Fréttatíminn - 04.12.2015, Qupperneq 21

fréttablaðið 4x30
hversu mikilvægt það er að halda
alltaf áfram, sama hvað bjátar á,“
segir Guðrún sem byrjaði fyrst að
vinna í bókinni árið 2011, árið sem
hún hætti að smakka áfengi.
Snjóboltaáhrif kvíða og drykkju
„Ég var fúnkerandi alkóhólisti í
nokkur ár. Ég vann mína vinnu,
kláraði nám og gerði allt sem ég
þurfti að gera, en áfengið fylgdi
mér alltaf og ég réð engan veginn
við það. Ég hef alltaf verið kvíðin
og á tímabili félagsfælin og átti erf-
itt með að vera í kringum mikið af
fólki. Mér leið best undir áhrifum
og það ágerðist með tímanum.
Kvíða og drykkju fylgja þessi
snjóboltaáhrif, kvíðinn ágerist
með meiri drykkju og á endanum
hættir áfengið að slaka á kvíð-
anum sem gerir það að verkum að
maður drekkur alltaf meira. Á end-
anum er hægt að segja að ástandið
sem maður sækir í sé „blackout“,
sem er náttúrulega bara ógeð.
Ég var meðvituð um það að flest
vandamál í mínu lífi voru tengd
áfengi en gerði mér þó engan
veginn grein fyrir því að ég gæti
verið alkóhólisti. Áður en ég hætti
að drekka þá var alkóhólisti fyrir
mér einhver sem hafði misst allt,
átti hvergi heima og væri það sem
í daglegu tali er kallaður róni, en
maður getur auðvitað verið með
fordóma fyrir því sem maður þekk-
ir ekki. Ég hafði nokkrum sinnum
reynt að hætta sjálf en gat það ekki
og byrjaði alltaf aftur. Og í hvert
einasta skipti sem ég byrjaði aftur
varð neyslan miklu verri.“
Missti vinnuna og byrjaði að
skrifa
„Fyrsta árið eftir að ég varð edrú
neitaði ég allri utanaðkomandi
hjálp við að ná bata því ég hafði
enga trú á því að ég þyrfti aðstoð.
En það var fyrst þá sem ég upp-
lifði geðveikina sem fylgir þessum
sjúkdómi. Þetta eina ár er það
langerfiðasta sem ég hef upplifað
í mínu lífi. Þá koma allar erfiðu til-
finningarnar fram en það er ekki
hægt að deyfa sig og svo er þetta
líka svo róttæk lífsbreyting. Það
var svo ekki fyrr en ég var algjör-
lega andlega búin sem ég loksins
sá að ég þurfti hjálp. Ég átti ekkert
eftir. Það var svo mamma sem
fór að ýja að því við mig hvort ég
þyrfti ekki bara aðstoð og opnaði í
raun augu mín fyrir því.“
Það var á þessu erfiðasta ári í
lífi Guðrúnar sem hún byrjaði að
skrifa söguna. „Ég fór að skrifa
niður hugmyndir og ætli ég hafi
ekki í upphafi verið að skrifa mig
frá ákveðnum hlutum. Sagan var
samt engan veginn fullmótuð á
þessum tíma, ég var bara að skrifa
fyrir sjálfa mig. Það hefur alltaf
verið stór hluti af mér að skrifa.
Sem krakki sat ég alltaf við skrif-
borðið heima að skrifa og semja
ljóð. Það er til fullt af ljóðum og
smásögum eftir mig frá því ég var
lítil en síðustu árin hef ég mest
verið að semja ljóð því mér finnst
svo gott að setja mína eigin líðan í
þetta knappa form,“ segir Guðrún
sem ákvað svo að nýta þessi ómót-
uðu brot í söguna sem nú hefur
litið dagsins ljós. „Þegar ég missti
vinnuna í fyrra þá kom eitthvað
svo sterkt til mín að nú ætti ég að
ljúka við söguna. Tilfinningin lét
mig ekki í friði, svo ég bara settist
niður og byrjaði að skrifa. Og þeg-
ar ég byrjaði þá opnaðist fyrir eitt-
hvert flæði og ég hætti ekki fyrr
en ég var orðin sátt með söguna.
Ég hef fengið svakalega hvatn-
ingu frá fjölskyldu og vinum sem
virðast hafa ótrúlega trú á mér.
Margir segjast hafa verið að bíða
eftir sögu frá mér því flestir vita að
ég hef alla tíð verið að skrifa.“
Var hrædd um sjálfa sig
Guðrún segist vera breytt mann-
eskja í dag og að skrifin hafi
hiklaust hjálpað sér að vinna sig út
úr líferni sem nú sé að baki. „Öll
neikvæð reynsla er hluti af þeim
verkefnum sem lífið lætur manni
í té hverju sinni, til að læra af og
þroskast. Ég er ótrúlega þakklát
fyrir þetta allt saman. Í dag er him-
inn og haf á milli þess hver ég er
og hver ég var. Mig langar aldrei í
áfengi og þessi ákvörðun að hætta
að drekka er sú flottasta sem ég
hef tekið í lífinu. Þegar ég hugsa til
baka þá er ég svo þakklát fyrir að
það hafi ekki komið eitthvað slæmt
fyrir mig í þessu ástandi sem ég
var oft í. Þessu lífi fylgir svo mikið
ábyrgðarleysi, maður hendir bara
öllu frá sér og verður alveg sama.
Ég var orðin virkilega hrædd um
sjálfa mig þegar ég loksins ákvað
að hætta þessu.“
Samfélagið gagnrýnir konur
harðar en karla
Í dag starfar Guðrún í franska
sendiráðinu auk þess að kenna
Pole fitness. Hún stendur í
ströngu þessa dagana við að
kynna bókina sína sem hún
gefur sjálf út eftir hópfjármögn-
un á Karolina fund. Hún segir
kvíðann og óöryggið að baki
en það sé þó skrýtið að standa
skyndilega í sviðsljósinu. „Mér
fannst óþægileg tilhugsun
að setja sjálfa mig í forgrunn
þegar ég byrjaði að kynna
bókina. En svo fékk ég að
heyra það að það væri algengt
að konur hugsuðu þannig, vildu
ekki vera að trana sér fram.
Mér fannst það áhugavert og
ég held að það sé að einhverju
leyti rétt. Einhverra hluta
vegna eigum við konur það til
að vanmeta eigin getu. Kannski
því við erum hræddar við gagn-
rýni, vegna þess að samfélagið
gagnrýnir okkur harðar en
karlana. Þetta er mjög pers-
ónuleg og bersögul saga, ég
skef ekkert af tilfinningum né
ofbeldis- eða kynlífslýsingum
svo ég var dálítið stressuð yfir
því og viðbrögðum annara. En
svo er þetta bara of gott efni til
að láta þannig pælingar stoppa
sig. Fólki má bara finnast það
sem því sýnist.“
Halla Harðardóttir
halla@frettatiminn.is
Þetta er mjög persónuleg
og bersögul saga, ég skef
ekkert af tilfinningum
né ofbeldis- eða kyn-
lífslýsingum svo ég var
dálítið stressuð yfir því
og viðbrögðum annara.
viðtal 21 Helgin 4.-6. desember 2015