Svava - 01.12.1903, Blaðsíða 8

204
„Ó, nei, barnið mitt, slík aðsvif fæ eg oft í seinni
tíð.
Svo varð þögu litla stund, en herlæknjrinn færði
stöl sinn nær Luke og virti hann nákvæmlega fyrirsör.
Sir William var sá fyrsti, er rauf þögnina og spnrði
kinn aldna vitavörð, livar haun hefði alið mannÍDn síðan
hann fór frá Devon Head.
„Eg hefi oft látið leita þín’, mælti haun, „on aldrei
fengið neinar fregnir af þér’.
„Eg hefi ráfað fram og aftur síðan, J>ví nú á eg
skkert hefmili’.
„Þú hefðir átl að koma til mín’, m,ælti mærin.
„Eg hefi sóð þig, þcgar þú vissir ekki af.
„Einu sinni þóttist eg þekkja þig hinum megin
götunnarh
„Já, mig rekur minni til þoss. £g sá þig horfa til
mín og hélt þú hefðir þekt mig, svo, eg flýtti mér á
hrott'.
„En nú yfirgefur þú okkur ekki. Faðir minn mim
sjá um þig'.
,,Já‘, mælti Sir William, „þú skalt ekki lengur
þurfa að fiækjast manna á milli. Upp frá þossu skal
hér vera þitt heimili'.
„Nei, nei', svaraði gamli maðurinn Qg andvarpaði