Fréttablaðið - 26.08.2017, Blaðsíða 34

Kim Jong Il birti um hver
áramót yfirlýsingu sem við
þurftum öll að leggja á minnið.
Árið 2007 var hún bara meira
af því sama: Norður-Kóreubúar
eru sterkari, óvinirnir verða sigr-
aðir, efnahagurinn fer batnandi.
Við gátum ekki lengur trúað
þessum áróðri vegna þess að
lífskjörum okkar hrakaði enn.
Loks kom að því að foreldrar
mínir gátu ekki lengur sætt
sig við þetta. Þeir vissu að hér
væri engin framtíð fyrir dætur
þeirra. Þeir fóru því að ræða um
leiðir til að komast burt.
Við þekktum mann sem
hafði farið að vinna í Rússlandi.
Vinnan var í raun lítið annað en
þrældómur. Hann svalt þó ekki og vann sér
inn næga peninga til að koma sér upp góðu
fyrirtæki þegar hann kom aftur heim. Faðir
minn þekkti annan mann sem var sendur
til Líbíu með vinnuflokki sem vann fyrir
erlendum gjaldmiðli fyrir ríkisstjórnina.
Þegar hann kom heim sagði hann að lífið í
Líbíu hefði verið afar einmanalegt – hann
hitti ekki fjölskyldu sína í þrjú ár. Hann fékk
þó að borða. Og stundum borðaði hann
jafnvel kjúklingavængi.
Við vorum öll svo svöng að við vildum
heyra öll smáatriðin. Hann sagði að Líbíu-
menn borðuðu mikið af kjúklingi – sem
okkur þótti furðu sæta – en yfirleitt ekki
allan fuglinn. Þeir skæru vængina af og
seldu þá svo ódýrt að jafnvel Norður-Kór-
eumenn hefðu efni á þeim. Í okkar eyrum
hljómaði Líbía eins og paradís. Föður minn
hafði langað til að komast til útlanda og
finna leið til að senda okkur peninga. Hann
hafði aldrei áður gripið tæki-
færin og nú var það ekki lengur
hægt.
Norður-Kóreubúum hefur
alltaf verið sagt að útlönd séu
óhreinir, ógeðslegir og hættu-
legir staðir. Verst var Suður-
Kórea sem var mannlegur forar-
pyttur og ekkert annað en fátæk
nýlenda bandarísku bastarð-
anna sem okkur var kennt að
hata og óttast. Föður minn hafði
aldrei langað til Suður-Kóreu
en öðru máli gegndi um Kína.
Við gætum átt möguleika ef
við næðum að finna leið til að
komast yfir ána.
Foreldrar mínir ræddu
valkosti okkar í svo lágum
hljóðum að mús hefði ekki einu sinni getað
heyrt til þeirra. Við áttum einhverja ætt-
ingja í Kína en höfðum enga möguleika á
að ná sambandi við þá. Við gætum ef til vill
fundið þá ef við kæmumst yfir landamærin
og beðið þá um hjálp. Við höfðum séð
kínverskt sjónvarp og allan munaðinn sem
þar var auglýstur. Við þekktum líka fólk sem
hafði farið þangað löglega, þar á meðal
Park Jin frænda, og allt þetta fólk sagði
að Kínverjar hefðu alltaf nóg að borða.
Sögusagnir gengu líka um að ungar norður-
kóreskar stúlkur gætu auðveldlega fengið
þar vinnu. Nokkrar unglingsstúlkur höfðu
nýlega horfið sjónum og gengu sögur um
að þær hefðu farið til Kína. Kannski gætum
við Eunmi líka fengið vinnu. Móðir mín
hafði líka heyrt að ekki væri nóg af börnum
í Kína og þar sem við systurnar vorum enn
ungar gætum við fundið fólk sem vildi ætt-
leiða okkur.
Brot úr bókinni Með lífið að veði eftir Yeonmi Park
Fjölskyldan ætíð svöng og sá kjúklingavængi í hillingum
Systurnar Yeonmi og Eunmi.
Yeonmi Park er fædd í Norður-Kóreu árið 1993, en flúði með móður sinni til Kína árið 2007. Þar lentu þær í klóm glæpa-
manna sem seldu þær mansali fyrir
andvirði fáeinna þúsundkalla. Þeim
tókst að losna úr ánauðinni og með
aðstoð kínverskra og suðurkóreskra
kristniboða komust þær til Suður-
Kóreu tveimur árum seinna til að
hefja nýtt líf. Líf þar sem Park gat
verið frjáls.
Park vakti heimsathygli þegar hún
flutti ræðu á ráðstefnunni One Young
World árið 2014 í Dublin á Írlandi.
Sagan um flóttann vakti gríðarlega
athygli og á tveimur dögum horfðu
50 milljónir manna á fyrirlestur
hennar.
Park vekur jafn mikla athygli hér
á landi og annars staðar í heiminum
því Hátíðarsalur Háskóla Íslands
Þekkti ekki frelsið
Sem barn hafði hin norðurkóreska Yeonmi Park ekki hugmynd um
hvað hugtakið frelsi merkti. Hún flúði land með móður sinni. Í Kína
voru þær seldar mansali en komust svo heilar á húfi til Suður-Kóreu.
Leið Yeonmi
Park úr
ánauðinni og í
átt til frelsisins
var löng og
átakanleg. Í
dag ferðast
hún um
Vestur lönd
til að vekja
athygli á að-
stæðum þeirra
sem búa við
ofríki Kims
Jong Un ein-
ræðisherra í
Norður-Kóreu.
Hún vekur
athygli hvar
sem hún fer og
troðfullur Há-
tíðarsalur Há-
skóla Íslands
tók á móti
henni í gær.
FréttabLaðið/
aNtoN
troðfylltist í gær þegar hún sagði
sögu sína.
„Ég hafði aldrei heyrt um Ísland
í bernsku. Það eru bara mjög fá ríki
sem maður heyrir um í Norður-Kór-
eu. Ég held að ég hafi bara fyrst heyrt
af Íslandi á síðasta ári. Ég er enn að
læra um fjöldamörg lönd. En einu
ríkin sem ég heyrði um í Norður-
Í Norður-Kóreu er eNg-
iNN eiNstaKliNgur. Við
NotuM eKKi hugtöKiN
MiNNihlutahóPur eða
eiNstaKliNgur.
Kóreu voru Kína, Bandarísku bast-
arðarnir, Japan og kannski Rússland.
Þetta voru kannski fjögur til fimm
ríki sem maður fékk að heyra um
og maður fékk að heyra að öll hin
ríkin í heiminum væru að reyna að
ráðast gegn okkur og að við þyrftum
sterkan leiðtoga til að verja okkur,“
sagði Park í fyrirlestrinum í gær.
Hún segir mannréttindi vera
fótum troðin í ættlandi sínu. Í raun
viti borgararnir ekki hvað mannrétt-
indi eru. „Í Norður-Kóreu er enginn
einstaklingur. Við notum ekki hug-
tökin minnihlutahópur eða einstakl-
ingur. Við vitum bara að við erum
uppreisnarmenn. Tilgangur okkar
er að þjóna flokknum og að þjóna
landinu. Við höfum ekki internet
og höfum bara eina sjónvarpsstöð,“
sagði Park í fyrirlestrinum í gær. Það
hefði líka verið mjög sérstök upp-
lifun að koma til Vesturlanda og sjá
tímarit. „Við höfum ekkert svoleiðis.“
En Park segir að þó að hún hafi
þráð að komast frá Norður-Kóreu
hafi verið erfitt að venjast frelsinu í
Suður-Kóreu. „Ég vissi ekki hvernig
ég átti að hegða mér á meðan ég var
frjáls. Ég er enn að reyna að átta mig
á því hvað það þýðir að vera frjáls.
Það er mjög flókið hugtak fyrir mér.
Í upphafi þegar ég kom til Suður-
Kóreu sagði fólk mér að ég yrði spurð
að því hver væri uppáhaldsliturinn
minn. Ég vissi ekki hver uppáhalds-
liturinn minn var. Í Norður-Kóreu
var mér bara sagt að uppáhalds-
liturinn minn væri rauður. Litur
uppreisnarinnar,“ sagði hún. Hún
hafi hreinlega ekki áttað sig á því að
það skipti einhverju máli hvað henni
fannst.
Vestrænir fjölmiðlar hafa á und-
anförnum vikum sagt frá kjarnorku-
tilraunum Norður-Kóreu. Park seg-
ist óttast þær. „Ég held að við höfum
áttað okkur á því hversu hættulegt
þetta einræði er. Því enginn getur
stoppað einræðisherrann í að búa til
þessar sprengjur núna. Ég veit ekki
hvað gerist en það sem ég veit er að
breytingarnar verða að eiga rót sína
hjá fólkinu í Norður-Kóreu. Þær
geta ekki átt rót sína annars staðar.
Fólkið í Norður-Kóreu verður að
skilja að það er þrælar. Fólkið veit
ekki að það er þrælar, það skilur
ekki að það á að búa við mannrétt-
indi,“ segir Park. Hún hvetur Íslend-
inga til að láta sig málefni Norður-
Kóreubúa varða.
Yeonmi Park með systur sinni og móður.
Yeonmi Park og fjölskylda hennar í Hyesan, borg í Norður-Kóreu við landamæri Kína.
Jón Hákon
Halldórsson
jonhakon@365.is
2 6 . á g ú s t 2 0 1 7 L A U g A R D A g U R34 H e L g i n ∙ F R É t t A B L A ð i ð
2
6
-0
8
-2
0
1
7

0
4
:2
2
F
B
1
2
0
s
_
P
0
8
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
8
7
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
2
0
s
_
P
0
3
4
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
D
9
4
-4
3
8
8
1
D
9
4
-4
2
4
C
1
D
9
4
-4
1
1
0
1
D
9
4
-3
F
D
4
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
1
B

F
B
1
2
0
s
_
2
5
_
8
_
2
0
1
7
C
M
Y
K