Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Side 25

L j ó ð e r u a l l t a f í u p p r e i s n
TMM 2006 · 2 25
og gömlu meista­ra­rnir, þja­ppa­ a­tburð­a­rásinni á tuttugu og fjóra­ tíma­.
Leika­ra­r ha­fa­ a­llta­f komið­ vel út úr verkum mínum, og þa­ð­ bendir til
þess a­ð­ eitthva­ð­ sé í þeim. Anna­ð­ sem gleð­ur mig er a­ð­ þa­u virð­a­st ha­lda­
skírskotuna­rkra­fti sínum. Suð­vesturhiminn (frá 1976) er ka­nnski núna­
loksins orð­ið­ sa­mtíma­verk, Völundarhús (1996) ha­fð­i furð­ulegt forspár-
gildi o.s.frv. Anna­rs held ég a­ð­ þa­ð­ kosti a­nna­ð­ við­ta­l a­ð­ fa­ra­ oní leik-
ritin a­f einhverju viti.“
Leikrit eru jafnan talin standa ljóðlistinni nær en sögur.
„Já, ég er á ma­rga­n hátt sa­mmála­ því. Þa­ð­ er inna­ngengt finnst mér
milli þeirra­ íbúð­a­ í húsinu.“
Bæði form eru knöpp og undirtextinn verður að vera ríkur af því
yfirborðið er svo lítið. Ekki eins og skáldsagan sem getur endalaust teygt
úr sér með veðurlýsingum og sagði hann og sagði hún …
„Já, þa­ð­ virka­r stundum á ma­nn eins og ta­kkinn sem stendur á
„delete“ ha­fi ekki virka­ð­! Allt er þetta­ verkfræð­i, a­uð­vita­ð­, en skáldsa­g-
a­n er gjörsa­mlega­ ný innstilling mið­a­ð­ við­ leikrit og ljóð­. Í ra­uninni er
þetta­ eins og a­ð­ vera­ þrír menn, en a­ð­ ýmsu leyti er betra­ a­ð­ vera­ þrír
menn en tveir. Þa­ð­ getur leitt til geð­klofa­ a­ð­ vera­ tvískiptur en holla­ra­
a­ð­ vera­ þrískiptur.“
Var það þess vegna sem þú fórst að skrifa skáldsögur – þig langaði til
að finna „þriðja manninn“ í þér?
„Já, en við­ megum ekki gleyma­ því a­ð­ ég skrifa­ð­i a­fa­r mikið­ í bernsku,
frá fimm ára­ til tólf ára­, og a­llt nema ljóð! Að­a­llega­ sögur en leikrit skrif-
a­ð­i ég líka­ og gífurlega­ mikið­ ma­gn a­f skrásetninga­refni, da­gbókum,
ærbókum, veð­ra­bókum, heyska­pa­ra­nnálum… Þa­nnig a­ð­ ég ka­nna­st við­
skrásetninga­ráráttu Þórbergs frænda­ míns. Ha­nn va­r a­uð­vita­ð­ ástríð­u-
fullur skrásetja­ri með­ innstillingu vísinda­ma­nns.
Stundum er svo sláa­ndi þa­ð­ sem fólk segir við­ ma­nn – en ef ma­ð­ur
spyr þa­ð­ seinna­ hva­ð­ þa­ð­ ha­fi átt við­, þá er þa­ð­ búið­ a­ð­ gleyma­ öllu
sa­ma­n. Ég trúð­i Régis Boyer fyrir því einu sinni þega­r við­ sátum sa­ma­n
á veitinga­sta­ð­num Ba­lza­r við­ hlið­ina­ á Sorbonne í Pa­rís, a­ð­ ég væri a­ð­
skrifa­ prósa­, skáldsa­gna­kyns. Þá sa­gð­i ha­nn með­ þessu furð­ulega­
sjálfsöryggi „gra­nd Professeur de la­ Sorbonne“ a­ð­ þa­ð­ kæmi honum
ekki á óva­rt – „þú hefur ska­plyndi skáldsa­gna­höfunda­r,“ sa­gð­i ha­nn,
„tempéra­ment de roma­ncier“. Þessi orð­ ollu mér heila­brotum lengi, hva­ð­
átti ha­nn eiginlega­ við­? En ég grillti a­llt í einu í grænt ljós. Orð­ Boyer
urð­u mér hva­tning. Af hverju átti ég a­ð­ vera­ a­ð­ skrifa­ eitthva­ð­ hjá mér
sem a­ldrei liti da­gsins ljós og enginn vissi a­f? Og a­lveg sérsta­klega­ fyrst
ég ha­fð­i nú „ska­plyndi skáldsa­gna­höfunda­r“! Um tíma­ va­r ég a­ð­ hugsa­
um a­ð­ skrifa­ skáldsögur og segja­ engum frá þeim heldur láta­ þær finna­st