarsýningu safnsins árið 1988.
Þó hér ljúki ákveðnum kafla á
þeirri vegferð hefst um leið nýr,
verk hans eru mikilvægur hluti
safnkostsins og þau verða könnuð
og skoðuð frá nýjum sjónarhorn-
um í takt við samtímann hverju
sinni.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Eiríki og Bryndísi, konu hans,
þegar ég tók við starfi forstöðu-
manns Hafnarborgar síðla árs
2015. Ég heimsótti þau í Klukku-
bergið og fékk örlitla innsýn í lífs-
hlaup þeirra í gegnum lifandi frá-
sögn þeirra og samtal. Ég er þeim
ævinlega þakklát fyrir hlýjar mót-
tökur.
Fyrir hönd stjórnar og starfs-
fólks Hafnarborgar þakka ég Ei-
ríki samfylgdina og velvild hans í
garð safnsins og votta um leið
Bryndísi, eftirlifandi eiginkonu
hans, og öðrum aðstandendum
samúð mína.
Fyrir hönd starfsfólks Hafnar-
borgar,
Ágústa Kristófersdóttir,
forstöðumaður.
Eiríkur, kær vinur og mikill
höfðingi, er fallinn. Dagsverkinu
er lokið og er afraksturinn ærið
mikill, en trönurnar voru teknar
niður og pensillinn lagður á hill-
una þegar orkuna þraut. Það hafa
verið forréttindi að fá að fylgjast
með glímu Eiríks við myndlistina
allt frá því að við kynntumst á sjö-
unda áratugnum. Sýn hans á mál-
verkið var stöðug, en þó leitandi
og í þróun sem kölluð var fram
ýmist í vatnslit eða olíu, en hann
var mikill galdramaður í meðferð
á vatnslitum, sem oft varð til úti í
mörkinni. Við Karin höfðum fylgst
með Eiríki og keypt nokkrar
myndir eftir hann. En eftir að þau
Eiríkur og Binna fólu mér að
teikna nýja húsið þeirra við
Klukkuberg urðu samskiptin nán-
ari og tíðari og samstarfið um hús-
ið var afar gefandi fyrir mig, enda
höfðu þau mikil áhrif á hvernig
það varð að lokum. Þau hjónin
höfðu einstakt lag á að gera alla í
kringum sig að vinum sinum.
Ógleymanleg er menningarferð
sem við fórum saman til Þýska-
lands og Amsterdam. Vinátta Ei-
ríks og Binnu og tryggð hefur ver-
ið okkur mikils virði. Við höfum
notið rausnar þeirra en einnig
mátt taka þátt í áföllum og sigr-
um.
Við vottum þér, elsku Binna, og
allri fjölskyldunni samúð okkar.
Minningin um listamanninn Eirík
lifir í hjörtum okkar.
Hróbjartur og Karin.
Flestir listamenn eru margar
persónur; innbyrðis núningur
þeirra er vísast kveikjan að list-
sköpun þeirra. Eiríkur Smith list-
málari var að minnsta kosti tví-
skiptur að eðli. Háttvísi hans og
elskusemi var við brugðið en þær
gæðakröfur sem hann gerði til
sjálfs sín, svo ekki sé minnst á
hugsjónir réttlætis sem hann
drakk í sig ungur, vöktu með hon-
um óbeit á fúski og ranglæti.
Og eins og Eiríki leiddist um-
stangið sem velgengnin hafði í för
með sér, þá gladdist hann eins og
barn við hrós og vinahót. Hann
gaf ekkert fyrir rómantísku goð-
sögnina um fátæka listamenn á
hanabjálka; taldi sig einfaldlega
hafa unnið til lífsins gæða. Hann
hafði yndi af góðum bílum og öðr-
um vönduðum hlutum. Golfkylfur
hans voru „state of the art“.
Penslar hans, litir og strigi, voru
af bestu gerð og vatnslitapappír
sérpantaður.
En nákomnir vissu að fyrir Ei-
ríki voru „gæði“ hlutanna ávísun á
endingu þeirra. Þeir vissu líka að
þegar mikið lá við voru fáir lista-
menn veitulli á tíma sinn og verk
en Eiríkur Smith. Að sönnu
dreifðust listaverk hans til kaup-
enda víða um land og úti í heimi; til
þess var leikurinn gerður. En fáir
fréttu um þau mörgu verk sem
listamaðurinn lét renna til góð-
gerðamála. Framkoma fólks við
dýr er góður mælikvarði á mann-
kosti. Mestan hluta langrar ævi
var Eiríkur umkringdur köttum
og að Klukkubergi 9 voru bæði
hrafnar og spörfuglar í fæði hjá
þeim hjónum.
En tvíhyggja Eiríks birtist
gerst í því sem hann skapaði. Ólíkt
flestum myndlistarmönnum sinn-
ar kynslóðar óx hann ekki frá
hlutlægum myndheimi í átt til
huglægrar myndlistar – eða öfugt.
Þess í stað er myndlistarferill
hans kaflaskiptur, þar sem hann
málaði á víxl raunsærri myndir en
nokkur annar og svo myndir úr
tengslum við sýnilegan veruleika.
Annars vegar er veraldleg um-
gjörðin utan um tilveruna, hins
vegar er sá hluti tilverunnar sem
við skiljum ekki, heldur skynjum.
En það sem sameinar hvort-
tveggja er það hugboð Eiríks,
sennilega til komið vegna gamall-
ar barnatrúar, að tilveran sé eins
konar forspil að einhverju öðru
mikilvægara.
Eiríkur ræddi stundum nær-
veru hins yfirskilvitlega í raun-
sæjum myndum sínum. Og líta má
á margar myndir hans sem til-
raunir til að rekja sig í átt til
stórra sanninda handan hins skilj-
anlega. Á efri árum þróaðist eft-
irgrennslan Eiríks eftir andlegri
kjölfestu yfir í mikilfenglegar
landslagsstemmur, þar sem opn-
ast gáttir yfir í eins konar hand-
antilveru.
Þessar myndir voru Eiríki ef-
laust hugfró hin síðari ár, þegar
lífskraftar hans fóru þverrandi og
tilhugsunin um að hitta á ný Sól-
eyju dóttur sína, sem lést langt um
aldur fram, sótti æ oftar á hann.
Eiríkur Smith gekk ekki áfalla-
laust gegnum lífið. Gæfa hans var
helst sú hvað hann var vel giftur.
Eftirlifandi eiginkona hans, Bryn-
dís Sigurðardóttir, var einstakur
lífsförunautur myndlistarmanni,
bar hag hans fyrir brjósti sér í
einu og öllu, án þess að fórna
nokkru af eigin skapgerð og
áhugamálum. Hugur okkar er
með henni.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Ég var ekki búin að vera lengi í
starfi forstöðumanns Hafnarborg-
ar þegar leiðir okkar Eiríks Smith
lágu saman. Verk hans skipa stór-
an sess í safneign Hafnarborgar
og því sjálfsagt að kynnast list
hans og viðhorfum eins vel og
kostur var. Eiríkur var þá hættur
að mála en hann tók ákvörðun um
að leggja pensilinn á hilluna árið
2008 í kjölfar veikinda. Heimsókn-
ir til þessa aldna meistara og sam-
töl við hann urðu sannkallaðar
gæðastundir þar sem við ræddum
lífið og listina. Frá honum stafaði
örlæti, hlýja og einstakur velvilji.
Listamannsferill Eiríks var
langur og tók miklum breyting-
um, bæði í takt við tíðaranda og
ekki síður vegna þess að hann
ákvað hvað eftir annað að kanna
nýjar slóðir. Hann tókst á við
ýmsa stíla innan málverksins og
liggja eftir hann verk sem bera
vitni um einstök tök á jafn ólíkum
viðfangsefnum og strangflatarlist,
tjáningarríku abstraktmálverki
og raunsæisverkum þar sem mað-
urinn er oft í forgrunni en landið
og mannanna verk mynda magn-
þrungna umgjörð.
Eiríkur sýndi snemma góða
teiknihæfileika og naut þess í
skóla að vera góður teiknari.
Hann var af alþýðufólki kominn
og fór ungur að vinna fyrir sér.
Hann sótti ýmis námskeið og eftir
uppgrip í síldarvinnu settist hann
á skólabekk í Handíða- og mynd-
listaskólanum haustið 1946. Vet-
urinn 1947-8 veiktist hann af
berklum og lá á Vífilsstöðum í
nokkra mánuði. Um vorið fékk
hann aðstöðu til að mála í Barna-
skólanum í Hafnarfirði og í sept-
ember opnaði hann sína fyrstu
einkasýningu. Hann seldi vel og
gat í kjölfarið siglt til Kaupmanna-
hafnar til að leggja stund á frek-
ara nám í málaralist. Þetta var á
tímum hafta og fyrirgreiðslupóli-
tíkur og þurfti bæði sjálfstraust
og einbeittan vilja til að ganga á
milli manna til að afla tilskilinna
leyfa til gjaldeyriskaupa. París
var suðupottur nýrra hugmynda
og þangað hélt Eiríkur árið 1951.
Þar dvaldi hann ásamt mörgum
þeirra listamanna sem áttu eftir
að vera áhrifamiklir í íslensku
menningarlífi allan seinni hluta
20. aldarinnar.
Ef listferill Eiríks er skoðaður
leynir sér ekki að hann var
óhræddur við að kanna nýjar slóð-
ir og hélt alltaf áfram þeirri list-
rænu leit sem einkenndi fyrstu
áratugina. Hann gerði tilraunir og
tók áhættur sem oft þóttu á skjön
við meginstrauma myndlistarinn-
ar. Málverkin urðu með tímanum
raunsærri í stíl en efnislega leitaði
Eiríkur inn á við og greina má í
verkunum áhuga á andlegum mál-
efnum og hugleiðingar um tilvist
mannsins í alheiminum. Svipir í
landslagi og náttúran andspænis
hrörnandi mannanna verkum
urðu áberandi viðfangsefni. Leit
Eiríks leiddi hann á brautir þar
sem abstrakt myndflötur rofnar
inn í handanheima og á mærum
tveggja heima er mannvera, oft
lítil í samanburði við umhverfið en
þó sá meginkraftur sem allt snýst
um.
Með þakklæti í huga kveðjum
við listamann sem hafði áhrif á
marga, bæði sem félagi og sem
skapandi einstaklingur sem skil-
ur eftir sig listaverk sem margir
munu njóta um ókomin ár. Ég
votta Binnu og Smára, eftirlif-
andi eiginkonu og syni, og öðrum
aðstandendum mína dýpstu sam-
úð.
Ólöf Kristín
Sigurðardóttir.
Eiríkur Smith
Finnbogason