Dagblaðið Vísir - DV - 16.10.2015, Blaðsíða 39

Helgarblað 16.–19. október 2015 Sport 31
„Vá, hvað get ég gert meira?“
átta systkina hópi sem er mjög sam­
heldinn. „Ég hef haft það mjög gott
heima og það hefur stundum verið
erfitt að fara út fyrir þægindara­
mmann,“ segir hún og hlær dátt.
Leitin að nýju liði dróst yfir jólin og
fram í janúar.
„Mér fannst þetta aldrei smella
þannig að ég væri tilbúin til þess að
stökkva út. Ég get ekki alveg sagt hvað
það var sem vantaði, eða af hverju ég
fór ekki. Á endanum ákvað ég að ég
ætlaði að spila heima þetta tímabil.
Ég skráði mig aftur í viðskiptafræðina
og var þá búin að missa af mánuði í
skólanum en grenjaði mig inn í skól­
ann,“ segir Mist en hún var þá um
það bil hálfnuð með námið.
Eftir á að hyggja reyndist
óákveðninni fylgja mikil skynsemi
þar sem í febrúar 2014 tók hún eftir
því að eitlar við hálsinn á henni voru
óvenju stórir. Hún gerði þó ekkert í
málunum fyrr en undir lok maí sama
ár. Þá kom í ljós að hún var með Hod­
gkin's lymphoma, eitlakrabbamein,
sem þarfnaðist meðferðar án tafar.
„Ég er ekki mjög hjátrúarfull,
en stundum hugsa ég með mér að
hlutirnir gerist kannski af ástæðu. Ég
held að það hafi verið lán að ég var
hérna heima þegar ég greindist. Ég
var búin að leyfa þessu að grassera
alltof lengi. Ég hefði örugglega ekkert
gert í þessu ef ég hefði verið úti. Lík­
lega hafði ég verið með krabbamein
í rúmt ár á þessum tímapunkti,“ seg­
ir hún.
„Það var gott að vera heima þegar
maður lendir í svona veikindum,
vera með fjölskyldunni sinni og hafa
læknisþjónustu heima,“ segir hún en
bætir því við að hún hafi þó stundum
efast um það síðarnefnda enda vand­
ræði íslenskrar heilbrigðisþjónustu
flestum vel kunnugt.
Betra að tala um þetta
En hvað gerir 23 ára fótboltakona
þegar hún greinist með krabbamein?
Svipurinn segir mér að þetta sé
spurningin sem hún er ekki óvön að
svara og bjóst við að yrði borin upp.
Ég spyr hana því hvort henni finn­
ist erfitt að ræða þessi mál en því fer
fjarri. „Mér hefur alltaf fundist betra
að ræða hlutina en ekki,“ segir hún.
Enda var hún mjög opinská í kring­
um veikindin, sagði snemma frá því
opinberlega að hún hefði greinst
og tók öllum vel sem vildu ræða við
hana um þetta. „Mér fannst kannski
erfiðast að vita ekki alveg hvernig fólk
myndi bregðast við þegar ég sagði
þeim þetta. Mörgum finnst erfitt að
fá svona fréttir,“ segir Mist. „Allt þetta
tilkynningarferli er svo skrítið. Það
að tilkynna fólki að maður sé, 23 ára,
með krabbamein er mjög sérstakt,“
segir hún.
Það var auðvitað erfitt fyrir alla
fjölskylduna að fá þessar fréttir, en
Mist var á sama tíma með þétt net sem
stóð vel við bakið á henni. „Mamma
vefur mig auðvitað hvað mest inn í
bómull og passar vel upp á mig. Það
voru líka alveg spaugilegar hliðar á
þessu. Fyndnasta dæmið er kannski
að þegar ég greindist fékk ég símtal
þar sem þetta var staðfest. Við sátum
þarna saman fjölskyldan og grétum.
Seinna þetta kvöld kom mamma til
mín og spurði: „Viltu ekki bara sofa á
milli hjá okkur pabba í nótt?“ Ég fékk
auðvitað algjört kast og það var svo­
lítið erfitt að segja henni að ástandið
væri ekki alveg svo slæmt. Ég væri
þarna bara á neðri hæðinni og myndi
láta þau vita ef mig vantaði eitthvað,“
segir hún og skellihlær og segir að
hún hafi svo sannarlega verið um­
vafin umhyggjunni.
Erfitt að kveðja liðið
Þótt ótrúlegt megi virðast virtust fót­
boltinn og krabbameinið geta unað
hvort við annað. Hún spilaði nán­
ast allt sumarið 2014, þrátt fyrir
lyfja gjafirnar sem á endanum urðu
14. Mist fékk greininguna í júní og
fór í kjölfarið beint í landsliðsverk­
efni. Liðið átti að spila einn leik úti
í Danmörku og annan heimaleik í
undankeppni EM. Rétt fyrir ferðina
settist hún niður með þjálfaranum,
Frey Alexanderssyni, til að fara yfir
þessa nýju og óvæntu stöðu.
„Það var mjög erfitt segja honum
frá þessu. Mér fannst það kannski
sérstaklega erfitt vegna þess að ég var
loksins að komast á þann stað í lands­
liðinu sem ég vildi vera á. Ég var að fá
tækifærið til að sýna hvað í mér býr.
Þetta var búið að ganga svo vel,“ seg­
ir Mist. Freyr og starfsmenn liðsins
stóðu eins og klettur í kringum Mist
og sögðu landsliðsleikmönnunum
tíðindin á liðsfundi þegar komið var
til Danmerkur. Það tók á taugarnar.
„Ég vissi auðvitað hvað hann ætl­
aði að segja og það var hluti af hópn­
um sem vissi af þessu. Við vorum
mjög smeyk um það hvernig hópur­
inn myndi taka þessu. Við vildum
auðvitað ekki trufla liðið í undirbún­
ingi fyrir mikilvægan leik. En ég fékk
ekkert nema umhyggju og skilning.
Stuðningurinn sem ég fékk innan
fótboltaheimsins var ómetanlegur,“
segir hún en viðurkennir að það hafi
stundum verið erfitt að halda aftur
af tilfinningunum þegar fólk var að
koma til hennar og faðma hana.
Mist spilaði leikinn í Danmörku
en varð eftir þegar liðið fór heim.
Hún þurfti að fara í PETscan (já­
eindaskanna) þar í landi og kom svo
heim og fylgdist með seinni leiknum
úr stúkunni með fjölskyldunni sinni.
„Það var virkilega erfitt og mjög
pirrandi að þurfa að kyngja því að
þurfa að draga sig úr keppni með
landsliðinu,“ segir hún en hún hélt
áfram að spila með Valskonum fram
á sumarið. Andstæðingarnir héldu
henni á tánum inni á vellinum, en
sýndu henni mikinn stuðning utan
hans.
Fyrirmyndin sem
átti ekki fyrirmyndir
Skilaboðum og velvildaróskum rigndi
yfir Mist og hún fann vel fyrir því, að
þó að hún hefði sjálf kannski átt sér
fáar fyrirmyndir var hún orðin að
fyrirmynd sjálf. „Mér fannst ég bæði
vera fyrirmynd sem íþróttamaður, en
líka í því hvernig hægt væri að tak­
ast á við erfiðleika. Krabbameinið tók
vissulega ákveðna hluti frá mér, en
ég myndi alltaf segja að það hafi gef­
ið mér meira en það tók frá mér. Mér
finnst ég hafa lært svo mikið um sjálfa
mig og aðra. Og bara lífið líka – það
er fátt neikvætt sem þetta skildi eft­
ir sig. Að hugsa sér alla hlýjuna, kær­
leikann sem ég fékk og fólkið sem ég
kynntist eftir þetta. Ég finn fyrir mik­
illi ábyrgð; að geta miðlað þessu og
minni reynslu.“
Spilaði allt tímabilið
Um haustið fóru svo lyfjameðferð­
irnar að taka sinn toll af Mist. „Lyfja­
gjöfin gekk mjög vel og fyrri hluti
hennar gekk furðu vel. Ég kláraði
nánast tímabilið en veiktist undir lok
þess vegna þess að ónæmiskerfið var
orðið svo bælt að ég veiktist og var
lögð inn,“ segir hún. „Ég held að ég
hafi misst af tveimur leikjum.“
Í október var þetta farið að hafa
talsverð áhrif. „Fólk vorkenndi mér
samt mjög snemma í ferlinu. Ég
missti hárið frekar fljótt og fyrir vik­
ið leit ég út eins og „krabbameins­
sjúklingur““, segir hún og bendir á
að margir fari í gegnum lyfjagjöf án
þess að sýna líkamleg einkenni. Mist
ákvað að halda hárinu fram yfir Þjóð­
hátíð í Vestmannaeyjum. „Ég var búin
að lofa mér því að ég myndi láta síða
hárið mitt endast fram yfir verslun­
armannahelgi,“ segir hún og fór til
vinkonu sinnar sem er hárgreiðslu­
kona. Saman léku þær sér með alls
konar greiðslur, tóku myndir og rök­
uðu svo allt hárið af. „Því fylgdi mikill
léttir, þetta hafði verið að fara smám
saman, en þetta leysti öll þau vanda­
mál,“ segir hún.
Græddi á forminu
„Ég spilaði heillengi sköllótt og fólki
fannst ég vera agalegur nagli því ég
leit út fyrir að vera svo lasin, en mér
leið rosalega vel. Ég fann fyrir þreytu
í leikjum og var móðari en venjulega
en leið samt bara vel. Æxlið bráðn­
aði líka hratt í meðferðinni og ég
fann fyrir aukinni getu á móti,“ segir
hún. Æxlið var orðið mjög stórt þegar
Mist greindist og lagðist að öndunar­
vegi hennar. Hún var í góðu formi og
fyrir vikið reyndist meðferðin og þetta
tímabil henni ef til vill auðveldara en
ella. „Ég held að ég hafi grætt á því,“
segir hún.
Eiga allt að vinna
Í janúar 2015 fékk Mist þær gleði­
fréttir að hún hefði sigrast á krabba­
meininu. Vel verður fylgst með henni
en nú var komið að því að byggja sig
upp og takast á við nýtt fótboltasum­
ar. Árangur Vals voru henni og öðrum
mikil vonbrigði, en árinu áður hafði
liðinu einnig gengið illa og voru þær
að súpa seyðið af því. Valur endaði í
sjöunda sæti í Pepsi­deildinni og var
ýmislegt sem spilaði þar inn í. Liðið
gekk í raun ekki saman fyrr en í fyrsta
leik og á miðju sumri fóru þrír leik­
menn til náms í Bandaríkjunum. Val­
ur átti erfitt uppdráttar og viðurkenn­
ir Mist það fúslega.
„Ég er svona að jafna mig á þessu
sumri. Það var fyrsta æfing í vikunni
og ég var enn með ákveðið óbragð
í munninum. Þetta átti ekki að fara
svona og þetta var ekki eins og ég
hafði séð sumarið fyrir mér. En mér
finnst leiðinlegt að ætla að fela sig
á bak við afsakanir. Við vissum það
með ákveðnum fyrirvara að þetta yrði
erfitt og við ætlum okkur að læra af
þessu. Valur var hreint út sagt ekki í
sínu besta formi og maður tapar svo­
lítið gleðinni þegar það gengur svona
í fótboltanum. Það á ekki að endur­
taka sig.“
„Hvað er ég að gera
hérna uppi í stúku?“
En það er að fleiru að hyggja. Metn­
aðurinn horfir beint á landsliðið og
að endurheimta sætið sitt þar. „Svo
lengi sem ég er í fótbolta hef ég metn­
að til þess að vera í landsliðinu. Ég
þarf svona aðeins að setjast niður og
skoða hvað fór úrskeiðis hjá mér og
hjá Val. Fara yfir hvernig ég get gert
þetta betur. Ég vil geta horft til baka
eftir tíu ár og verið sátt við minn fer­
il vitandi það að ég hefði náð mín­
um markmiðum,“ segir hún. „Núna
í september sat ég uppi í stúku og
var að fylgjast með landsleikjunum.
Ég hugsaði með mér: „Hvað er ég
að gera hérna uppi í stúku? Hvað er
að þér, Mist Edvardsdóttir, af hverju
ertu ekki þarna á vellinum?“ Þá fékk
ég fiðringinn aftur. Þetta er ástæðan
fyrir því að ég er í fótbolta, það er svo
gaman að taka þátt í þessum verkefn­
um og þau gefa manni svo margt. Það
koma auðvitað erfiðir tímar, eins og
hjá okkur í Val í sumar, en þá er bara
að læra af þeim!“ n
„Fyrstu vikurnar
fannst mér al-
veg æðislegt að vakna
á morgnana: sitja, lesa
blöðin með pabba,
drekka kaffi og gera ekki
neitt. Það var alveg frá-
bært að vera heima í
faðmi fjölskyldunnar.
Hæ sæti hvað
færð þú að borða?
Smáralind • Kringlunni • Reykjanesbæ • sími 511 2022 • www.dyrabaer.is