Svava - 01.12.1903, Blaðsíða 23

'SW
aBí& spuvni ngu: „Hvaða raaður verður úr méi ?” Slík
fliug un -eetti að geta vakið f sdrhverri óspiltri sál,
löngnn til að setja sdr eitthvert lífs-takmark að keppa
að> og taka álcvörðun í þá átt. Löngun til að þroska
öína andlegu hæfileika og beína þeim að háloitu takmarki
& lífinu. Vdð slíka lífsstefnu er ávalt hægt að sam-
íýma hvaða atvinnuveg sem er. En enginn ætti að
draga sjálfan sig á tálar með því að ímynda sér, að
gæfan gangi t greipar honum fyrirhafnarlaust. Lífið
,|ai' barátta — barátta fyrir að ná. takmarki sínu. I byrj-
un getur oss virzt, sem sú barátta sé aðallega við sam-
íerðamennina, en s raun og veru er það ekki. —
Orustan er við sjálfa ossx galla vora, brevskleika, þrek-
I®ysi, skort á eimi eða öðru skilyrði, og við ótal margar
ft'eistingar, er koma fram í ýmsum myndum til að leggja
fálrnanir á leið vora. Getum vér sigrað allar þessar
bindranir er mæta oss, mun æfistarf vort hafa blessuuar-
r>ik áhrif á samfélagslífið.
Svo þegar vér á æfi-aftni vorum lfturn aftur á bak yfir
*efiferil voru, og sá verði úrskurðarina á íhugun þeirri,
að vér höfum ekki varið hæfileikum vorum oins vel og
* vér hefðum getað gjört, og gengið fram hjáöllum þeim
fiekiferum, sem legð voru í sjálfsvald vort að nota; þá
tnunu slíkar hugleiðingar hafa í för með sér sorg og