Svava - 01.09.1902, Qupperneq 47

SVAVA
149
V, 3.
að falla, sem amágert duft j-fir allan Lnöttinn. Dag og
nótt heldur jörðin áfram að snúast um möndul sinn í
rúmi geitnsins. —Enn þá sendir sólin geisla sína til
jarðarinnar, en rauðleit og dauf or birta hennar orðin.
—Svo líða matgar aldaraðir, þá er birta hennar með öllu
horfin, en hinn líflausi og dimmi jarðhnöttur —grafreit-
ur horfinnar kynslóðar—heldur áfram göngu sinni í kring-
um hinn geisimikla og ósýnilega ditnma hnött, í myrkri
hinnar eilífu nætur. Stjörnurnar halda áfram aðblikaí
hinu óendanlega og ómælanlega himindjúpi. Og hinn
ótakmarkaði, eilífi alheimur, lieldur áfram að vera til með
sínar biljónir sólua, ogsínat- biljónir lifanda og dauðra
pláneta. Og á öllum hiuum bygðu hnöttum, í hinu
órannsakanlega og óþekkjanlega alrúmsdjúpi, heldur
lífið áfram að þróast, og ástin áfram að blómgast, frammi
fyrir ásjónu hins eilífa.