Svava - 01.09.1902, Blaðsíða 39

SVAVA
141
Y, 3.
,,Já, það er nú gúð og gild afsökun; en ég er
hræddur urn, að það haíl ekki verið orsökin“.
„Súrliverjum her að segja sánnleikann!” hngsaði
Kimer. Það var eiukunnarorð „Saunleikssambandsins”.
„Mr. Havrison”, sagði hann, „ég vildi ekki lieim-
sœkja J>ig, áf því, að konunni minni fellur ekki vel í geð
kona þín”.
„Hvað þú?” hrópa^i Harrison. „Mér skuli vera núið
slfkt um nasir! Nú, hvað er það, sem konan þín finnur
að henni?”.
Hún segir að konan þín só fáfróð, illa uppalin og
sé gjörn á að bera út slúður”.
Harrison stóð upp sótrauður í framan og gerði sig
líklegan til að reka hinurn á hann, en haun gætti að sér
og vatt sér út úr vagninuni, en Kimer hélt áleiðis tiL
skrifstofunnar.
„Mér var reyndar ógeðfelt að segja honum þetta”,
tautaði Kimer við sjálfan síg, „en það var samileikur.
Konan mín hafði lík orð, sem ég talaði. En þó held ég,
oð hún hafi nú ekkert meint með því, og þegar þessu
óveðri lægir, sem nú er skollið á, þá verða þær aftur
góðar víukonur, eins og þær voru áður. það getur
foyndar skeð, að Harrison segi konu sinni frá þessu, og
þá er ekki á góðu von. En ég vona, að Harrison sé