Svava - 01.12.1903, Blaðsíða 12

208
vœri lík Sir JokDs. Eu eg og aðstóðarmaður minn viss-
um ketur. Þegar eg sá þig, Sir William, giáta við gröf
vinar þíus, langaði mig til að segja þér loyndarmálið,
en eg þorði það ekki. — Frá þeim tíma þar til nú,
hefi eg ekkert lieyrt af Sir John. En þegar þú sagðir
rnér um Luke Garrou, fór mig margt að gruna, enda þótt
eg vœri ávalt í óvissu’.
‘0, ljóstið ekki upp um mig !’ mælti Sir Jolin, þegar
herlæknirinn hafði þagnað. ‘Loyfið mér að fara, Eg
skal aldrei verða á vegi.......’
‘Þú þarft ekkort að óttast, gamli vinur miun’, greip
Sir William fram í og stóð upp úr sæti sínu. ‘Þú ert
saklaus’.
‘Saklaus! Já, það er eg’.
'Og nú er það kunnugt. — 0g heimurinn skal
fá að vita það. — Héi'na — hérna eru skjölin, sem
leiða sakleysi þitt í Ijós. — Seztu niður — seztu niður
aftur, Sir John’.
Gamli maðurinn hné niður á stólinn. en Sir Will-
iam hyrjaði að lesa skjölin upphátt í annað sinn. Með-
an hann las færðist nýtt fjör í gamla manninn, og þegar
herforinginn hafði leslð þau til enda, reis Sir John á
fætur. Síðan kraup hann á kné og flutti hjartnæma
þakklætisbæn til guðs fyrir að leiða sakleysi sitt í Ijós
á svo dásamlegan hátt.