Morgunblaðið - 01.12.2016, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2016
Börnin mín ruglast ennþá á
heimilisfangi ykkar hjóna þar
sem þau eiga svo margar minn-
ingar úr Þrastarhólunum. Ófáar
næturgistingar með Mr. Bean í
sjónvarpinu og mikill kærleikur
milli barnanna okkar. Einnig
skutuð þið yfir mína fjölskyldu
skjólshúsi þegar við vorum milli
íbúða og fyrir það verðum við
alltaf þakklát.
Þú varst góður hlustandi og
gafst þér alltaf tíma til þess að
hlusta og setja þig inn í öll mál og
koma með góð ráð. Hjálpsemi þín
var einstök, þú hjálpaðir öllum
sem þú gast hjálpað og ég var oft
ein af þeim. Ég vissi alltaf að ef þú
gætir aðstoðað mig myndir þú
gera það og ég leitaði til þín þegar
ég þurfti á því að halda því þú
varst bóngóður og skilningsríkur.
Fjölskylduboðin í okkar stóru
fjölskyldu voru ófá og mörg
þeirra hjá ykkur. Þú varst mikill
gestgjafi og hrókur alls fagnaðar
og alltaf gaman að koma til ykk-
ar. Húmoristi og sögumaður
varstu góður og einnig góð eft-
irherma.
Á þessu ári buðuð þið Ólafía
mér í bíltúr á afmælinu mínu og
var ferðinni heitið upp í bústað að
skoða aðstæður. Þar dregur
Ólafía upp freyðivín og samlokur
og það var skálað. Þessi litli af-
mælisrúntur lýsir því vel hvað þið
voruð ræktarsöm og alltaf að
hugsa um fólkið ykkar og gera líf-
ið ríkara. Þessi bíltúr er ómet-
anleg minning.
Ég mun sakna þín mikið og
það er erfitt að hugsa til þess að
ég heyri ekki í þér aftur, en ég
veit að ég mun minnast þín alla
tíð með hlýju og þakklæti. Ég er
mjög heppin að hafa átt þig sem
bróður.
En lífið heldur áfram, æðru-
leysið og róin sem þú bjóst yfir
þrátt fyrir veikindin bjuggu mig
einnig undir þessa erfiðu kveðju-
stund.
Elsku Einar minn, takk fyrir
allan tímann sem við fengum
saman og ég mun alltaf hafa þig í
hjarta mínu.
Elsku Ólafía og fjölskylda,
missir ykkar er mikill, ég og fjöl-
skyldan mín sendum ykkur, móð-
ur minni og systkinum mínum
samúðarkveðjur.
Guðný Soffía.
Minn afar kæri vinur og trún-
aðarmaður, Einar Marinósson,
hefur nú kvatt þennan heim
langt um aldur fram. Við Einar
kynntumst fyrir rúmum 50 ár-
um, þá 15 ára, þegar við hittumst
fyrir tilviljun við inntökupróf í
Verzlunarskólann vorið 1966,
hann frá Reyðarfirði og ég frá
Bolungarvík. Við áttum það því
sameiginlegt að vera „sveita-
drengir“ sem þekktu engan í
skólasystkinahópnum þegar
skólinn hófst. Þar myndaðist
grunnur þeirrar órofa vináttu
sem staðið hefur allar stundir
síðan og aldrei fallið skuggi á.
Auk þess að leigja báðir her-
bergi í Vesturbænum og ganga
saman til og frá skóla, áttum við
tíu ára samleið í námi í Verzl-
unarskólanum og Viðskiptadeild
Háskóla Íslands.
Einar var góður námsmaður
og einn af þeim sem voru jafn-
vígir á allar námsgreinar, hafði
mjög fallega og ákveðna rithönd
sem lýsti vel karakter hans.
Hann hafði einkar góða nærveru,
hógvær og tranaði sér aldrei
fram, en var hrókur alls fagnaðar
í góðra vina hópi.
Þegar ég hóf störf sem for-
stjóri Olís árið 1993 varð það
eitt mitt fyrsta verk að ná Ein-
ari til samstarfs við það upp-
byggingarstarf sem þar blasti
við. Hjá Olís starfaði Einar svo
til æviloka, eða í 23 ár. Og marg-
ar eru þær rökræðurnar og
ákvarðanir sem við höfum tekið
í okkar nána samstarfi á vett-
vangi Olís. Sannarlega vorum
við ekki alltaf sammála, en alltaf
leiddi rökræðan okkur til niður-
stöðu sem við stóðum svo saman
að. Ekki er hægt að hugsa sér
betri og tryggari samstarfs-
mann en nafna minn – ósvikið
tryggðatröll. Einar var farsæll í
starfi og vann sér traust allra
sem honum kynntust. Hans leið-
arljós í störfum var heiðarleiki,
sanngirni og vinnusemi, en gat
verið mjög fastur fyrir ef svo
bar undir og honum sýnd fram-
koma sem ekki féll að hans lífs-
gildum. Hann var varkár og
öruggur í störfum sínum og tók
enga ákvörðun nema að vel at-
huguðu máli en þó tilbúinn að
taka viðskiptalega áhættu að vel
greindu máli svo sem góðir við-
skiptamenn þurfa að gera. Það
eina sem hallmæla má mínum
kæra vini fyrir var að alla tíð
gekk illa að fá hann til að taka
sér nema fárra daga frí í senn. Í
nánast daglegum samtölum
okkar síðustu mánuðina fann ég
að hann saknaði þess að hafa
ekki gefið fjölskyldu sinni fleiri
samverustundir og sameiginleg
ferðalög en raunin varð.
Einar var mjög vel lesinn og
fjölfróður, áhugamaður um tón-
list og spilaði sjálfur á bassa sér
til ánægju. Hann var mjög virkur
í starfi Oddfellow-reglunnar og
naut mjög þess starfs sem þar fer
fram og eignaðist þar fjölda vina.
Einar var mikill fjölskyldu-
maður enda alinn upp í stórri
samheldinni fjölskyldu. Má öldr-
uð móðir hans nú sjá á bak kær-
um syni. Þau Einar og Ólafía
voru mjög samrýnd hjón og
héldu vel utan um fjölskyldu sína
og nánasta vinahóp, sem syrgja
nú sárt fallinn ástvin.
Við Maja og fjölskylda okkar
minnumst með gleði margra
ánægjulegra samverustunda og
sendum Margréti, móður Einars,
systkinum hans og fjölskyldum,
Ólafíu og börnum þeirra Einars
og fjölskyldum okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Einkar kærs
vinar verður sárt saknað.
Einar Benediktsson.
Með Einari Marinóssyni er
genginn minn besti vinur, æsku-
vinur sem var öllum kær og
skemmtilegur, heiðursmaður í
alla staði. Það er margs að minn-
ast á langri lífsleið en það fyrsta
sem kemur upp í hugann frá
æskuheimili okkar fyrir austan
er hve Einar var fallegur dreng-
ur, með sítt ljóst hár. Hann var
fljótt ræðinn og ófeiminn að ræða
heimsmálin við fullorðið fólk og
svaraði því spekingslega þannig
að fólk tók eftir að þarna var
skarpur drengur á ferð. Einar
var greindur maður, hafði skarpa
sýn á hlutina, úrræðagóður, heið-
arlegur í viðskiptum og sáttar-
maður mikill. Hann var skemmti-
legur, hafði mikla kímnigáfur og
var góð eftirherma og sagði
skemmtilega frá fólki og atburð-
um. Allir þessir góðu eiginleikar
Einars gerðu það að verkum að
hann laðaði að sér fólk og fólk
laðaðist að honum. Það var ávallt
gott og skemmtilegt að vera í ná-
vist við hann. Við áttum margar
góðar og skemmtilegar stundir í
starfi og í frístundum, hvort held-
ur uppi á fjöllum, úti á sjó, við
veiðar í ám og vötnum eða á er-
lendri grundu. Við gengum báðir
í Oddfellowstúkuna nr. 3, Hall-
veigu IOOF, og áttum þar góðar
stundir saman. Einari voru fljót-
lega falin mörg og ströng trún-
aðarstörf í Reglunni sem hann
leysti með einstakri prýði eins og
öll önnur hlutverk sem honum
voru falin á lífsleiðinni. Fjöl-
skyldan mín á margar góðar og
kærar minningar um ánægjuleg-
ar samverustundir með Einari og
Ólafíu gegnum árin sem seint
gleymast, fyrir það þökkum við af
heilum hug. Einar var mikill
gæfumaður, átti yndislega fjöl-
skyldu, elskulega eiginkonu,
Ólafíu, sem stóð sem klettur við
hlið hans í gegnum lífið, elskuleg
börn, barnabörn og tengdabörn.
Það sást best í veikindum Einars
hve samhent fjölskyldan var að
gera honum lífið bærilegra og
umvefja hann ást.
Það er með trega og sorg sem
ég kveð minn gamla og trausta
vin, vin sem ég þakka samfylgd-
ina gegnum árin. Minningin lifir.
Við Bella sendum Margréti
móður hans, Ólafíu, börnunum,
barnabörnunum og fjölskyldum
okkar innilegustu samúðar-
kveðju.
Thulin Johansen.
Áratugalöng vinátta sem skil-
ur eftir sig ljúfar minningar.
Minningar um góðan dreng mik-
illa mannkosta. Einar átti erindi
við marga og komst vel frá sam-
skiptum við samferðamenn sína.
Fyrst og síðast var hann mikill
fjölskyldumaður, trúr vinum sín-
um og velviljaður í betra lagi.
Hann hafði góða nærveru, glett-
inn, glaður og skemmtilegur,
með bros á vör. Hann var líka al-
vörumaður ef því var að skipta.
Umfram allt var hann einlægur,
jákvæður og umburðarlyndur.
Það var gaman að sjá hann
spauga við börnin, en því fylgdi
oftar en ekki hvatning og leið-
beining í senn. Hann náði vel til
þeirra.
Einar átti létt með nám og
kom því vel til skila á starfsævi
sinni. Það vita þeir sem með hon-
um störfuðu. Í félagsstarfi náði
hann stórum áföngum og til hans
var horft í mikilvægum verkefn-
um. Honum hlotnuðust vegtyllur
sem hann þáði af auðmýkt, með-
vitaður um ábyrgð sína. Það var
ekki bara á bókina, ef svo má að
orði komast, sem Einar átti auð-
velt með að nema. Hann hlustaði
einnig vel á umhverfi sitt og sam-
ferðamenn sína sér til gagns.
Það var gott að spjalla við Ein-
ar. Fara um víðan völl. Hann
hafði skoðanir á mönnum og mál-
efnum, lagði gott til og fátt mönn-
um til hnjóðs. Hann var hins veg-
ar fastur fyrir þegar því var að
skipta og honum fannst ástæða
til þess að láta til sín taka. Það
gerði hann málefnalega og há-
vaðalaust, vel máli farinn. Hann
var góður hlustandi og það var
gjöfult að eiga trúnað hans.
Einar unni náttúrunni og var
næmur á blæbrigði hennar, naut
útiveru, renndi fyrir fisk, gekk til
rjúpna og annarra skotveiða, vel
þjálfaður af föður sínum. Hann
var með gott veganesti úr for-
eldrahúsum sem hann nýtti vel
en var um leið aflögufær og deildi
af því með okkur hinum. Einar
var góður heim að sækja, hrókur
alls fagnaðar og þau Ólafía sam-
hent í öllu og ekki síst að gera vel
við gesti sína. Ekki spillti fyrir
þegar unga fólkið á heimilinu var
með í hópnum. Þá flaut umræðan
vel og kátt var á hjalla.
Einar hverfur frá okkur í
blóma lífsins eftir harða baráttu
við illvígan sjúkdóm. Hún var háð
af hugrekki og æðruleysi til hins
síðasta dags og ekki laust við
spaugsyrði ef svo bar undir. Sam-
ur við sig, hjálpsamur okkur hin-
um í smæð okkar andspænis hinu
óumflýjanlega. Líkaminn gaf sig
en andinn var sterkur.
Við Einar kynntumst á leið á
skólasetningu í Versló. Hann
birtist á stoppistöð á Sogavegin-
um brosandi, ávarpaði mig að
bragði, gerði grein fyrir sér stolt-
ur, að austan. Reyðfirðingur.
Ferðin í skólann lagði grunninn
að vinskap okkar. Ég á honum
margt gott upp að unna. Fyrir
það vil ég nú þakka. Nú hefur
Einar yfirgefið vagninn en eftir
situr minning um góðan dreng.
Hún er lykillinn að því að takast á
við söknuð og sorg.
Mestur harmur er kveðinn að
Ólafíu og börnum þeirra og
barnabörnum, móður, systkinum
og þeirra fólki. Þau eiga samúð
okkar Þóru alla. Við sendum
þeim hlýjar kveðjur. Megi allar
góðar vættir styrkja þau og vísa
þeim veginn. Hvíl í friði, minn
kæri vinur.
Þórður Valdimarsson.
Minningarnar um lífið byggj-
ast oft á brotum um meðbyr og
mótlæti. Mótlætið kennir manni
margt og þroskar og svo sann-
arlega var barátta okkar Einars
við viðfangsefni viðskiptanna
ekki alltaf undan vindi. Á slíkum
stundum var ómetanlegt að hafa
mann sér við hlið sem bjó yfir fá-
gætri sjálfsstjórn, glöggskyggni
og mikilli staðfestu. Á stundu
sem þessari, þegar ég kveð kær-
an og gegnheilan vin, fyllist ég
þakklæti fyrir að leiðir okkar
skyldu hafa legið saman. Eigin-
leikar Einars komu best í ljós
þegar hann stóð frami fyrir dómi
lífsins og ákvað að barma sér
hvergi eða beygja af leið. Ein-
stakur maður er horfinn – bless-
uð sé minning hans. Ég votta
Ólafíu og börnum þeirra mína
innilegustu samúð.
Kristján Gíslason.
Enn fækkar í hópi fyrrverandi
nemenda minna sem voru mér
hugumkærir um svo margt. Nú
hefur Einar Marinósson kvatt
okkur eftir harða baráttu við
óvæginn sjúkdóm sem fáu eirir.
Einar var næstelztur í hinum
vel gjörða barnahópi þeirra Mar-
grétar Einarsdóttur og Marinós
Sigurbjörnssonar heima á Reyð-
arfirði, en þar ólust þau öll upp
við hið ágætasta atlæti og ástúð
og báru þess öll glögg merki, þar
sem sönn manngæði skipuðu
æðstan sess.
Einar var einstakt ljúfmenni,
einn af prúðustu nemendum mín-
um, greindur vel, ágætur og
kappsamur námsmaður, fljótur
að tileinka sér hlutina, nokkuð
sem kom honum ágætlega í ann-
ríki starfanna síðar meir. Hlýr
var hláturinn, bjart brosið og æv-
inlega jafnindælt að hitta hann.
En ljúflingurinn Einar átti líka til
atorku og dug, ákveðinn en sann-
gjarn var hann og þess vegna
náði hann langt á sínu starfssviði
og naut mikils trúnaðar við hvað
sem hann vann, enda skilaði hann
miklu og góðu ævistarfi. En efst í
minningu minni er þessi
skemmtilegi persónuleiki, glett-
inn og launfyndinn, hvers manns
hugljúfi alla ævi, rómaður af sam-
starfsfólki, viðmótið vermandi
gott.
Hans er ljúft að minnast í mik-
illi þökk fyrir löngu liðnar stundir
sem merla í muna, minnast starfa
hans og einlægni hugarins við
hvað sem var fengist. Við Hanna
sendum eiginkonu hans og af-
komendum, móður hans og
systkinum innilegar samúðar-
kveðjur. Þar gekk um götur lífs-
ins heilladrjúgur drengur sinni
samtíðar sem iðjaði ötull af sam-
vizkusemi og ósérplægni alla tíð.
Blessuð sé merlandi minning
Einars Marinóssonar.
Helgi Seljan.
Fallinn er frá stúkubróðir okk-
ar og félagi Einar Marinósson,
langt um aldur fram eftir erfiða
baráttu við krabbamein.
Ljúfmennska, fyndni, glettn-
isglampi í augum og hlýja kemur
upp í hugann þegar við minn-
umst kærs vinar sem lokið hefur
lífsgöngu sinni allt of fljótt, en
minningin um góðan dreng lifir
áfram.
Leiðir okkar lágu saman í
starfi í Oddfellowreglunni fyrir
um 30 árum síðan. Þar sýndi sig
strax að Einar hafði góða nær-
veru, skapandi hugsun, framsýnn
og lét verkin tala. Öll fengum við
að njóta hæfileika hans, hvort
heldur sem það var með gaman-
málum, hnyttnum tilsvörum eða
á öðrum snertipunktum. Einari
voru falin mörg ábyrgðastörf fyr-
ir stúku sína og regluna sem
hann sinnti af kostgæfni. Fyrir
utan stúkustarfið bundumst við
vináttuböndum og áttum margar
ánægjulegar samverustundir í
leik og starfi sem og ferðalögum
með þeim hjónum bæði innan-
lands sem og erlendis.
Síðustu ár hafa erfið veikindi
sett mark sitt á líf Einars, sem
hann tók af miklu æðruleysi. Í
dag kveðjum við vin okkar með
söknuði um leið og við vottum
Ólafíu, börnum og fjölskyldu
innilega samúð og biðjum góðan
Guð að veita þeim styrk í sorg
sinni.
Magnús Halldórsson,
Sveinbjörn Friðjónsson,
Þórir Haraldsson,
Örn Ottesen Hauksson.
Fallinn er frá góður vinur
minn og samstarfsmaður til rúm-
lega tveggja áratuga, eftir bar-
áttu við erfiðan andstæðing. Ein-
ar tók erfiðleikunum sem fylgdu
veikindum hans af mikilli yfirveg-
un og yfir honum var æðruleysi
fram til síðasta dags.
Það er mjög erfitt að sjá á eftir
góðum vin sem hverfur úr þessu
lífi en góðar minningar um
traustan vin standa skýrar fyrir
hugskotssjónum og það er margs
að minnast. Einar hóf störf hjá
Olís 1993 sem starfsmannastjóri
og komu eiginleikar hans þar að
góðum notum. Hann hafði mikinn
áhuga á sínum viðfangsefnum og
var fagmaður fram í fingurgóma
og með vinnusamari mönnum
sem ég hef kynnst. Einar bjó yfir
miklum skipulagshæfileikum og
byggði sterkan grunn í störfum
sínum sem nýtast Olís vel enn
þann dag í dag.
Einar tók á móti mér þegar ég
hóf störf hjá félaginu og tókst
með okkur sterk vinátta og áttum
við náið samstarf alla tíð. Einar
tók síðan við starfi fjármálastjóra
árið 2001, starfi sem hann leysti
afburða vel af hendi enda með
eindæmum nákvæmur og glögg-
ur maður. Hann tók svo við starfi
aðstoðarforstjóra í maí 2016 og
sinnti því starfi með sama áhuga
og elju og öðrum trúnaðarstörf-
um sem hann tók að sér fyrir fé-
lagið. Einar naut alla tíð virðing-
ar og trausts hjá samstarfsfólki
sínu og það sama á við gagnvart
viðskiptavinum félagsins.
Mannkostir Einars voru mikl-
ir, hann var skarpgreindur og
glöggur á smæstu atriði en hafði
alla jafna einnig góða yfirsýn og
sá alltaf heildarmyndina. Hann
var næmur á fólk, heiðarlegur og
sanngjarn og það var ákaflega
gott að leita til hans. Það var allt-
af hægt að treysta því að eiga
góðar og heiðarlegar viðræður
þegar maður leitaði til hans með
viðfangsefni sem gott var að fá
álit hans á. Einar var mikill húm-
oristi, naut þess að eiga skemmti-
legar samræður og var frábær
sögumaður. Hann var góð eftir-
herma og sagði oft skemmtilegar
sögur af sveitungum sínum frá
sínum heimaslóðum og maður
hreinlega veltist um af hlátri þeg-
ar hann fór í þau hlutverk. Hann
var sanngjarn maður og hallaði
ekki orði um nokkurn mann og
leitaði alltaf að hinu jákvæða í
fari annarra. Hann var mikill
áhugamaður um knattspyrnu og
eldheitur stuðningsmaður Liver-
pool. Söngur þeirra Liverpool-
manna, „You’ll Never Walk
Alone“ fær einhvern veginn allt
aðra merkingu fyrir mig eftir að
hafa verið samferða Einari und-
anfarna tvo áratugi.
Einar var frábær ferðafélagi
og höfum við farið margar ferðir
á liðnum árum saman, bæði við
leik og störf. Það leita á hugann
eftirminnilegar samverustundir í
Kaupmannahöfn, ásamt Guðrúnu
og Ólafíu, að borða kengúru og
krókódíl og að hlusta á Kevin
Spacy segja sögur í New York.
Það voru atvik af þessu tagi sem
gerðu samverustundir með Ein-
ari svo innihaldsríkar og eftir-
minnilegar. Ég tel mig vera rík-
ari á öllum sviðum eftir að hafa
kynnst Einari og unnið með hon-
um síðustu tvo áratugi. Við Guð-
rún vottum Ólafíu og fjölskyldu
okkar dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímum, minning um góðan
dreng lifir.
Jón Ólafur Halldórsson.
Ég fylltist sorg er ég frétti að
Einar Marinósson væri allur eftir
baráttu við illvígan sjúkdóm. Ein-
ar var mikill Oddfellowi. Sem
slíkur tók hann að sér vandasöm
verkefni sem hann leysti vel af
hendi. Þekking hans á fjármálum
og rekstri kom sér vel er hann
gerðist formaður regluheimilis
Oddfellowa í Reykjavík. Var hann
vakandi og sofandi yfir rekstrin-
um og mun hans framlag verða
öðrum fyrirmynd. Einar fór ekki
leynt með veikindin sín og var
aðdáunarvert hvernig hann tókst
á við þau. Er hann óskaði eftir því
að ég yrði eftirmaður hans bauðst
hann til að vera á kantinum ef á
þyrfti að halda. Og það var gott að
hafa hann sér við hlið allt fram að
síðustu stundu. Í síðasta tölvu-
pósti sínum til mín svaraði hann
aðspurður um heilsufarið;
„Þokkalegur, oft betri en líka
stundum verri. Sem sagt nokkuð
brattur og reyni að ná því besta út
úr lífinu þá daga sem ég fæ góða.“
Þessi orð lýsa betur en nokkuð
annað hvernig hann tókst á við
þennan vágest. Einar var fylginn
sér í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Ósérhlífinn, rökfastur og
umfram allt samningslipur og átti
auðvelt með að starfa með fólki.
Hvar sem hann kom að málum
voru ágreiningsefnin leyst vel úr
hendi og allir fóru sáttir frá borði.
Hann var maður friðarins. Hans
verður sárt saknað. Fyrir hönd
stjórnar regluheimilisins í
Reykjavík sendi ég eiginkonu og
börnum mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Sigurður Ágúst Sigurðsson.
Kær vinur og samstarfsmaður,
Einar Marinósson, er fallinn frá.
Við Einar kynntumst þegar
hann hóf störf hjá Olís fyrir tæp-
um aldarfjórðungi. Hann var ráð-
inn í starf forstöðumanns starfs-
mannamála en það starf hafði
ekki verið áður til hjá félaginu.
Það kom því í hlut Einars að
móta starfið og leggja grunninn
að þeirri stefnu sem stuðst hefur
verið við í starfsmannamálum Ol-
ís síðan þá.
Störf okkar Einars sköruðust
mikið en á þessum tíma sá ég um
rekstur þjónustustöðvanna og
því var stuðningur hans einstak-
lega dýrmætur. Nokkrum árum
seinna, þegar Einar tók við starfi
framkvæmdastjóra fjármálasviðs
hjá Olís, tók ég við gamla starfinu
hans og þá kynntist ég því best
hve skipulagður hann var og
hvernig allir hlutir voru á sínum
stað. Öll gögn og upplýsingar
voru skilmerkilega frágengin og
því auðvelt að finna það sem
þurfti hverju sinni og ef ég fann
það ekki þá þurfti ég bara að
spyrja því hann var með þetta allt
á hreinu.
Með árunum þróaðist með
okkur góð og traust vinátta. Það
var svo gott að leita til Einars
með eiginlega hvað sem var,
hvort sem það voru vangaveltur í
starfi eða einkalífi. Þegar hann
varð 50 ára héldu þau hjón mynd-
arveislu fyrir vini og vandamenn
og þvílíkur heiður sem mér þótti
að fá að vera veislustjóri í því
boði. Hann launaði svo vinar-
greiðann með því að stýra 50 ára
afmælisveislunni minni nokkrum
árum síðar og gerði hann það
með þeim myndarskap, prúð-
mennsku og húmor sem var svo
einkennandi fyrir hann.
Einar var orðvandur maður,
hallaði ekki orði á nokkurn mann
og hafði einstaklega gott lag á að
eiga eitthvað gott að segja um
alla. Hann naut trausts og virð-
ingar í störfum sínum hjá Olís og
er hans einlægt saknað.
Einar var mikill fjölskyldu-
maður, stoltur af hópnum sínum
og talaði af mikilli virðingu og
væntumþykju um þau öll.
Ég þakka fyrir góða og trausta
vináttu og ómetanlegt samstarf
síðasta aldarfjórðunginn og bið
Guð að blessa Ólafíu, börnin
þeirra, móður Einars og fjöl-
skylduna alla og veita þeim styrk
í sorginni.
Hvíl þú í friði, kæri vinur, og
hafðu þökk fyrir allt.
Ragnheiður Björk
Guðmundsdóttir.