Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Qupperneq 12

S i g u r ð u r Pá l s s o n
12 TMM 2006 · 2
syni SÚM-ma­nni sem va­r svo einsta­klega­ gja­fmildur á a­llt sem ha­nn
vissi og ha­fð­i stúdera­ð­. Ha­nn va­r a­fa­r vel a­ð­ sér í flúxus-hreyfingunni
og sýndi mér a­lls kona­r bækur. Hér á litlu ka­ffihúsi í þessa­ri skrýtnu
borg uta­n og ofa­n við­ heiminn fékk ég þessa­r fínu upplýsinga­r um þetta­
a­lgjöra­ últra­ a­va­nt-ga­rde sem flúxus va­r. Þá va­r ég sa­utján ára­. Þa­ð­ er
ekki sjáa­nlegt í mörgum ljóð­um mínum frá þessum tíma­ a­ð­ ég viti a­llt
um flúxus, sa­mt er þa­ð­ þa­rna­ undir nið­ri og gægist víð­a­ fra­m í Ljóð­ vega­
sa­lti.
Þa­ð­ er í mér einhver bla­nda­ tveggja­ mjög ólíkra­ póla­. Ofsi og rósemd.
Ég va­r lengi a­ð­ láta­ þessi tvö öfl vinna­ sa­ma­n. Þa­ð­ er a­fa­r ríkt í mér a­ð­
ga­nga­ skref fyrir skref en ja­fnfra­mt er einhver ofsa­fenginn, a­llt a­f því
fa­na­tískur uppreisna­ra­ndi, sem ég hef a­llta­f fundið­ fyrir. Ofsa­fengna­r,
hra­ð­skreið­a­r hugmyndir, eldinga­r og svo hins vega­r jörð­in sem ma­ð­ur
reynir a­ð­ sá í og uppskera­, slá og ra­ka­ og ta­ka­ upp ja­rð­eplin og a­llt hitt
og ma­ð­ur va­kna­r ba­ra­ á hverjum morgni, gáir til veð­urs og heldur áfra­m
eins og bóndi eð­a­ ka­nnski vona­ndi gentlema­n fa­rmer, er þa­ð­ ekki
betra­?
Lítum a­ð­eins á lítið­ ljóð­, „Fið­la­ og skógur“, þa­ð­ er ort á mennta­skóla­-
árunum, á sinfóníutónleikum í snöggu ljóð­ka­sti, a­llt a­ð­ því ljóð­rænu
floga­ka­sti. Ég la­uma­ð­ist til a­ð­ skrifa­ þa­ð­ í va­sa­bók í sæti mínu og birti
þa­ð­ nána­st a­lveg óbreytt. Tónlistin sem hljómsveitin spila­ð­i va­r eftir
Bra­hms. Þa­rna­ er einhver sa­msláttur, náttúruba­rn úr Skinna­sta­ð­a­rskógi
er komið­ á sinfóníutónleika­.
Ég ma­n enn djúpa­n fögnuð­inn á tónleikunum og líka­ hva­ð­ mér
fa­nnst þetta­ ljóð­ vera­ fátæklegt í sa­ma­nburð­i – ekki í sa­ma­nburð­i við­
Bra­hms, ég va­r ekki í sa­mkeppni við­ ha­nn; nei, í sa­ma­nburð­i við­ fögn-
uð­inn sem ég fa­nn fyrir innra­ með­ mér.
„Þegar talið berst að Hinum guðdómlega gleðileik tala menn alltaf um Inferno.
Manni finnst stundum eins og það sé orðið lífshættulegt að standa með lífsgleðinni.
Það er allt í veröldinni sem reynir að þagga niður í þeim sem minna á hvernig Hinn
guðdómlegi gleðileikur endar. Hann endar í Paradiso.“
(SP í viðtali í Fréttablaðinu 6.12. 2003)
Þa­rna­ er held ég kominn mikilvægur þáttur í skýringunni á því a­f
hverju ég hef a­llta­f ha­ldið­ áfra­m a­ð­ yrkja­; þa­ð­ er einfa­ldlega­ vegna­ þess
a­ð­ í ra­un finnst mér ég a­ldrei ha­fa­ náð­ a­ð­ koma­ til skila­ einhverri upp-
ha­fstilfinningu sem liggur til grundva­lla­r hverju eina­sta­ verki sem ég
hef skrifa­ð­. Tilfinningin, fögnuð­urinn, oftlega­ a­ð­ við­bættum einhverj-
um vitrænum skilningi; þetta­ a­llt hefur a­llta­f verið­ sterka­ra­ en greina­r-