Jólablað verkakvenna - 01.12.1931, Blaðsíða 5

höndum, hrökkvi ekki nema fyrir hús-
næði í kjallaraíbúð, og maginn, sem er
í sambandi við þessar kerlingarhendur,
fái ekki alltaf fullnægt tilhneigingunm
til sinna ósmekklegu, nuddandi athafna.
Auk þessa fyrirheits ber heila þvotta-
kerlingarinnar að muna það, að guð
gleymir aldrei smælingjunum. Séu þessi
skorpu. Daunninn í herberginu er í öf-
ugu hlutfalli við matinn og hitann, sem
konan hefir í jólamánuðinum. 1 meira en
mánuð hefir hún ekki haft svo mikla at-
vinnu að hún hafi getað haft reglubundn-
ar máltíðir. Hún veit ekkert hvernig á
því stendur, því hún hefir aldrei lært að
hugsa. En hún hafði einu sinni lært að
Verkamannabústaðir i Rússlandi.
þrjú líffæri hennar, hendur magi og heili,
samstillt, má fyrst búast við góðum á-
rangri af atvinnunni, samanber skiftingu
auðs og verka í þjóðfélagslíkamanum.
Eitthvað hefir verið bogið við þessi líf-
færi Guddu gömlu, því hún rann út af
spori hinnar heiðarlegu atvinnu og gerð-
ist þj ófur. — Það er harla ómerkileg
saga, en gæti þó orðið einhverjum til
viðvörunar.
Fimmtug kona, lítil og mjaðmarskökk,
voteygð og tannlaus, situr á rúmfleti í
köldu kjallaraherbergi og jóðlar á brauð-
eignast dóttur, og þessari dóttur hennar
kippti í kynið — hún lærði að eignasc
son. Þetta nýja afsprengi ættar Guddu
gömlu, sá á furðulegasta hátt fyrir því að
koma þeim skildingum, sem hún vann sér
inn fyrir gólfþvott og aðra erfiðisvinnu,
til réttra hlutaðeigenda: matvörukaup-
manna og lækna.Dóttir Guddu gömlu lærði
aldrei þá list móður sinnar að verða tann-
Jaus og mjaðmarskökk, hún lá nú uppi í
kirkjugarði með þrjár helgar moldarrekur
ofan á sér og kærði sig kollótta um ættlið-
ina næst á undan sér og eftir.
3